Lago Atitlán

Buenos días,

Vanuit Antigua namen we afgelopen maandag (2e Paasdag) de bus naar Panajachel aan het Lago Atitlán. In de bus zat een ander Nederlands stel die ook naar Panajachel gingen. Gezellig gekletst de hele weg en samen in Panajachel een hostal genomen en 's avonds samen uit eten geweest. Rob & Marlous bleken ongeveer hetzelfde als wij te willen gaan doen, namelijk een paar dorpjes langs het meer bekijken en dan door naar Nebaj in de hooglanden. Volgende dag hebben we samen de chickenbus genomen richting een uitkijkpunt op het meer. Helaas was het hartstikke mistig/heiïg en konden we niet ver kijken. Heel jammer, want ik denk dat als het zicht goed is dat je echt n prachtig uitzicht hebt op het meer en alle omliggende bergen en vulkanen... Maar ja, het moest n keertje tegen zitten met het weer hè, t kon ook niet 6 maanden lang goed gaan :-) Dit was trouwens onze eerste ervaring met de chickenbus. Chickenbussen zijn oude Amerikaanse of Canadeze schoolbussen die geweldig zijn opgeknapt! Ze zijn spotgoedkoop maar meestal helemaal volgepropt van voor naar achteren. En er zitten chauffeurs tussen! Zo ook deze chauffeur: hij scheurde als n idioot door de bochten, elke keer als we door de bocht gingen hadden we het gevoel dat de bus zo naar rechts zou omvallen. Nou was dat de heenweg nog niet zo erg aangezien er n stevige bergwand naast de weg zat, maar ik begon hem toch wel n beetje te knijpen voor de terugweg want dan hadden we de afgrond naast ons. Er zat n heel schattig jongetje voor me in de bus de terugweg en kon hij niet tegen kietelen waardoor ik mooi werd afgeleid en heb ik niks meegekregen van al die enge bochten. Gelukkig was deze chauffeur wel voorzichtig en ging rustiger door de bochten.

Na de lunch ( Nachos met guacamole en fajitas mmmmmmm!!! ) hebben we met zn viertjes de boot naar een ander dorpje aan het meer genomen: San Marcos. Dit scheen 1 van de mooiste dorpjes te zijn rond het meer. Na 3 kwartier kwam San Marcos in zicht. San Marcos is een the-place-to-be als je n hippie bent. Dat was meteen te zien, overal werden yoghalessen gegeven, allerlei soorten bijzondere massages, holistic centres en andere spirituele therapiën en cursussen. San Marcos is n heel klein dorpje zonder straatnamen en huisnummers. We kwamen meteen in een compleet andere wereld terecht dan Panajachel. Panajachel bestond voornamelijk uit veel verkeer, drukte, hostels en souvenierkraampjes en San Marcos alleen maar uit mooie houten hutjes/hostals met rieten daken, relaxte mensen en stilte (behalve 's ochtends om 20 over 6 wanneer de plaatselijke evangelische dominee zijn ei kwijt moest door de microfoon...). We hadden meteen het gevoel in een tropisch jungle dorpje te zijn beland. Echt geweldig om daar een paar daagjes rond te hangen. We hebben n beetje rondgeslenterd, praatje hier en daar gemaakt en verrukkkelijk gegeten in het restaurant van ons hostel!!! (Paco Real)

Woensdag hebben we lekker zitten kletsen op de rotsen aan het rand van het meer. Rob, Marlous en Gerben hebben van een rots afgesprongen en was het volgens R&M lekker water en volgens Gerben koud water:-) 's Avonds weer lekker gegeten en de tas weer ingepakt voor onze overtocht naar een ander dorp gelegen aan het meer San Pedro la Laguna met de ijdele hoop dat het weer de volgende dag toch iets beter zou zijn en we eindelijk zouden kunnen gaan genieten van het mooie uitzicht op het meer en vulkanen. San Pedro ligt maar +/- 10 minuutjes varen van San Marcos maar is een compleet ander dorp. San Pedro is veel groter, is toeristischer (maar nog niets vergeleken bij Panajachel) en is veel minder idyllisch. We hadden via andere backpackers gehoord dat er een hostal was met een hot tub en dat leek ons wel wat maar helaas er was geen plek voor ons vieren. Een ander heel mooi hostel gevonden met een hele gezellig tuin met kampvuur en kaarsjes, loungemuziek en lekker eten. 'S middags na t lunchen n beetje rondgeslenterd,en marktkraampjes bekeken en twee uur op het meer gekayakt.Het kayak-en was ook hartstikke leuk om te doen en onderweg heel wat vissers in houten bootjes met 1 vislijntje gezien en nog een paar pelikanen. Veel mensen wassen zich in het meer, zo'n maf gezicht dat je langs kayakt en je ziet ineens n man in zn onderbroek in het water staan met zn hoofd vol met shampoo. Echt heel veel vrouwen waren kleding aan het wasseen in het meer en lopen dan met de gewassen kleding in een bak op hun hoofd terug naar huis. Het lijkt of je jaren terug gaat in de tijd. Oh ja, dat is ook zo'n mooi gezicht hier in Guatemala; bijna alle vrouwen die traditionele kleding dragen lopen met hele gevaartes op hun hoofd rond. Coca-Colaflessen, manden met tortillas, maisbladeren, houttakken en de boodschappen! Ziet er echt geweldig uit!

's Avonds heeft Gerben z´n eerste schaakles gehad van Rob, dus misschien kunnen we ons schaakbordje uit Peru ooit gaangebruiken.Ook nog nbusje geregeld naar Nebaj, wat heel erg lastig was. We hadden met een man op straat afgesprokken dat we de volgende dag om 10 uur zouden worden opgehaald door een minibusje en dat die ons rechtstreeks naar Nebaj zou brengen. Tegen half 11 kwam ons mannetje van de straat aanzetten met n oude taxi! Zijn busje had héél toevallig gisteravond een ongelukje gehad en werd nu gerepareerd. Omdat we 3 grote rugtassen bij ons hadden, hadden we geen zin om als sardientjes in blik 4 uur in zo'n auto te zitten. Gelukkig konden we tegen 12 uur nog vertrekken met een busje van een reisbureau.

Het meer heeft ons een aantal heerlijke relaxte dagen gegeveven, echt n heerlijke plek om lekker rond te hangen! Maar na deze chill-stand werd het tijd voor weer iets actievers dus gingen we op weg naar de bergen. Wat we allemaal in Nebaj hebben gedaan lezen jullie de volgende keer.

Antigua, Chichicastenango en de actieve vulkaan Pacaya

Hola otra vez!

Semana Santa in Antigua is inmiddels alweer 10 dagen geleden begonnen maar zit nog steeds vers in het geheugen. We zijn hier speciaal naar toe gekomen om Semana Santa te vieren. Het staat bekend om de indrukwekkende processies en de kleurrijke tapijten.

Op woensdag 8 april kwamen we na een lange reisdag aan in het prachtige koloniale Antigua.De woensdagstonden we om 4 uur ´s ochtends op (we moesten tegen half 5 op t vliegveld zijn en half 7 vliegen) voor de vlucht van Lima naar San José in Costa Rica. Op de een of andere vreemde manier vlogen we business class ha ha! Dit waren de goedkoopste tickets die we konden vinden maar toch business class. Zoals jullie begrijpen vonden wij dat helemaal niet erg. Alleen jammer dat we maar n kleine anderhalf uur van alle luxe konden genieten! We kregen n mega uitgebreid ontbijt, echt niet normaal. Er werd ons gevraagd of we tortillas wilden of french toast. Naast heerlijke french toast (wentelteefjes-achtig) kregen we een croissant met jam, verse jus d´orange (en niet in van die lullig plastic bekertjes, nee in echt glazen waarop business class stond hi hi) yoghurt en n bordje vol met heerlijk vers fruit. Oh ja en ook nog water en koffie/thee.... We moesten er gewoon tegen eten, wij waren nog rustig fruit aan t eten toen dedaling alweer begon ha ha!! Helemaal geen tijd om te genieten van die heerlijke ruime zachte stoelen! Nadezeverwennerij begon het wachten... Tegen half 9 konden we het vliegveld verlaten om een internetcafe te gaan zoeken. We hebben ff boodschapjes gedaan en toen de rest van de dag heel cultureel achter de computer gezeten en gezellig gechat met onze vrienden. Dit was onze dag in Costa Rica :-)

´s Middags tegen6 uur waren we weer terug op het vliegveld, nog ff wat gegeten en Costaricaanse modellen bekeken (de meesten zo ordinair gekleed als wat en zolelijk als de nacht!). Tegenhalf 8 vlogen we weer heerlijk business class richting Guatemala City. Weer n heerlijk exclusief pastagerecht met n glaasje rode wijn, had ik al gezegd hoe geweldig business class is??!! We waren zelfs de enigen diebusiness class vlogen hi hi.

We werden opgehaald door de eigenaar van t hostal en konden lekker meteen naar bed om ´s ochtends tegen half 10 in n shuttlebusje richting Antigua te rijden. Antigua ligt 40 minuten rijden van Guatemala City af, maar dankzij de chauffeur hebben we er 2,5 uur over gedaan. Welkom in Guatemala :-)

Ons hostal voor deze 5 feestdagen hadden we al een paar maanden van te voren geboekt omdat Semana Santa DE feestweek van het jaar is. De festiviteiten begonnen al eerder maar we hebben gekozen om van woensdag tot en met maandag (onze 2e Paasdag) te blijven. Elke dag werden er meerdere processies gehouden. Antigua is een stad vol met prachtige kerken en een kathedraal! Heel veel kerken zijn na verschillende aardbevingen nog steeds niet hersteld maar een groot deel ook wel. Ons hostal zat vlakbij de mooie geel met witgekleurde kerk 'La Merced' waar vandaan verscheidene processies vertrokken.

Voor de Guatemalteken bestond het vermaak tijdens deze week vooral uit lekker eten van de honderden eetkraampjes verspreid door de stad, op trapjes, stoepjes en bankjes naar andere mensen kijken. Overal in de stad liepen mensen gezellig een beetje doelloos rond te slenteren. En aangezien wij mensen zijn die zich graag aanpassen aan de omgeving deden wij de hele week precies hetzelfde :-)

Het hostalvrouwtje vertelde ons dat vanaf donderdagmiddag en -avond de 'alfombras' werden gelegd. 'Alfombras' zijn tapijten gemaakt van bijvoorbeeld riet, bloemen, houtsnippers of fruit. Deze tapijten worden midden op de straten gelegd waar de processies langs komen. Het is een manier voor de gelovige Guatemalteken om hun toewijding en respect voor het geloof/God/Jezus te laten zien. Sommige tapijten kosten handen vol met geld en zijn alleen voor de rijkere gelovige weggelegd. De stad slaapt donderdagnacht niet vanwege het tapijtleggen. Omdat we het wel leuk vonden om deze donderdagnacht mee te maken hebben we alleen een krachtslaapje gedaan van half 2 tot 4 's nachts. Omdat de hele processie over alle gelegde tapijten loopt zijn de tapijten compleet verwoest en is niets van de schoonheid meer over. Sommige tapijten waren redelijk simpel met alleen riet,koren en wat bloemen. Er waren ook een paar spectaculaire tapijten gemaakt van geverfde houtsnippers. Er was zelfs eentje bij ons in de straat die bestond uit 17 'schilderijen' met vazen vol met weelderige bloemen, echt ongelofelijk mooi en indrukwekkend. De makers hadden er 12 uur aan gewerkt! Heel mooi om al die verschillende alfombras en kleuren te zien in de hele stad. Dus we hebben 's nachts een beetje door het centrum rondgelopen en de alfombras bekeken. Om 5 uur 's ochtends begon de belangrijkste processie vanaf de kerk 'La Merced'. Eerst kwamen om 12 uur nog de Romeinse soldaten op paard het kerkplein op om een hele ronde door de stad te maken om daarna tegen 3 uur weer terug te keren. Wij hadden al meerdere processies gezien maar we wilden ook wel graag eens zien wanneer ze de kerk uit kwamen, we waren te laat om deze van 5 uur te zien vertrekken omdat er zoveel tapijten overal lagen. Dus hebben we 's middags de processie vanuit de kerk 'San Francisco' bekeken. Indrukwekkend gezicht om die grote houten gevaartes met grote kruizen en heilige afbeeldingen de kerk uit zien te komen.

De processies worden of door mannen gelopen of door vrouwen, nooit door elkaar. De grootste processie was van de kerk 'San Felipe', een paar kilometer uit de stad. Er schijnen 7000 mensen te hebben meegelopen. Voor de grote houten 'bakken' ( ik weet niet hoe je die grote houten gevaartes met grote kruizen en heilige afbeeldingen op staan precies heten) aan lopen gigantisch veel mannen in paarse gewaden behalve vanaf vrijdag 3 uur (want toen werd Jezus gekruisigd) liepen ze allemaal in zwarte gewaden. De processies van de maagd werden alleen door vrouwen gelopen, allemaal gekleed in zwarte kleding met kanten hoofddoekjes. We vonden de processies gelopen door de vrouwen wat indrukwekkender om te zien, ziet er wat dramatischer uit dan bij de mannen. Achter elke stoet loopt een compleet orkest, agregraat en vuilniswagen. Zo'n debiel gezicht! Zodra de processies over de alfombras is gelopen en het publiek alle bruikbare bloemen heeft meegenomen komen er n stuk of 6 mannetjes als n gek alles bij mekaar vegen zodat de vuilniswagen de overblijfselen van de platgelopen alfombras kan meenemen. Is natuurlijk wel heel goed georganiseerd door de gemeente dat al dat spul niet blijft liggen op straat, maar of dat nu echt moet binnen een halve minuut nadat de hele stoet toegewijde gelovigen, begeleidt door hele dramatische muziek, over de alfombras heeft gelopen, tsja..... Nagenieten zit er niet in :-)

Het nagenieten verging ons ook wel toen tijdens de laatste processie onze portemonnaie werd gejat! Gelukkig zat er alleen geld in en geen creditcards of paspoorten ofzo...Voordeel is dat we weer helemaal scherp zijn en dat onze rugtassen weer netjes aan de stoel- of tafelpoot worden vastgebonden :-)

Antigua is een prachtige oude koloniale stad omringd door vulkanen waarvan 1 hele actieve: Pacaya. Niet alleen de huizen in het centrum, maar echt alle huizen zijn prachtige geschilderd in verschillende kleuren. De straten zijn ook geweldig, zien er zó oud uit! Allemaal van die mooie stenen. Heel veel hippe restaurants en barretjes. Niet dat wij daar zijn geweest, want wij kregen helaas eten in ons hostel. Dat zat bij de prijs is, maar dat wisten we helemaal niet toen we reserveerden. Nou waren we er prijstechnisch heel blij mee, want dat scheelde weer ontbijt en avondeten betalen. Onze magen waren er alleen iets minder blij mee.... De eerste avond waren we nog enthousiast want we kregen pasta (ik blij) en kip (gerben blij). De rest van de avonden werd het helaas steeds minder, maar ja, je mag een gegeven paard ( in dit geval: bord eten) niet in de bek kijken hè.

Zondag (1e paasdag) zijn we naar de markt in Chichicastenango geweest. Deze markt wordt een van de kleurrijkste markten van Midden Amerika genoemd. Ook al hebben we al veel marktjes gezien deze was toch wel weer heel erg mooi. Dit is denk ik wel de grootste markt die we hebben gezien. Natuurlijk weer vol met de meest mooie souveniers en prachtige kindertjes en traditionele klederdracht. Hele vriendelijke marktkoopmensen, ze werden veel minder snel boos als we iets niet wilden kopen dan in Zuid Amerika. Maar ach, ook wel logisch, ik zou ook vriendelijker en vrolijker zijn als t altijd lekker warm is ;-) Er ging ook nog een processie over de markt, een hele fleurige met vrolijke muziek. Er liepen mannen met 20 kilo hout op de rug, vrouwen met kippen in de tas en natuurlijk ook weer veel toeristen.

Maandag (2e paasdag) zijn we 's morgens om 6 uur vertrokken naar de actieve vulkaan Pacaya. Trouwens prachtig zonlicht in de straten van Antigua op dit tijdstip! Deze vulkaan ligt op ongeveer 1,5 uur rijden van Antigua af. Deze vulkaan heeft rond 1976 voor het laatst een uitbarsting gehad. Na 1,5 uur in het busje moesten we ook nog 1,5 uur de vulkaan op lopen samen met onze gids José Oké. Zijn eerste zin was: 'Mijn naam is José, oké?' hi hi!! José zei in elke zin wel minstens 2 keer oké vandaar zijn bijnaam José Oké. Het was een flinke tocht naar boven, heel steil! Aan het einde van de klim konden we uit 2 routes kiezen om bij de lavastroom te komen. Een daarvan was bovenlangs via vulkanische lavasteentjes/gruis rennend naar beneden of normaal lopend over een pad benedenlangs. Ik werd door Gerben gedwongen om bovenlangs te gaan en gevolg daarvan is dat ik helemaal onder het vulkanische stof zat, bedankt Gerben! Maar ik moet toegeven dat het wel leuk was, vooral toen Gerben als n bezetene langs mij heen denderde naar beneden en haast niet kon remmen hi hi.

De Pacaya rommelt aardig en liet ons geregeld weten dat ie actief is. Op weg naar boven hoorden we meerdere malen harde knallen uit de krater komen. Indrukwekkend om te horen! 2 dagen voordat wij er liepen was er weer een nieuwe lavastroom ontstaant terwijl er daarvoor dus 3 dagen lang niets te zien is. Er stroomt al 3 jaar lang onafgebroken lava! Het is ongelofelijk hoe dicht wij bij de lava konden komen, ongeveer 5 meter. Er waren zelfs 2 lavastromen. Ik vraag me af hoe veilig dat eigenlijk was. José Oké vertelde dat er op elke plek op de vulkaan, dus ook waar wij stonden, lava kon ontstaan omdat de berg heel breekbaar/poreus is. Hmmm....best een enge gedachte. Heel speciaal en indrukwekkend om lava van zo dichtbij te zien stromen. Je ziet het natuurlijk wel eens op tv maar als je dan zo dichtbij staat en je voelt de geluiden en de hitte is het zo maf! De temperatuur van de lavastroom was aan de bovenkant ongeveer 2000 graden en binnenin zelfs 3000 graden. Je kon gewoon niet heel lang naar het lava kijken zo dichtbij, dat deed gewoon zeer aan je gezicht!

De terugweg was helaas langer dan gepland want er was een ongeluk gebeurd bij Antigua waardoor we 2 uur in de file hebben gestaan. Maar gelukkig waren we nog op tijd terug om onze bus van 4 uur te halen naar Panajachel; de toegangspoort naar Lago Atitlán (volgens de Guatemalteken natúúrlijk HET mooiste meer ter wereld).

Na 5 dagen in Antigua te zijn geweest hadden we echt weer zin om te gaan reizen en de rest van Guatemala te zien. Hoe HET mooiste meer ter wereld was horen jullie in het volgende verhaal.

Hasta la próxima!!

Duiken Roatán - Honduras

Hola todos!!

Tis even geleden dat we van ons hebben laten horen, maar we zijn er weer. Inmiddels zijn we2 landen verder en een hele bijzondere spannende ervaring rijker. Vanaf Lima, Peru vlogen we naar Guatemala via Honduras. We hebben een stop-over geboekt voor 10 dagen in Honduras zodat we alle tijd hadden om te leren duiken. We waren er over uit dat we op 1 van de Bay Islands in de Caribbische zee wilden leren duiken, het rif daar is de 2e grootste ter wereld en schijnt ook 1 van de mooisten te zijn. Hier kunnen wij natuurlijk niet over oordelen aangezien we alleen maar hebben gesnorkeld in Cuba en Maleisië (en Sardinië natuurlijk) maar het klonk ons goed genoeg :-)

We zijn om half 3 ´s middags vanuit Lima via Panama City (aankomst +/- 6 uur en om 7 uur weer door naar Honduras) naar San Pedro Sula gevlogen. We kwamen ´s avonds tegen 9 uur aan in San Pedro Sula. Altijd n beetje spannend om in een nieuw land aan te komen. Het was nogal uitgestorven op t vliegveld dus maar n taxi genomen naart centrum. We waren n beetje onvoorbereid: geen idee hoeveel de Hondurese Lempira´s waard waren of waar we zouden moeten slapen. We zijn dus ook flink afgezet door de taxichauffeur maar we wilden zo snel mogelijk naar n hostal-hotel om ´s morgens op tijd met de bus naar La Ceiba te reizen.

Om 9 uur ´s ochtends zaten we in de bus naar La Ceiba, vanwaar we de boot namen naar Roatàn. N goed bus gelukkig die er ongeveer 3 uur over deed om in La Ceiba aan te komen. Onderweg kwamen er nog weer verkopers van alles en nog wat in de bus of buiten langs de ramen te schreeuwen. Ze verkochten heerlijke stukjes gesneden mango en dat koop je zo vanuit je luie stoel, beter kan niet :-) Meteen zo´n andere wereld Midden-Amerika: gigantische vochtige hitte, heerlijk zoet fruit (erg gemist in Zuid-Amerika) en spontanere mensen! Ik vond het eerst heel erg jammer om Zuid-Amerika te verlaten( in tegenstelling tot Gerben, die had wel meer behoefte aan n ander werelddeel) maar nu ik zo in die bus zat met een stukje zoete mango in mn mond terwijl er n heerlijke warme bries door mn haren ging had ik toch wel heel veel zin in dit gedeelte van de reis. We begonnen ons wel n beetje zorgen te maken aan t begin van de busrit toen de chauffeur plastic zakjes ging uitdelen. Ik dacht eerst nog: ¨goh, wat milieubewust hier, ze delen afvalzakjes uit¨ Toen ik de chauffeur vroeg waar die zakjes voor waren zei hij dat het kotszakjes waren.... Hmmmm.... Gerben met zn wagenziekte werd daar niet zo vrolijk van maar achteraf was dat allemaal n beetje overdreven. We zijn niet eens door de bergen gegaan. Maar misschien had het rijgedrag van de chauffeur er wel iets mee te maken... We hebben namelijk inmiddels ook de Hondurese versie van Schumacher ontmoet!!

We waren er nog niet helemaal uit of we naar Utila of Roatan wilden. Utila scheen iets goedkoper te zijn maar wel vol met hele jonge feestende backpackers. Martine ( NLse die we tijdens MP tour hadden ontmoet) was op Utila geweest en vond t helemaal niks. Dus toen hebben we toch maar gegokt opRoatan. En achteraf was dit een perfecte keuze! !

De boottocht naar Roatan duurde ongeveer anderhalf uur. WeerhadGerben geluk: de zee was heel ruig en er werden weer kotszakjes uitgedeeld ha ha. Deze keer was dat niet overbodig want veel mensenhingen de hele boottochtlijkbleek boven de prullebak of boven de zakjes:-) Gerben had gelukkig iets minder last dan normaal omdat hij zo`n reispilletjes had genomen.Even tussendoor een leuk feitje voor mijn salsachicas ( clublidNr.2, 3 en 4): DE Hondurese versie van Dollarteken stond naast mij op de boot ! ! ! ! ! ! !:-)

De lokale bevolking van Roatan stamt af van Afrikaanse slaven. Je hebt helemaal niet het idee dat je in Honduras bent, heel maf. Ze praten ook allemaal engels (was een engelse kolonie). Nou ja, een soort van engels. Het is onverstaanbaar voor ons. Het doet me denken aan dat Jamaicaanse engels, heel erg grappig!! De heren: veel ¨bling bling¨, rastahaar, wijde baggy broeken (ander woord voor broeken die onder aan de kont hangen)en baseballshirts en caps, ¨coole ,¨gepimpte toyota`s met vliegtuigspoiler en niet te vergeten ¨coole¨blauwe lichten( clublidNr.3 en 4 weten waar ik het over heb ha ha!!) Ende dames: veel ¨bling bling, hairextensions, veel zichtbaar vet en weinig kleren. Zo anders als de ingetogen indiaanse vrouwen van het Andesgebied ha ha!

Bij aankomst zagen we palmbomen en een supermooie turquoise zee, een goed vooruitzicht voor de komende 9 dagen dus. Eenmaal aangekomen bij West End ( gedeelte van het eiland voor de armoedzaaiers: wij dus) op zoek gegaan naar een goedkoop hostel. Een hostal vinden bleek niet moeilijk maar goedkoop bleek onmogelijk.30 dollar per nacht waren we kwijt. `s Avonds en de volgende dag zijn we rustig op zoek gegaan naar een goede betrouwbare duikschool. Er zijn een heleboel duikscholen die we er nogal ¨schooierig¨ uitvonden zien maar uiteindelijk 2 gevonden. Bij de ene konden we in een prachtig houten huisje tussen de bloemen, palmbomenen ananasplanten slapen dus de keuze was gauw gemaakt: Ocean Connections werd het.

De dag daarop begon de eerste cursusdag. Onze duikinstructeur Peter zette ons achter n tv met DVD vol met hele interessante theorie over duiken ( NIET DUS).De cursus begon dus niet zo spectaculair maar ja het hoort erbij. `s Middags gingen we meteen de zee in en op onze knieen oefenen te ademen door onze regulator. Wel maf maar het is niet heel erg anders dan door een snorkel ademen dus datging allemaal vlekkeloos. Peter is echt n geweldige instructeur; een hele rustige geduldige man.We voelden ons echt in de juiste handen bijhem. Hij heeft trouwens ook een heel lollig accent waardoor ik dacht dat hij Russisch was( Ja Maaike, precies dat accent wat jij zo geweldig na kan doen, ik moest tijdens die dagen ook heel vaak aan je denken ha ha!). Delolligste uitspraak (vind ik dan)is wel het woord surface: oppervlakte. Even kijken of ik dit kan opschrijven... SOERRRRRFUS hi hi hi! Maar daar had je misschien bij moeten zijn... :-)

Ik zie dat mijn verhaal al weer veel te lang wordt, dus ik zal ff ter zake komen. We hebben 4 dagen cursus gehad en we hebben onze PADI gehaald. En oh ja, t was n heel mooi eiland.

Nou dit was t wel weer wat betreft Honduras. Of is dit misschien toch iets te beknopt? Ik moet toch echt nog even uitwijden over de duikervaring. Het begin ging allemaal heel soepeltjes. Ik was eerst wel ff in de war door al die technische dingen zoals het woord Bar, volume en
¨compressed air¨, maar gelukkig was Gerben er om hetuit te leggen. De 2e dag gingen we de zee weer in maar deze keer iets dieper, zo`n 5 tot 7 meter. Hiervoor ging het allemaal van n leien dakje maar dit was voor mij n beetje teveel in 1 keer. Ik moest eigenlijk eerst weer ff wennen aan rustig onder water ademen en nu moesten we ook al meteen een aantal meters gaan zakken en dus lucht uit de BCD ( soort opblaasbaar zwemvest waar alle slangetjes,zuurstofen apparaten op aangesloten zijn)laten en ¨equalizen¨ oftewel je in je neus knijpen en langzaam je oren weer open laten ploepen. Op het moment dat ik de bodem raakte was ik als n astmapatient aan t ademen terwijl Gerben heel relaxed op zn knieen zat met zn armen over mekaar ha ha! Ik kon niet echt rustig worden en ging weer naar boven. Peter gaf niet echt de indruk dat ie met me meeging naar boven dus ben ik maar in mn eentje gegaan. Bij de 2e poging ben ik gewoon eerst ff n paar keer net onder de oppervlakte gaan ademen (of zoals Peter zegt: SOERRRRRFUS) en toen langzaam naar de bodem gedaald. En toen ging het gelukkig wel goed. Op zich was het eigenlijk helemaal niet eng om zoveel meter onder water te ademen als je er maar niet veel over na ging denken.

Onder water moesten we allemaal skills,oefeningen doen om te leren hoe te reageren in noodsituaties. Duiken leren stelt eigenlijk helemaal niks voor maar de hele cursus gaat bijna alleen maar over het oefenen van enge noodsituaties zoals: je zuurstof is op, je regulator doet raar en geeft alleen maar gigantische stoten zuurstof zodat je niet normaal kan ademen of je masker gaat van je hoofd. Dit laatste vond ik persoonlijk het engste. Heel stom, je weet dat je gewoon rustig kan doorademen en dat er genoeg zuurstof is en dat je gewoon je ogen dicht moet doen. Maar op de een of andere manier ging ik tijdens of na zon oefening toch altijd n beetjepaniekeriger ademen. En deze skill moest je natuurlijk ook 4 keer ofzo doen. Oh ja, en ook nog een heel stuk onder water zwemmen zonder je masker. Je masker half vol laten lopen met water en hem dan weer leegmaken of je masker helemaal vol laten lopen of je masker zelf af en op doen. Gerben deed alle skills vlekkeloos. Alleen met kompas zwemmen ging niet helemaal goed, maar dat kwam meer omdat hij een stuk moest zwemmen op een bepaalde hoogte en hij steeds weer naar de bodem zakte. Dus zat hij steeds met zn knieen in t zand ha ha. Maar dat ging de 2e keer helemaal goed.

We hadden tegen de 4e dag al 3x gedoken en het ging allemaal goed. De 4e dag moesten we ook ons examen afleggen en we hadden 4 foutjes dus we waren geslaagd. Het enige wat we toen nog moesten doen was 1 duik met een paar skills (alsje kramp in je been hebt of alsje bewusteloos bent> dan moet de anderje dus redden)en dan zouden we onze PADI hebben. Appeltje eitje dus. Dacht ik... We moesten weer 1 van mn favoriete skills doen: het masker op en af doen. Gerben deed de skill alsof ie al jaren zn duibril op en af doet onder water maar bij mij ging t n beetje mis. Omdat k lenzen heb kan ik niet onder water kijken. Ik dacht dat ik eerst mn bril moest laten vollopen met water en m dan pas af doen en voor me houden en dan weer op doen. (Dit is ook geen enkel probleem hoor als je gewoon rustig blijft)Ik dacht dat Peter me zou aantikken als mn masker vol met water zat zodat ik, ook met mn ogen dicht, wist wanneer k mn masker af kon doen. Maar hij tikte me maar niet aan, achteraf hoefde ik mn masker helemaal niet vol te laten lopen maar kon k m gewoon meteen af en op doen. Ik dacht hoe lang duurt dit nog, wanneer is dat stomme masker nou ns vol met water, grrr! Toen kreeg ik dat stomme masker ook niet weer op met 1 hand, want mn andere hand moest ik gebruiken om mn neus dicht te knijpen omdat ik zonder masker zat. Kortom een groot drama. Doordat t allemaal niet ging, ging ik veel te oppervlakkig ademen en raakte ik in paniek. Op n gegeven moment dacht ik alleen maar ik wil naar boven!!!! Ik aangeven aan Peter dat ik naar boven wilde, maar wederom gaf Peter geen gehoor aan mijn wens. Ik dacht, verdorie, ga met me mee naar boven en anders ga ik wel alleen. Hij probeerde mij natuurlijk alleen maar rustig te krijgen en rustig te laten ademen. Maar op de een of andere manier lukt dat dan niet meer. Ik dacht ook wel steeds: blijf rustig, haal diep adem en alles komt weer goed. Ik dacht het wel, maar deed het niet. Op een gegeven moment was ik zo in paniek dat ik zelfs mn ogen opendeed. Ik ben naar boven gezwommen(wat je ook niet te snel mag doen omdat dat slechtvoor je oren is). Peter probeerde me nog tegen te houden maar geen haar op mn hoofd die er aan dacht om nog langer onder water te blijven. Zo stom want er is totaal geen reden tot paniek want ook al zit je 9 meter onder water je hebt gewoon zuurstof en je kunt gewoon ademen net als boven water,tis heel raar... Ik snap zelf ook niet eigenlijk waarom ik zo dom paniekerig deed. Toen ik weer rustig was ben ik maar weer naar beneden gegaan en heb de skill opnieuw gedaan met tips van Peter en toen ging het gelukkig wel goed. Pff.... dat was me wel n heftige duik.

Ik heb echt wel een paar keer gedacht dat ik ermee wilde stoppen. Ik dacht: ¨bekijk het maar! Dit moet leuk zijn, dit doe ik voor mn lol en als ik er geen lol in heb kap ik ermee! Gerben gaat maar mooi alleen die stomme cursus doen.¨ Maargelukkigben ik wel door gegaan. Ik ben nu wel blij dat ik mn PADI heb maar ik kan niet zeggen dat ik niet zenuwachtig ben als k ga duiken. Gelukkig hoef je die stomme skills nu niet meer te doen,tenminste ikdoe mnmasker niet vrijwillig af op 18 meter diepte.

Na de cursus hebben we nog 2 fundives gedaan. Dat was heel erg leuk. Heel veel mooie vissen gezien. We hebben nog n paar schildpadden gezien, n mega Kingcrab, n Green Moray Eel. De Green Moray Eel is n mega dikke aal met knalgroene kleur. Die was echt heel bijzonder. Nog kreeften gezien en allerlei mooi gekleurde vissen waarvan we de namen niet kennen natuurlijk. Zee-egels, butterflyvissen, n barracudaen oh ja ook n peacockflounder. Die is heel grappig, dat is zonplatte vis die over de bodem schuifelt en heeft 2 ogen aan de boven kant. Maar deze vis is geboren als n gewone vis dus met1 oog aan elke kant, maar op een gegeven moment gaat hij dus op zn zij leven enverschuift het oogvan de zijkant naar de bovenkant, heel maf. Heel veel koraal gezien. Bij de eerste duik dachten wij dat het koraal aardig dood was.Wij hadden namelijk allemaal felle kleuren rood,blauw en groen verwacht, dat zie je tenminste altijd op fotos. Dit was allemaal erg bruinig en donker. Wedachten dat het vast n beginnersduikplek was omdat we t nog niet zo goed kunnen en we nog niet zo goed stil kunnen drijven. Maar dit blijkt dus achteraf normaal te zijn. Koraal heeft wel heel veel kleuren alleen wij kunnen dat niet zien omdat er niet genoeglicht is onder water. Hoe dieper je gaat hoe meer kleuren er verloren gaan. Dit was wel n beetje teleurstellend eigenlijk. Rood is de eerste kleur die verdwijnt. We zagen nog wel veel paars en lila en af en toe wat groen. Maar hoe vaker we gingen duiken hoe meer mooie dingen we wel zagen hoor. In het begin ben je zo bezig met het duiken zelf en proberenstil te drijven en geen koraal te beschadigen. Ik zwem ongeveer 2,3meter boven t koraal omdat ik zo bang ben dat ik iets raak. Er zijn zoveel kleine dingen te zien wat aan ons oog voorbij gaat. Maar dat zal wel steeds beter gaan. De divemaster wees mij ook n paar keer krabben of kreeftjes aan in t koraal, k heb r wel 5 minuten boven gezweefd maar niks kunnen ontdekken :-)

T was n hele ervaring om te leren duiken en erg leuk om dieper onder water te kunnen. Maar het was hier zo mooi onder water dat je met snorkelen bijna net zo veel moois zag als met duiken. We zijn ook nog 3 dagen naar het strand van West Bay gegaan wat het allermooiste strand is maar waar de hotels onbetaalbaar zijn. Supertropisch strand met palmbomen (zie fotos) en heel mooi koraal.Aan t eind van de baai waren ook allemaal rotsen met leguanen.Als je daar gewoon in t water stond zag je zelfs allerlei grote vissen en needlefish, die zijn ook heel grappig. Hele lange dunne vissen met n hele puntige bek. Er is zoveel koraal rond Roatan, alleen met snorkelen vermaak je je al n paar dagen. Helaas waren er ook heel veel debiel lokale jongeren die gewoon in het lagere water boven op het koraal gingen staan en er vanaf doken. Echt zo belachelijk!!Op de duikschool zeiden ze wel dat hetkoraal niet dood is, dat het bruin is omdat de kleuren verdwijnen maar je zag ook echt wel veel koraal dat voor de helft mooi was en de andere helft gewoon helemaal afgebrokkeld. Heel erg zonde. Gelukkig zijn de meestemooiekoraalmuren dieper waar gewone snorkelaars niet komen.

Roatanzit vol met canadeze toeristen, niet normaal! Was wel n beetje n shock toen we aankwamen.Iedereen begint in het engels tegen je tepraten, terwijlin Zuid-Amerika echt geen kip engels praat. En dan ineens alles in dollars, ook zo stom. Ga je uit eten staan er alleen maar dollarprijzen op t menu. Was moeilijk om low-budget te leven op Roatan. Maar de cursus was wel echt supergoedkoop, schijnt naast Thailand goedkoopste plek ter wereld te zijn om je PADI te halen. Dus in Guatemalamaar ff weer op de pequeños letten :-)

Lima

Hola desde Centro America!

Het is alweer een tijdje geleden dat we iets van ons hebben laten horen. Op dit moment zijn we in Antigua, Guatemala en hebben weinmiddels Zuid-Amerika achter ons gelaten enzijn ondertussen ook al ophet eiland Roatán in Honduras geweest waar we duikles hebben genomen. Om weer een beetje up-to-date met de verhalen te rakenschrijft Angelita op dit moment over onze duikervaring in Honduras en ik over onze laatste stop in Peru: Lima.

Na de busrit van 8 uur vanuit Huaraz kwamen we om 6:00 uur ´s morgens aan in de hoofdstad Lima.Naar schatting heeft Limaongeveer 8 miljoen inwoners, maar de taxichaffeur die ons naar ons hostel bracht wist te vertellen dat Lima al bijna 10 miljoen inwoners heeft. De waarheid laten we maarin het midden. Omdat we tijdens onze reis al door meerdere reizigers waren gewaarschuwd dat Lima geen leuke en veilige stad was, hadden we besloten om een hostal in de dure wijkMiraflores te zoeken. Dat het daar duur is, kwamen wetijdens het zoeken naar een hostalook achter. Na meerdere hostals te hebben bezocht, hebben we gelukkig nog iets kunnen vinden voor 75 Pesos (rond €20,-). Terwijl de overige hostals in Peru niet duurder waren dan €10,-. Na onze spullen in de kamer te hebben neergelegd, en een ontbijtjezijn we eerst nogwat gaan bijslapen. Tijdens de busrithebben weniet heel erg goed kunnen slapen. We werdenmidden in de nacht nog opgeschrikt door een mannelijkemedepassagier die keihard begon te schreeuwen. Angelita´s eerste gedachte was dat de bus werd overvallen, maar gelukkigbleek het slechts om een nachtmerrie te gaan.

Na te hebben bijgeslapen zijn we de wijk Miraflores gaan verkennen. Direct kon je merken datin deze wijk de rijkere mensen wonen. Allemaaldure auto´s (BMW, Audi,VW en zelfs Hummers) op de straat, netgekleede en opgemaakte (barbie )vrouwen, mensen aan het joggen ( een duidelijke rijkeluishobby,al die maanden nog nooit een arme indiaan zien joggen...). Dat was voor ons alweer een poosje geleden om zoveelluxe bij elkaar te zien.
Vervolgens zijn we richting het centrum van de wijk Miraflores gelopen en hebben daar een beetje gewinkeld,gewandeld en rondgekeken. Echt prachtige winkels en nette luxe restaurants. Een heel ander Peru dan wat wij de afgelopen 4 weken hebben gezien! Nog flink wat souveniers ingeslagen in één van de grote souvenirs malls.

´s Avondseen restaurant uitgezocht waar we het lokale gerecht ceviche konden bestellen. Dit hadden we al een keer in Brazilie gegeten, maar nog niet in Peru. En we vonden dat we Peru niet konden verlaten zonder dit hier te hebben geprobeerd.Ceviche bestaat uit rauwe vis met bijvoorbeeld uien, pikante kruiden, limoen en zout.. De viswordtgaar gemaakt dmv hetlimoensap. Het was fris en lekker maar eenvol bord is net iets teveel.....

Daarnaast is er nog een ander gerecht wat typisch Peruaans is zoals jullie weten, namelijk gefrituurde/gebakken cavia. In 1 van onze vorige verhalen schreef Angelita dat ik dit zeker nog wilde proberen voordat we Peru verlaten maar aangezien er dus maar heel weinig vlees aan zit, lastig te eten, duurenbehoorlijk vettig is, hebben we hier toch maar van afgezien. Om deze redenen en natuurlijk ook om Dossie (onze eigen cavia) hebben we besloten dit niet te proberen.

De volgende dag zijn we met de stadsbus naar het oude centrumvan Lima gegaan. De busrit duurde een klein uur en dat allemaal in één stad. In tegenstelling tot vele andere reizigers vonden wij het oude centrum heel erg mooi. Een heel groot plein waaraan prachtige koloniale gebouwen staan, fonteinen,een cathedraal en het paleis waar de president van Peru woont. Na het kijken van de wisseling van de wacht zijn werichting Cathedraal San Fransisco gelopen. Angelita heeft een tour door het klooster, museum en de catacombes gedaan, terwijl ik lekker in het zonnetje ben gaan lezen/sudoku spelen. Nog wat gewinkeld in de hoofdstraat van het oude centrum, en vervolgensde bus teruggenomen naar de wijk Miraflores omnaar de zonsondergang bij zee te kijken. De wijk Miraflores grenst namelijk aan zee, vanaf ons hostal was hetnog geen 15 minutenlopen. Om onze laatste avond in Peru te vieren, zijn we nog even lekker uit eten geweest met een lekker flesje wijn erbij!!

Wij hebben te weinig tijd in Lima doorgebracht om een volledig beeld van de stad te krijgen natuurlijk. We hebben van veel toeristen en Peruanen gehoord dat Lima eens stad vol tegenstellingen is. Je hebt gigantische sloppenwijken buiten de stad en gigantische rijkdom. Wij hebben alleen het mooie rijke gedeelte gezien. Helaas zijn de inwoners van Lima die wij hebben gezien niet echt representatief voor alle inwoners van de stad. Er schijnen hele gevaarlijke wijken te zijn. Toen we rondliepen in de stad, op weg naar het centrum, wilden werichting een grote verkeersbrug lopen om daar vanaf t midden over de rivier te kijken. Toen we bij t stoplicht stonden om over te steken reed er n vrouw in n taxi langs en die gebaarde naar ons dat we niet moesten oversteken dat we daar niet heen moesten gaan. We dachten eerst dat het wel meeviel maar als n wildvreemde je al zo nadrukkelijk waarschuwt zal het toch wel zo zijn.

De volgende dag (vrijdag 27 maart) met de taxi naar het vliegveld gegaan om onze vlucht richting San Pedro Sula te pakken.

Zuid Amerika is een geweldig continent !Het meest bijzondere is denk ik de cultuur, de verschillende landschappen, de gewoontes, de klederdracht en de diversiteit aan culturen. Het contrast tussen de Altiplano en de laaggelegen gebieden maar ook tussende indianen en de latino`s. Er zijn zoveel redenen waarom Zuid-Amerika geweldig is, ik kan onmogelijk alles opnoemen.

We zijn heel erg blij dat wij de kans hebben gehad om te kunnen/mogen genieten vandit unieke deel van de wereld!!!

Luie honden!

Hola todos!!

We zijn weer terug in het landder levenden. De afgelopen dagen hebben we eigenlijk weinig spectaculairs beleefd want we hebben bijna 3 dagen gerelaxed in de prachtige omgeving van Huaraz. Ons hostal; The Lazy Dogg Inn ligt midden in de Cordillera Blanca omringd door groene glooiende bergen, rotsen, weides en besneeuwde bergtoppen. We hadden een supermooihuisje met open haard!! Alles isvan adobe stenen gebouwd, ziet er heel knus en mooi uit. Het huisje was hartstikke ruim en gezellig ingericht. N prachtige badkamer met bad en niet onbelangrijk: n heerlijk bed! Voor ons huisje lopen n stuk of 8 paarden los rond (waarvan eentje van 5 weken oud, zo schattig!).

De eerste dag zijn we de canyon in gegaan (Quebrada Cojup) Het was 5 km lopen vanaf ons huisje dus niet echt uitdagend, maar we kwamen om te relaxen dus k voelde me niet schuldig :-) Toen we bij het begin van de quebrada kwamen besloten we om toch nog maar n stukje verder te lopen. N mooie rivier links van ons en prachtige kliffen rechts van ons. Het weer zat ook nog mee; n zonnetje terwijl t de laatste dagen alleen maar had geregend. Op n gegeven moment zagen we in de verte prachtige besneeuwde toppen. Die wilden we eigenlijk wel iets beter zien, dus toch nog maar weer n stukje verder gelopen. We kwamen nog n boertje met zn vrouw en koe tegen maar verder geen enkele toerist, heerlijk! Na elke bocht zagen we steeds minder van de besneeuwde toppen dus op een gegeven moment hebben we t toch maar op gegeven en zijn we terug gelopen. Tegen de middag waren we weer bij t huisje en hebben we lekker gelezen en voor het eten de sauna in. Verrukkelijk!!

Heelijk avondeten gehad en geklets met de rest van de gasten (n amerikaans stel, de eigenaren: n Canadees stel en 2 amerikaanse vriendinnen) Bijna alle kruiden en groentes die ze gebruiken komen uiteigen tuin, zo gezond hebben we in maanden niet gegeten :-) Toen met n flesje wijn lekker op de bank voor onze eigen open haard....kan het nog beter?

Volgende dag zijn we met de eigenaresse meegereden richting Huaraz en onderweg uitgestapt om 2 Wari ruïnes te bekijken. Deze ruïnes zijn gebouwd om de mummies boven de grond te bewaren. Andere kamers in de ruïnes waren om offers en eten in op te slaan en andere kamers waren bedoeld voor ceremoniële rituelen om in contact te staan met hun overleden voorvaderen. Leuk om n keer n ander type ruïne te zien. Daarna 6 km terug gelopen richting Tthe Lazy Dogg Inn.

Onderweg nog ff gekletst met n vrouwtje die haar oogst aardappelen aan t selecteren was. Gepraat over hun stukje land, welke gewassen en groente er groeien op deze hoogte, de bergen, het vlakke landschap van NL en de verschillende soorten aardappelen in NL. Om over dit laatste te kletsen was ik, als anti-aardappelmens,niet echt de aangewezen persoon, maar ach, voorculturele interactie heb ik veel over :-) Daarna nog n praatje gemaakt met de bovenbuurman van ons hostal, die erg moeilijk te verstaan was aangezien hij nog 4 tanden in zn mond had. Bovendien werd ik ook afgeleid door zn broek vol met gaten en zn missende gulp....

Na deze wandeling hebben we ¨The Motorcycle Diaries¨, de film over Che Guevara gekeken. Zo leuk, want deze film laat zijn reis door Zuid-Amerika zien. Allemaal plekken die wij de afgelopen maanden hebben bezocht, grappig! Nog lekker geluierd en toen alweer onze laatste maaltijd hier hoog in de bergen (+/- 3.600 meter).

Het is n prachtig hostal die heel veel mensen van de gemeenschap werk geeft en ecologisch duurzaam toerisme vertegenwoordigd. Dankzij de eigenaren zijn we heel veel te weten gekomen over het Peruaanse leven en de mensen. Een paar voorbeelden:

* Bijna alle mensen hebben een dienstmeisje

* De meisjes gaan niet naar school (geen geld voor), de meeste meisjes kunnen amper lezen en schrijven en hebben zo´n ander denkniveau. Het nieuwe meisje die bij het hostal is komen werken kon niet uitleggen wat het verschil was tussen het glas met water en het lege glas? Of wat het verschil was tussen de blauw mok en de witte mok... Kan je je toch haast niet voorstellen...

*Weinig mensen hebben vast werk. Zodra 1 familielid vast werk heeft verbetert het leven van wel 10 mensen. Ineens is er een voordeur, ineens gaan er kinderen naar school, er wordt n koe aangeschaft en er zijn nieuwe sandaaltjes.

*Al de aardappelen, mais en andere gewassen worden voor eigen gebruik verbouwd. En ze eten haast niets anders dan de hele dag aardappelen. De eigenaren van het hostal hebben een project opgezet zodat de kinderen op school ´s morgens n ontbijt krijgen (yoghurt, fruit) zodat ze en keertje iets anders te eten krijgen dan aardappelen....

De mensen hier leven met de dag, kijken niet vooruit want daar is geen geld voor. Maar gelukkig zijn ze nog niet zo arm dat er geen eten is. Ze hebben elke dag net genoeg eten voor iedereen en als er wat geld over is kan er misschien een keer een boek gekocht worden voor school of sandaaltjes of n voordeur... En een schoolboek kost hier+/- 80 soles, dat is gelijk aan +/- 20 euro!! Als je bedenkt dat iemand die vast werk heeft ongeveer 20 of 30 soles verdient is dat een belachelijk hoog bedrag. En n groot gedeelte heeft tijden helemaal geen betaald werk!Ze hebben minstens n stuk of 4,5 kinderen waar boeken voor moeten worden gekocht. Eerst kon ik echt kwaad worden als ik praatte met meisjes en hoorde van n meisje van 13 dat ze de hele dag bij hun 5 schapen in de wei zat in plaats van op school. Maarnu begrijp ik eigenlijkwel beterwaaromde kinderen niet naar school gaan; het is gewoon onbetaalbaar! Het is zo oneerlijk want zonder opleiding hebben de meisjes geen enkele kans op n betere toekomst dan hun ouders. De vicieuze cirkel....

Kortom: het waren mooie, relaxte, luie en leerzame dagen!

Paracas oftewel héél véél zeehondjes

Hallo allemaal!

Na ons ¨zandscheuren¨ in Huacachina zijn we naarParacas gegaan. Paracas zelf is niet veel bijzonders; n klein rustig kustplaatsje met wat hotels,hostals en restaurantjes. Het leukste aan Paracas is dat je met 30 minuten varen bij de Islas Ballestas bent. Deze eilandjes zijn de verblijfplaats van de Peruaanse Humboltpinguïns, zeeleeuwen, pelikanen, aalscholvers en andere vogels waarvan ik de namen niet weet. Heel gek om de Humboltpinguïns in dit warme gedeelte van het land te zien, het Paracas natuurreservaat bestaat namelijk voor het grootste deel uit kustwoestijnen je verwacht ze eerder te zien in koudere gebieden. Maar dankzij de koude Humboldt-golfstroomvinden ze de temperatuur hier blijkbaar perfect.

In de avond kwamen we in Paracas aan en hebben meteen een tour geboekt naar de eilandjes voor de volgende morgen. ´s Ochtendsom kwart voor 8 moesten we klaar staan om uiteindelijk om kwart voor 9 pas te vertrekken (was te verwachten :-)) Op het strand bij de pier vanwaar we vertrokken liepen al 5 megagrote pelikanen! Wij vonden ze in ieder gevalheel groot, maar misschien is dat wel heel normaal voor pelikanen... Grappige beesten met die dikke hangzakken/wangen(Luud: raad eens aan wie me dat deed denken? ha ha!!!) Onderweg naar de eilandjes nog een geoglief gezien (ja precies, van dezelfde soort als bij Nasca) genaamd ¨ El Candelabro¨. Men denkt dat deze geoglief n link heeft met de Nascalijnen.

Onderweg ook al heel veel vogels gezien die met zn allen ineens naar beneden het water induiken om visjes te vangen, grappig gezicht! Bij het eerste eiland zagen we echt duizenden vogels op de rotsen zitten (de eilandjes bestaanuit rotsen) Overal om je heen, op elke eilandje, allemaal vogels, net rotsbehang met vogelprint! Ineens hoorden we n soort van geschreeuw/gejammer, dat waren de zeeleeuwen! Wat n ongelofelijk hard lawaai kunnen die beesten maken... Er lagen wel honderden bij elkaar langs de waterkant. En heel veel baby-zeeleeuwtjes...ooh zo schattig. Onvoorstelbaar wat die voor ngeluid produceren; t was serieus net gejammer van lammetjes,heel maf. Zo`n bijzonder gezicht om al die honderden babytjes(hoe schrijf je dat woord eigenlijk??) te zien.

Na 2 uurtjes was de tour alweer voorbij. Helaas geen dolfijnen gezien, die schijnen soms ook rond de eilandjes te zwemmen. Nog ff n hapje gegeten en toen weer de bus in op weg naar de volgende bestemming: Huaraz. We moesten eerst nog 3,5 uur in de bus naar Lima en dan anderhalf uur later de bus naar Huaraz(+/- 8 uur). We hadden nog geen kaartje omdat er niemand in Paracas was die ons n buskaartje kon verkopen (zo´n gat is het dus...). De ¨hostess¨ vroeg of we met of zonder officieel buskaartje wilden. Met n echt papiertje kostte de busrit 40 soles en zonder papiertje 30 soles. Dus ik zei meteen: ¨ Zonder kaartje natuurlijk. Waar we geld kunnen besparen doen we dat. Wat boeit mij dat papiertje nou, die gooien we toch weg¨. Zezou later wel weer komen. Gerben snapte er natuurlijk niks van en toen ik het hem uitlegde dacht hij natuurlijk weer meteen vooruit, heel praktisch en verstandig. Gerben: ¨En als we nou controle krijgen onderweg (is al vaak gebeurd namelijk )en wij hebben geen echt kaartje, kunnen ze ons zo de bus uitzetten of ons extra laten betalen! ¨ Hmmm, daar had ik nog niet aan gedacht.De ¨laatste maanden-ontwikkelde-kniepstuuver-mentaliteit¨ in mijkwam naar boven en ik dacht alleen maar: ¨YES, 10 soles per kaartje minder betalen!!¨ Toch nog maar ff nagevraagd of we dan geen problemen zouden krijgen zonder echt kaartje. De mevrouw verzekerde mij dat dat niet het geval zou zijn. Achteraf hoorden we dat het betekent dat je geen vaste stoel hebt dus als er te veel mensen in de bus komen met n echt kaartje dat wij dan geen stoel meer hebben en moeten staan. Nou ja, zo druk was t niet in de bus dus dat is allemaal goed gekomen. Maar wat makkelijk geld verdienen hè!? Mijn dag kon niet meer stuk hi hi.

Toen we in Lima aankwamen hebben we meteen kaartjes gekocht voor Lima-Huaraz. We zijn met Cruz del Sur gegaan, de duurste busmaatschappij die er is. Want we wisten eigenlijk niet dat er meer maatschappijen naar Huaraz gingen. Nu we hier in Huaraz zijn zien we natuurlijk zo 3 andere maatschappijen die bijna de helft goedkoper zijn, maar ja... En ik was helemaal vergeten om te proberen n kaartje zonder echt kaartje te ritselen bij Cruz del Sur. Stom... Dus toen we zaterdagmorgenaankwamen in Huaraz hebben wilden we meteen kaartjes voor de terugweg naar Lima kopen. Ik herinnerdemij de geweldige korting van de dag daarvoor dus toen de baliemedewerkster me vertelde dat het kaartje 63 soles kostte vroeg ik hoeveel het kostte zonder echt kaartje. Ze keek me n beetje vreemd aan en begon uiteindelijk te lachen. Hmmm.. jammer maar helaas. Deze geld-bespaartechniek werkt dus niet bij alle busmaatschappijen....

We zitten nu al 4,5 uur te internetten dus hoog tijd om een hapje te gaan eten en onze rugtassen op te halen. Over 3 uurtjes moeten we ons weer melden bij de terminal.

Hasta la próxima vez en Lima!

Nasca

Goedemorgen!

Het is inmiddels half 10 in de ochtend en zijn nu ongeveer 3,5 uur geleden aangekomen in Huaraz. We gaan vannacht en morgennacht heel decadent in n houten cabin slapen in de bergen!! Ik kan niet wachten. De houten cabin was erg prijzig! (210 soles incl. ontbijt en 3 gangen diner = 52.50 euro per nacht) Maar het ligt prachtig in de bergen met uitzicht op de besneeuwde bergtoppen (althans dat zegt de site...) Maar dit is nog niet alles. Er is een sauna! En het allerbeste: we hebben een open haard in onze privé cabin, wiehie!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Maar om een lang verhaal kort te maken: we worden om 1 uur opgehaald door de eigenaresse van de Lazy Dog Inn (vanaf vanmiddag dus de Lazy Gerben&Angelita Inn) zodat we gratis met ze mee kunnen rijden de bergen in. Voor 3 uurtjes wachten toch weer 35 soles bespaard :-) Dus nu hebben we mooi nog ff de tijd om weer n verhaal te schrijven en foto´s te uploaden. Want daar is straks natuurlijk geen tijd voor tussen de saunarondes door, of tijdens het genieten van een wijntje met stukje kaas (als mn maag t weer toestaat...) en mn voetjes opwarmen bij het knapperende knisperende behagelijke haardvuur. Zucht..... En vooruit, het kan gewoonweg ook niet want er is geen internet. Maar ook al was dat er wel, dan hadden we daar natuurlijk hélemaaaal geen tijd voor :-)

Terug naar de beleefde avonturen. Na Cusco gingen we naar Nasca om met eigen ogen de wereldberoemde Nascalijnen te zien. Dit stond hoog op mijn persoonlijke verlanglijstje. Jeetje wat is het daar dor en droog zeg! Complete woestijn gewoon. Geen plantje of groen sprietje te bekennen. De temperatuur was trouwens heerlijk in Nasca (net als in Huacachina). Superwarm maar niet benauwd. Heerlijk na al die weken kou op de hoogvlakte!

Eerst ff bijgeslapen in n hostel na n erg onrustige busrit. Gerben heeft wel aardig geslapen, maar ik heb echt geen oog dicht gedaan. Ik was eerlijk gezegd n beetje opgefokt en bang. We hoorden van te voren van veel mensen dat deze route ( Cusco-Nasca) n zeer gevaarlijke route is ivm overvallen een aanslagen. Hmmm... klinkt lekker hè? Eigenlijk wilden we niet `s nachts reizen want er werd ons al meerdere malen in Cusco, Arequipa en Puno verteld dat de kust van Peru anders is dan de Altiplano. Er zijn best wel wat gewapende overvallen geweest, maar ja we hadden niet veel keus dus toch maar de nachtbus. We hoorden dat de bussen worden overvallen door wegblokkades en dan moet de bus wel stoppen en dan slaan ze toe. Dus elke keer dat we ergens stopten waarvan ik dacht wat moeten we hier sloeg de adrenaline toe. K had al allerlei scenario´s in mn hoofd hoe ik kon voorkomen dat al onze foto´s gejat werden. En we stopten echt wel n stuk of 3,4 keer midden in de nacht, in totale duisternis met alleen maar ontelbare bergen en geen mens of dorpje te bekennen, ieks! Ik zat ook elke keer rechtop in de stoel naar buiten te turen of ik ergens vanuit de bergen onze aanvallers zag aankomen. Dus vandaar mijn erg onrustige nacht... Oh ja, voordat we de bus ingingen moesten we ook nog onze handtekening zetten en onze duimafdruk er op zetten! Dit hadden we nog nooit meegemaakt.. Dit was gewoon voor de veiligheid verzekerde het busmannetje ons. Hoezo voor de zekerheid? Voor het geval we vermoord worden en we geïdentificeerd kunnen worden? Dat soort debiele dingen gaan dan door mn hoofd.. Toen zaten er ook nog ns heel weinig mensen in deze bus, dus vroeg ik n mannetje waarom er zo weinig mensen in zaten. Of het wel n veilige weg was? En waarom we vingerafdrukken moesten geven? Hij zei: ¨ach, gewoon voor de zekerheid. Nee hoor, geen gevaarlijke weg. Tis gewoon n hele afgelegen route en geen dorpjes of mensen te zien onderweg. Ach en oh ja, er worden wel eens wat overvallen gepleegd tijdens deze route.¨ Nou dat stelt gerust zeg zo`n antwoord!!

Maar zoals jullie begrijpen hebben we ons n beetje te veel zorgen gemaakt en is het allemaal goed gekomen. (afgezien van wat lichte hartverzakkingen tijdens de stops ¨in the middle of nowhere¨) We zijn veilig en onuitgerust in Nasca aangekomen. Trouwens tijdens mijn nachtelijke ¨naar- buiten-tuur-op-zoek-naar-gevaarlijke-overvallers-momenten¨ zag ik nog wel een supermooi besneeuwd landschap. Zoveel sneeuw heb ik tot nu toe nog niet gezien, n redelijk dikke laag sneeuw. Alles was extra prachtig wit verlicht met het mooie volle maanlicht! Dus het had ook nog wel een voordeel dat ik zo wakker was ha ha!

Maar ik was dus aan het vertellen dat we eerst hebben bijgeslapen in het hostal na onze uitputtende busrit. Daarna op n kleine tour geweest naar een berg vanwaar je al verschillende geometrisch/geografisch weet ik veel, zoiets, iets van wiskundigachtige lijnen kon zien in de woestijn. Daarna naar de uitkijktoren vanwaar je al 2 figuren heel duidelijk kon zien,echt maf!K heb trouwens net ff t woord voor jullie opgezocht en de lijnen worden geogliefen genoemd. Kennen jullie toch allemaal wel dat woord? :-)

Beetje algemene culturele info voor jullie; de lijnen zijn door het Nasca volkje gemaakt. Dit volkje (nou ja volkje, ze waren natuurlijk heel intelligent en ver hun tijd vooruit) leefde ogeveer van 2500 jaar voor Chr. tot 400 jaar na Chr. De Duitse wiskundige Maria Reiche heeft de lijnen jarenlanggrondig bestudeerd en blootgelegd. Haar theorie is dat alle afbeeldingen/tekeningen en lijnen onderdeel zijn van een astronomische kalender. Maar eigenlijk weet niemand het 100% zeker omdat deze Indianen nog geen schrift hadden. Ze hebben alleen deze lijnen en figuren gevonden en wat keramiek in de bergen waar ze leefden. Die mensen moeten echt n zwaar bestaan hebben gehad. Er valt daar geloof ik iets van n half uurtje regen per jaar!!

De Astronaut, 1 van de figuren is op een heuvel gemaakt maar de rest is allemaal op de dorre vlakte afgebeeld. Vanuit de lucht zijn ze natuurlijk veel duidelijker te zien, dus ook n tour geboekt om de lijnen vanuit het vliegtuigje te bewonderen. Zoals jullie weten heeft Gerben last van wagenziekte, dus hij twijfelde of hij in zo´n minivliegtuigje moest gaan zitten. Het vliegtuigje was voor 4 personen incl. de piloot. Heel klein dus! We hebben n keer eerder in n nog kleiner vliegtuigje gezeten in Canada en toen werd Gerben ook misselijk dus dit was misschien niet zo´n goed idee. Maar ja, hoe vaak kun je nou de Nascalijnen vanuit de lucht bekijken?! En de vlucht duurde maar 35 minuten, dus als ie misselijk zou worden zou het ook weer zo voorbij zijn. Helaas hadden we wel al van heel veel andere backpackers gehoord dat ze kotsberoerd waren geworden maar anderen hadden er weer helemaal geen last van. Oh ja en onze vriendin Wies heeft de hele vlucht met haar hoofd naar beneden gezeten dus dat verhaal bood Gerben ook al niet veel hoop ha ha! Maar stoere vent dat ie is, is ie toch meegegaan. Stoer was t wel van m, maar niet zo slim want hij werd wel beroerd. Het ging eigenlijk heel goed totdat hij de camera pakte en ging filmen. Er was niets aan de hand en n moment later kijk ik opzij en zit Gerben heel witjes en zwetend als n otter naast mij! Arme Gerben.... En hij had nog wel 2 pilletjes genomen! Ik had gelukkig nergens last van, na de eerste bocht kreeg ik wel n kriebel in mn maag, net als bij de achtbaan zeg maar. Het was zo gaaf,(als je niet misselijk bent tenminste) de piloot ging eerst helemaal schuin naar rechts zodat de mensen aan de rechterkant t goed konden zien en toen n rondje en dan helemaal schuin naar links zodat ik het goed kon zien. En zo ging ie alle figuren bij langs, hij heeft dus echt heel vaak gedraaid.

Sommige lijnen zijn tot 275 meter lang. In totaal zijn er meer dan 30 geogliefen,dierentekeningen engeometrische vormen die bestaan uit duizenden lijnen en driehoeken. Maar geen van de lijnen is dieper dan 30 cm.Als je op de grond staat kun je ze soms amper zien. Sommigen denken dan ook dat ze al konden vliegen of in contact stonden met buitenaardse wezens. Maar niemand weet hoe ze ooit deze figuren hebben kunnen maken zonder de hedendaagse technologie. T blijft n mysterie.... Wel hebben ze ontdekt dat onder elke lijn ook een waterader ligt. Sommige denken dan ook dat het afvoerkanalen zijn, maar wie gaat nou zoveel tijd en energie steken in simpele waterkanalen. Lijkt mij sterk... Sommigen denken ook dat het een ceremoniële betekenis heeft. We zullen er waarschijnlijk wel nooit achterkomen. Ach, dat is misschien ook maar beter, anders was t allemaal veel minder interessant :-)

Na deze bijzondere vliegervaring hadden we nog 1 tour te gaan: het macabere openlucht kerkhof van Chauchilla! Dit is toch echt wel de meest vreemde tour ooit geweest. Op het kerkhof liggen allemaal open graven met mummies met haar dat na hun dood is doorgegroeid. Echt zo raar! Ze liggen daar ook gewoon open en bloot, je kan ze eigenlijk gewoon aanraken. Gewoon een touwtje erom heen en dat is alle bescherming en beveiliging. Oh ja, sinds 10 jaar ofzo hebben ze er een rieten dakje boven gemaakt zodat de mummies niet in de felle zon liggen.Sommige mummies hebben gewoon nogteen- en vingernagels, stukken huid (inmiddels leer) aan hun hoofd en aan de ribben! Alle mummies werden begraven in foetus houding met hun gezicht naar de opgaande zon (voor de hergeboorte). Helaas heeft de plaatselijke bevolking niet veel respect voor de graven van de Ica-Chincha indianen (graven meer dan 1000 jaar oud).

De lokale bevolking heeft zowat alle graven opengemaakt en leeggeroofd. Zelfs delen van de mummies zijn meegenomen en verkocht aan toeristen. Ongelofelijk en belachelijk of niet?! De mummies werden begraven met al hun persoonlijke bezittingen voor het volgende leven dus veel kostbare dingen voor de gravendieven. Wanneer ze de buit binnen hadden gooiden ze de rest van de mummies en de spullen die ze niets opleverde gewoon weer op de grond. Onvoorstelbaar gewoon. Er liggen scherven keramiek van duizenden jaren oud gewoon los op de grond.... De regering heeft niet genoeg interesse in deze mummies, daarom liggen ze niet beschermd in n museum. Al t geld voorwordt natuurlijk in Cusco en omgeving gestopt omdat daar de grootste toeristentrekpleister is: Machu Picchu. Ik snap dit echt niet, dit is zo bijzonder en uniek. Waar ter wereld vind je nou zulke mummies?? (OK, de mummies in Salta waren nog beter bewaard maar die waren ook ¨maar¨ 500 jaar oud).

´s Middags hebben we de bus genomen naar het nationaal reservaat Paracas voor een waarschijnlijk laatste ontmoeting met de Zuid-Amerikaanse wilde dieren....

Huacachina

Buenos dias!

Omdat we een redelijke achterstand hebben in het typen van onze belevenissen en deavonturen in Huacachina geen hoog cultureel gehalte hebben, heeft Angelita mijhet vertrouwen gegeven om weer eens een verhaal te schrijven. Marcel, ik hoop dat je deze keer niet in slaap valt!!

Waar zal ik beginnen..... Afgelopen dinsdagmiddag 17maarthebbenwe vanuit Nascade bus richting Ica gepakt. Omdat in Ica zelf verder weinig te zien is, hebben we direct de taxi(5km vanaf Ica) richting Huacachina genomen. Huacachinais een oase gelegen midden in de woestijn, genaamd de 'Oase van Amerika'.Rondom de oase zijnallemaal zandduinen, sommigen van wel honderden meters hoog. Verder is het een plek om heerlijk te relaxen ennatuurlijk om te gaan zandboarden en/of buggy rijden. Direct vanaf het begin lekenmij deze activiteitengeweldig, alleen Angelita was in het begin wat minder enthousiast. Angelita vond het eeneng idee dat de buggy achterover zou kunnen vallen. Is weleens gebeurd namelijk.Maar uiteindelijk heb ik haar toch kunnen overtuigen (of ze wilde gewoon dat ik ophield met zeuren), en hebbenwe een tour om te gaan zandboardenen buggy-rijden geboekt.

Na eerst goed te hebben uitgeslapen (tot 11.00uur geloof ik) hebben we eerst heerlijk bijhet zwembad van ons hostal gelegen en een beetje gezwommen.Om 16.15uur moesten ons melden voor de tour. In de buggy kunnen in totaal 9 personen.Met de buggy zijn we vervolgens de zandduinen opgegaan. In het begin ging het nog redelijk rustig, maar toen we eenmaal de eerste zandduinen over waren, ging de snelheid omhoog. Somskreeg je het gevoel dat je in een achtbaan zat. Onzettend gaaf!! Doordat alles van zand is en dus soms moeilijk overzicht had, was het effect van het parcour nog groter. Soms vlogen we zelfs letterlijk door de lucht. Uiteraard werd ook even gestopt om een paar prachtige uitzichtfoto´s te nemen. Hopelijk kunnen we deze vanmiddag ook nog uploaden. Daarna was het tijdom te gaanzandboarden. In het begin had ik mij voorgenomen om te proberen te gaan staan op het board. Maar nadat een Belgische ervaren snowboarder als eerste de heuvel was afgegaan, heb ik tochmaar besloten om te gaan zitten. Het is namelijk heel moeilijk om te sturenen je hebt weinig snelheid. Een voordeel als je erop zit of ligt, is dat je ook veel sneller de heuvel afgaat. Na de 3 verschillende heuvels te zijn afgegaan, was het weer tijd om een stukje te crossen met de buggy. Inmiddels was de angst bij Angelita ook verdwenen en vond zowel het zandboarden als het buggyrijden erg gaaf!!Na zandboarden en buggyrijden een paar keerte hebben afgewisseld zijn we doorgereden naar één van de hoogstezandduin in deomgevingom daar te genieten van de zonsondergang. Erg mooi om te zien!! Na de zonsondergangwas er nogéén afdaling. Wij hebben ons bij de laatste zandduin voor de oase laten afzetten. Hier hebben we met z'n tweenen nog even onder het genot van een flesje wijn genoten vanhet uitzicht op de oase. Romantisch hé!

De volgende dag nogmaals heerlijk gerelaxed bij het zwembed en om 15.00uur de taxi genomen richting Ica. Daar hebben we direct de bus gepakt richting Paracas. Paracas is een schiereiland in Peru, nabij de havenplaats Pisco. Voor de kust ligt de eilandengroep Islas Ballestas,wat een belangrijk vogelreservaat is. Verder zijn er Humboldtpinguïns en zeeleeuwen. De eilanden zijn ook een belangrijke bron van guano of vogelmest voor de landbouwgebieden in de kuststreek. Deze eilanden worden ook wel de ´Galapagoseilanden voor de armen´ genoemd. Hierover meer in een volgend verhaal.

Ciao!