Eigen haard is goud waard?

Hallo allemaal!

Het is een lange tijd sinds ons laatste bericht. Ik kwam er steeds maar niet aan toe om het allerlaatste verhaaltje te schrijven. Het is inmiddels alweer precies 4 weken geleden dat we op Dusseldorf landden en er een heel ontvangstcomité klaar stond om ons te verwelkomen.

Het lijkt eigenlijk wel 4 maanden of 4 jaren geleden. Dat klinkt overdreven, maar echt, hoe snel je je weer aan het gewone leven overgeeft isniet te geloven! Alles is weer als vanouds; we hebben iedereen weer gezien, we hebben bijgekletst en de agenda wordt weer gevuld :-)

Na de week van terugkomst (3 juni) zijn we nog 1 week samen vrij geweest en hebben we ons bruiloftsfeestje voorbereid. Toen moest Gerben weer brood op de plank brengen, zoals hij ophet strandheeft beloofdin de trouwbelofte :-).Deze gezamelijke week hadden we ook wel nodig! Daarna ben ik nog 2 weken vrij geweest en vanaf deze week moest ik ook weer aan de bak. Gelukkig heb ik heel snel weer een baan gevonden voor 32 uur (wat een luxe!) in Hoogeveen. Morgen nog 1 dagje en dan heb ik de eerste werkweek, na 7,5 maanden luieren, er weer op zitten.

Het is dat ik al onze verhalen weer kan teruglezen op deze site en via de vele foto's (totaal meer dan 11.000!!!) de hootgepunten weer kan herbeleven, maar anders lijkt het gewoon alsof we nooit een half jaar zijn weggeweest... In november leek het zo lang en nu in juli lijkt het zo kort!

We willen jullie allemaal bedanken voor jullie geweldige leuke reacties gedurende de hele reis. We keken echt uit naar de reacties! Hopelijk hebben we gauw weergenoeg dagen en vooral geld gespaard om nog een keer zo'n onvergetelijke reis te maken en dit met jullie te delen :-)

Gracias y tal vez hasta la próxima vez!!!

Gerben & Angelita

Cuba - Trouwdag Cayo Largo del Sur

Hola!!!!!!!!

Hier is dan het laatste verslag van onze droomreis en deze keer het vervolg vanonze ¨avonturen¨ in Cuba. Zoals ik vorige keer schreef zijn we in Varadero geweest. Ik was nog vergeten te vertellen dat we nog zijn wezen dansen in een lokale salsatent! Dit was GEWELDIG!! Eindelijk na een half jaar niet te hebben salsa gedanst kon ik me weer uitleven met mannen die kunnen salsa dansen. En dat is nog zacht uitgedrukt... het ziet er ook nog super uit als ze salsa dansen! Met de entertainer van het hotel en 2 hele leuke Frans-Canadese meisje zijn Gerben en ik naar een tent gegaan waar een live salsaband uit Havana speelde. Ja jullie lezen het goed, Gerben ging ook mee... Wat heeft ie toch veel voor me over hè? :-) Goede live muziek, supermooie en ritmische mensen (al waren er wel heel veel van die téouwe rijke buitenlandse mannelijke toeristen met té jonge mooie arme Cubaanse meisje...) en heerlijk gedanst! Gerben had niet genoeg Mojito´s op om zich bij mij te voegen op de dansvloer maar er waren genoeg andere danspartners die avond :-) (Ik miste trouwens clublid nummer 2,3 en 4 wel hoor!)Ook al was het de dag dat we vanuit Guatemala naar Cuba waren gevlogen en meteen met de bus doorgegaan naar Varadero hebben we het tot diep in de nacht vol gehouden.

Dat was Varadero. Waar was ik gebleven, oh ja, Havana. We konden jullie natuurlijk niet vertellen dat we zo ongelofelijk veel moeite hebben moeten doen om naar Cuba te kunnen vliegen, anders werd het wel heel verdacht waarom we zoveel moeite deden om naar n land te gaan waar we 3 jaar geleden al op vakantie waren geweest hi hi. De meesten van jullie weten ¨het geheim¨ inmiddels wel :-) We zijn getrouwd op Cuba!!

We zouden op 20 mei van Havana naar Cayo Largo del Sur vliegen; een heel klein eilandje 177 km ten zuiden van Cuba. Op 22 mei was de gróte dag. We wisten van te voren niet precies hoe alles er uit zou komen te zien omdat alle contact via email is gegaan. Het klinkt misschien stom maar omdat we het ene hoogtepunt na het andere hoogtepunt meemaken de afgelopen maanden waren we eigenlijk helemaal niet zoveel bezig met de dag zelf. We hadden het meer druk met zorgen dat we op Cuba kwamen dan met de inhoud van onze trouwdag ha ha! We wisten wel dat het een aardig dure hotelkamer was en daarom bleven we ook maar 4 nachten, maar we hadden geen idee hoe zo´n paradijs het was!!! Ik kan niks dan goeds zeggen over dit geweldige all-in hotel (ook al houden wij normaalgesproken niet echt van all-in hotels...) Een supermooi park met palmbomen, schattige straatjes, heel mooi zwembad en alle luxe die je maar kan bedenken! En nu zaten we eindelijk ns n keertje in een all-in hotel waarbij ook alles inclusief was. Die paar keer dat we all-in zaten en als we wilden tennissen moesten we betalen voor de huur van de baan of de rackets, alles was uiteindelijk niet inclusief behalve het vieze eten. Maar hier niet! We hebben in die 4 dagen 3 keer getennist :-) En écht heerlijk eten, het buffetrestaurant was niet zo´n enorme vreetschuur, maar het leek gewoon op een normaal gezellig restaurant met menukaart en echt wijn! Verscheidene keren vielen onze monden open van verbazing ha ha! Zo zou ik wel vaker op vakantie kunnen... hmmm... als ik er aan denk wou ik dat ik er nu weer zat. En dan heb ik het nog niet eens over het strand gehad... Zo lyrisch als ik over Varadero was, toch.. het is niet te vergelijken met Cayo Largo. BOUNTYSTRAND!!!!! Met echt wit poederzand, geen gewoon zacht zand, geen zandbakzand, maar zo zacht als POEDER, oh geweldig!!!! En zó rustig! In het ¨spitsuur¨ zaten er maximaal 5 mensen in het water voor zover ik kon kijken. En dan die kleur van dat water!!! Het was zo félblauw, het deed je gewoon zeer aan de ogen, echt waar! Het was gewoon fluoriserend bijna, niet te beschrijven. Jullie moeten er gewoon een keer zelf naar toe!! Nou, jullie zien het wel op de foto´s dat ik deze keer niet overdrijf.

We wilden heel graag alleen met ons tweetjes trouwen. We vonden dit een perfect moment, een perfecte afsluiting van het meest bijzondere half jaar van ons leven (tot nu toe dan). Om 3 uur zouden we trouwen wat eigenlijk niet meer inhield dan dat de notaris (overgevlogen uit Havana) de Cubaanse¨regels¨ oplas wat betreft het huwelijk. Deze vond ik persoonlijk de beste uit de reeks: ¨Als de man werkt moet de vrouw thuisblijven¨. Nou, wat komt t goed uit dat ik ontslag heb genomen hè! :-) Nou het was niet precies letterlijk zo, maar het was wel de conclusie die je er uit kon trekken...

Ondanks dat wij er van te voren heel luchtig over dachten waren we toch wel heel erg zenuwachtig ´s morgens. We moesten eerst om 11 uur naar onze ¨wedding planner ¨(hi hi, klinkt dat hollywoodachtig hè?) en de notaris om de documenten te controleren. Daarna ging ik naar de kapper en moest Gerben wachten. We kregen bij het ontbijt geen hap door de keel en eigenlijk hadden we nog steeds niet echt honger maar Gerben is om de tijd te doden maar wat gaan eten en heeft n broodje voor mij opgehaald. Voor dat de ceremonie begon zijn we foto´s gaan maken op het strand aangezien het nu nog heel mooi weer was en wij bang waren dat er later misschien wolken kwamen. De nacht ervoor had het namelijk zelfs geregend! Op dit moment van de dag mistten we wel familie en vrienden om ons heen om ons n beetje af te leiden. Nu zat je daar met je tweetjes allebei zenuwachtig te wezen! Na de foto´s maken was het gelukkig aardig snel 10 voor 3. Gerben werd opgehaald bij de hotelkamer met de versierde golfkar en ging al naar het strand waar we zouden gaan trouwen. We wilden heel graag alles op film hebben zodat jullie thuislater ook van deze perfecte dag mee konden genieten. We hebben voor de trouwdag een Italiaans stel ontmoet die op huwelijksreis waren: Simona en Walter. We hebben Simona gevraagd om te filmen en Walter om foto´s te maken. Er was wel een echte fotograaf bij maar wij wilden ook graag spontane foto´s dus hebben we Walter ons fototoestel gegeven. Hij heeft echt supermooie foto´s gemaakt, eigenlijk zijn de meeste mooie foto´s van zijn hand :-) Maar dat hebben we maar niet tegen de echte fotograaf gezegd...

Walter ging met Gerben mee in de golfkar en Simona bleef bij mij wachten. Ik werd 10 minuutjes later dan Gerben opgehaald. Oh ja en toen zag ik mijn (per email uitgekozen) bruidsboeketje ook voor t eerst, gelukkig leek ie wel aardig op wat ik in mn hoofd had. De weddingplanner Ivis, Simona en ik gingen op weg naar mijn aanstaande (hi hi!). We wilden graag met onze voetjes in t zand trouwen dus ik had mn slippertjes in de hotelkamer gelaten. Achteraf niet zo slim want het eerste stuk moest ik over teer lopen en dat was HEET!! Dus op mn trouwdag heb ik ook nog ff de onderkant van mn voeten lekker verbrand hi hi. Het was zo maf, want ik had de plek nog helemaal niet gezien. Nou ja, het strand natuurlijk wel, want daar hadden we de afgelopen 2 dagen al gelegen, maar ik had geen idee hoe ons prieeltje er uit zou zien en de weg er naar toe. Ik stond bovenaan de houten trap en wachtte totdat de Cubaanse band muziek begon te spelen (ze begonnen met mijn favoriete Cubaanse nummer ¨Chan Chan¨) Op dat moment kreeg ik het seintje dat ik naar beneden richting het strand mocht gaan lopen. Ik kon Gerben vanaf daar ook nog helemaal niet zien, had geen idee waar en hoe hij er bij stond. Ik loop die trap af en ineens staan er allemaal mensen (in bikini natuurlijk, iets anders dan we van te voren hadden gehoopt maar op dat moment maakte het ons helemaal niets meer uit. We zagen ze helemaal niet eigenlijk) die beginnen te klappen en te joelen. Hi hi, was heel leuk! Toen stond Gerben daar in het zand heel stoer met n cocktail in zn hand op mij te wachten. Ik liep iets te snel naar beneden, naar de mening van de fotograaf, maar ja ik wilde gewoon naar Gerben toe natuurlijk ha ha! Ze hadden de weg naar het prieeltje met Trinas versierd, een mooie palmachtige plant: het symbool van Cayo Largo. Het zag er zó perfect uit!! Het mooiste blauwe water dat je kan bedenken, het meest heerlijke zachte zand tussen je tenen, de meest schilderachtige lucht met mooie witte wolken, de Cubaanse zon, mijn favoriete Cubaanse muziek en de perfecte man!! Het was gewoon PERFECT!!! We hadden ons van te voren erg druk gemaakt over dat er teveel mensen van het hotel zouden komen kijken. We wilden het liefst alleen op het strand zijn maar ja dat was onmogelijk. Helemaal omdat we onder de andere hotelgastenal beroemd waren vóór onze trouwdag... dankzij Gerben. Maar dat vertel ik zo wel.

Gelukkig stoorden we ons helemaal niet aan de mensen (+/- 25 mensen) die om ons heen stonden, ook al lijkt t niet echt heel romantisch als je n foto van mij en Gerben ziet met n mooie blauwe zee en dan n dikke worst in Speedo erachter... Maar het had ook wel wat dat ze allemaal gingen klappen toen ik er aan kwam lopen. We waren een heel stuk minder zenuwachtig inmiddels en we konden rustig onze cocktail opdrinken en naar de band luisteren. Na het eerste liedje begon de notaris alle regels uit het wetboek wat betreft het huwelijk op te lezen in het Spaans en Ivis vertaalde het daarna in het Engels. Eerlijk gezegd hebben we er niet veel van meegekregen (behalve natuurlijk de echt belangrijke dingen zoals dat ik thuis mag blijven televisie kijken als Gerben geld aan het verdienen is :-) ) Daarna kwam de vraag of wij nog steeds achter de beslissing stonden om met elkaar te trouwen. En toen zei Gerben heel stoer in het Spaans: Si, acepto! En ik zei natuurlijk hetzelfde. Daarna mochten we de ringen omdoen, mijn ring ging nog al stroef omdat mijn vinger opgezet was door de megawarmte om 3 uur in de hete zon, en hadden we geen idee aan welke hand we de ringen moesten doen. Zoals ik al eerder schreef hadden we ons niet echt heel erg uitgebreid voorbereid hi hi.Oh ja, toen mochten we elkaar natuurlijk zoenen. Daarna moesten we onder het commando van wedding planner Ivis elkaar taart voeren... en zo gedwee als wij zijn deden we dat maar. Toenwas al het officiele gedoe alweer voorbij en speelde de band weer 1 van mijn favoriete nummers. (nou denken jullie: ¨goh, het zijn wel de hele tijd Angelita´s favoriete nummers, maar de mensen die Gerben kennen weten dat het Gerben allemaal niet zoveel uitmaakt :-) Bovendien kennen ze,helaas voor Gerben (gelukkig voor mij), Jan Smit of Nick&Simon niet in Cuba). Op het laatste liedje: La vida es un carnaval (het leven is een carneval) hebben we nog gedanst, zelfsonze getuigen (hotelpersoneel), Ivis de weddingplanner, de fotograaf en de notaris dansten gezellig mee. Het was zo heelijk informeel en ongedwongen, precies zoals we wilden. En zelfs mijn echtgenoot heeft een paar ¨pasjes¨ geshowt! Voor de mensen die dit unieke gebeuren met eigen ogen willen zien: het staat op film. Hierna gingen we nog wat meer foto´s maken. Een traditie op Cayo Largo is om als je getrouwd bent een Trina te planten en elk jaar dat deze plant groeit en sterker wordt zo ook je huwelijk en de liefde. Dus ook wijhebben een eigen Trina geplant met een boomstam erbij met onze initialen (zie foto). Daarna gingen we in het golfkarretje rondrijden op het park. Ze hadden allemaal blikjes achteraan het karretje bevestigd en een bordje met ¨just married¨, het maakte een hels kabaal en iedereen in het hotel en in het zwembad ging voor ons klappen en fluiten en staken de duimen omhoog en schreeuwden gefeliciteerd! We hadden niet echt behoefte aan zo´n rondritje op het hotelterrein maar ook dit was achteraf eigenlijk best wel grappig. Na de verplichte fotoreportage gingen we naar de hotelkamer om onze ouders te bellen.

Onze kamer was hartstikke mooi versierd met slingers en een pad van bloemeblaadjes naar een prachtig opgemaakt bed. Een fles champagne en vers fruit stond voor ons klaar. Het was echt super geregeld, we voelden ons echt van die filmsterren!

´s Avonds hadden we nog een romantisch diner voor 2 in een apart strandhutje bij zee. We hebben een luxe diner gehad (met heerlijke kreeft!) en nog een serenade van een gedeelte van de band die ook tijdens de ceremonie speelde ´s middags.

De volgende ochtend kregen we om half 9 ontbijt op bed. Ja, wat een romantische tijd hè half 9 ´s ochtends maar ja we moesten er toch uithalen wat we konden deze paar dagen in dit hemelse luxe resort dus we hadden een potje tennis gepland :-) Helaas ging dit potje niet door want we moesten natuurlijk de uitnodigingen voor het feest in Nederland versturen. En met de internetverbinding in Cuba hadden we die tijd ook wel nodig! De rest van de dagen (we bleven tot de 24e)hebben we weer heerlijk op het strand gelegen, getennist, gratis Mojito´s gedronken en lekker gegeten. Oh ja, Mojito´s, nu moet ik weer denken aan het verhaal over dat Gerben ons voor onze trouwdag beroemd heeft gemaatk.

De eerste avond in het hotel (20e) ontmoetten we het italiaanse stel Simona en Walter. Er was entertainment in de vorm van een spel. Er moesten 3 koppels op het podium komen en het publiek moest kiezen welk stel het leukste stel was. Wij zaten naast Simona en Walter en wij wezen heel lollig natuurlijk Simona en Walter aan en zodoende moesten ze op het podium komen. Ze hadden al 2 stellen en mistten nog 1 stel. Omdat Gerben nog al wat Mojito´s op had (en ik blijkbaar nog niet genoeg want ik kon Gerben´s actie niet echt waarderen) stelde Gerben ons vrijwillig voor als 3e koppel om aan dat stomme spel mee te spelen... En het lukte helaas. Voor dat ik het allemaal goed en wel doorhad zaten we met z´n tweetjes aan een tafeltje in de spotlight midden op het podium...zucht. Ik keek Gerben natuurlijk pissig aan maar het enige wat Gerben deed was glimlachen. Hij leek wel zin te hebben in een spelletje vol vernedering en schaamte :-) Nou was het spel op zich nog niet eens zo erg, ik heb er eigenlijk best lol in gehad. En we waren een sterk koppel, we wonnen alle rondes! De eerste ronde moest de man een dier nadoen en zijn liefde verklaren aan de vrouw. Gerben deed op verzoek van de presentatrice een slang na. Nou zie je t al voor je? Gerben al kronkelend en kruipend en niet te vergeten: slissend, over het podium naar mij toe. Het publiek genoot, ik schaamde me een beetje... Er waren meerdere rondes, ik moest bijvoorbeeld geblindoekt aan benen voelen en raden wie Gerben was. Een makkie! Toen moest Gerben een ballon vasthouden en die moest ik dan kapot zien te krijgen met mn lichaam. Eerst moest hij op de grond liggen en moest ik bovenop hem gaan zitten en zo de ballon kapot krijgen. Ik was supersnel (al zeg ik het zelf) en ook deze ronde wonnen we. Gerben heeft er wel een beetje rugpijn aan over gehouden omdat ik zo hard op hem afstormde om zo snel mogelijk die ballonnen kapot te krijgen. Maar ach, je moet wat voor je publiek over hebben hè. Oh ja, deze ronde was ook heel lollig. Gerben kreeg een blinddoek om en moest op mijn aanwijzingen met een kan bier in zn hand het lege glas dat ik in mn hand had volschenken en daarna moest ik hem opdrinken. Vreselijke ronde want ik lus geen bier. Maar wat nog erger was, was dat ik ineens op de grond moest gaan zitten en op het moment dat ik tegen Gerben zei dat hij moest gaan schenken schonk hij de halve kan over mijn broek heen. Ik weet niet meer hoe ik het voor mekaar heb gekregen, maar ik heb dat glas bier in 1 keer achterover geslagen en de buit was weer binnen! Na al deze rondes was het publiek helemaal verliefd op ons. Maar in het begin, na het winnen van de eerst ronde, deed Gerben iets waardoor ze helemaal fan van ons werden. Wij zaten op het hoogste podiumpje van het podium waar je op 2 stoeltjes met een tafeltje in het midden kon gaan zitten via een trapje omhoog. Gerben stoof zo hard dat trappetje omhoog en ging zitten en zijn stoel kieperde achterover!! Het podiumpje waar wij opzaten was ongeveer 2 meter hoog en ik zag Gerben gewoon achterover kukelen. Gerben hing achterover, nog op de voorste poten van de stoel leunend, tegen het zijl dat achter het podium hing. Gelukkig was ik zo alert dat ik Gerben nog net met 2 handen kon vastpakken en hem redde van een gat in zn achterhoofd of een zware hersenschudding. Wat een vertoning! Maar het publiek vond het natuurlijk geweldig... oh als ik er weer aandenk ha ha ha!! Jullie hadden er bij moeten zijn, het was echt zo lollig!

Maar jullie raden het al, wij werden verkozen tot het leukste stel van de avond en wonnen 2 debiele posters van het strand van Cuba (past lekker in onze rugtas...) en een fles goedkope rum. Wat moet je met een fles rum als je aan de lopende band gratis cocktails kan bestellen?!Maar het was geweldig om te winnen! :-)

De 24e vlogen we weer terug naar Havana om de 25e de vlucht naar Cancun, Mexico te nemen. Helaas werd onze vlucht gecancelled omdat Cuba nog steeds geen vluchten toestaan naar en van Mexico. Dit duurt nu al bijna anderhalve maand! Belachelijk gedoe, het enige land ter wereld die dit doet is net het land waar wij trouwen... We dachten als we maar eenmaal op Cuba aankomen dan zijn onze zorgen voorbij. Niet dus... We hebben geklaagd maar dat hielp natuurlijk niets. Het enige wat we moesten doen was wachten totdat er misschien een gecombineerde vlucht van twee vliegvaartmaatschappijen zou zijn naar Mexico. Kon 1 dag duren of 1 week, daar konden ze niets over zeggen. Wat frustrerend!! Op aanraden van Gilberto, zijn we naar het strand Santa Maria del Mar gegaan op een half uurtje rijden afstand van de stad. De eerste dag zijn we ook nog naar de sigarenfabriek geweest en een rondleiding gehad. Heel interessant en leuk om te zien. De volgende 2 dagen hebben we ´s morgens het kantoor van Mexicana gebeld of er al nieuws was over een vlucht. Ze verzekerden ons dat er echt niet eerder dan vrijdag of zaterdag een vlucht zou zijn. We vonden alles best zolang ze het ons maar op tijd vertelden zodat we ook plannen konden maken. We zijn 2 dagen naar zee gegaan (verbazingwekkend mooi strand en zee zo dichtbij de grote stad!) en gelukkig hoorden we woensdagmorgen dat er donderdagmorgen een vlucht zou gaan!! Dus ipv maandag landden we afgelopen donderdag op het vliegveld van Cancun.

We hebben gekozen om naar Playa del Carmen te gaan en daar onze laatste dagen te ¨slijten¨ op het strand. Gisteren zijn we naar de ruines van Tulum geweest en naar het supermooie strand van Tulum. En morgen is gewoon alweer de allerlaatste dag van onze reis!! Het leek een paar maanden geleden nog zo ver weg, eind mei, maar nu is het gewoon al 1 juni... zucht.

Overmorgen vliegen we dus weer naar Nederland en woensdag komen we aan in Dusseldorf. Het is heel dubbel, aan de ene kant hebben we heel erg zin om naar huis te gaan om iedereen weer te zien maar aan de andere kant betekent dat natuurlijk wel het einde van luieren op het strand, kuieren in prachtige steden, wandelen door regenwouden, bijzondere mensen ontmoeten en het ontdekken van culturen...

Veel liefs van het bruidspaar en tot in Nederland!!!

Hasta la próxima!

Caye Caulker, Placencia, Guatemala City en Cuba!

Hola todos!

Inmiddels hebben we wel wat meer dan 1 weekje luieren achter de rug :-)
We zijn in totaal bijna een hele week op het eilandje Caye Caulker gebleven in afwachting van nieuws over Cuba. Jullie hebben inmiddels de foto's waarschijnlijk wel gezien van dit paradijs op aarde! Wauw, wat een ongelofelijk geweldig eilandje!! Het is echt ieniemienie, heel grappig. Er zijn geloof ik 3 straten op het eilandje en het is misschien een paar km lang en een paar honderd meter breed ha ha! Er rijden allemaal luie toeristen in golfkarretjes rond, echt zo debiel op zo'n klein eilandje....
Toen we na een 3 kwartier varen (onderweg een heleboel mooie cayo's (weet niet hoe t in t NLs heet, van die mooie kleine eilandjes met turquoise water eromheen) gezien en het mooiste water dat je kunt bedenken) aankwamen werd ons n golfkarretjetaxi aangeboden maar omdat we de eeuwige kniepstuvers zijn sloegen we dat aanbod af, achteraf maar goed dus omdat het zo belachelijk klein is, wat n oplichterij was dat geweest ha ha! Na een flinke tijd te hebben gestruind langs alle hostels en hotels hebben we er uiteindelijk eentje gevonden voor 50 Belize dollars per nacht. We schrokken ons dood van de prijzen, wat n verschil met Guatemala oef! Maar het was n goede kamer met airco en prive badkamer en 20 minuutjes lopen van t enige strand dat t eilandje heeft.

Gerben heeft n poging gedaan tot trimmen (waar hij eigenlijk al veel eerder mee zou beginnen maar wat er om de een of andere vreemde manier nog niet van gekomen was :-) ) De arme jongen kreeg meteen n bloedblaar dus dat was de eerste en meteen de laatste keer....

Daarna zijn we naar t strand gegaan. Gerben had me al voorbereid (had t strand de avond ervoor al ff bekeken) dat het strand n beetje tegenviel. Een strand kun je t ook niet echt noemen, het is gewoon n harde weg met daarover heen zacht zand, maar het ligt keihard. Er ligt n betonnen boulevard in het water, zo lelijk! Dit is helaas het resultaat geweest van de laatste zware orkaan. Geen idee of er geen geld voor is of geen interesse maar alle overblijfselen van eens een mooie boulevard liggen er nog steeds.

Maar dan dat water....... zucht, kwijl!! Wat een ongelofelijk mooi water, alle kleuren; blauw, groen en alle kleuren daartussen!!! Na een paar daagjes geluierd te hebben op het strand is Gerben gaan duiken. Helaas kon ik niet mee duiken omdat ik nog steeds verkouden was. Gerben heeft bij Hol Chan gedoken, een marine park in het 2e grootste barrier reef van de wereld(Hol Chan betekent nauw kanaal in de Mayataal). Hij heeft daar met wel 3-4 meter lange haaien gezwommen!!! Ieks! Het zijn wel ongevaarlijke haaien hoor, ze heten nurse sharks maar zou niet weten wat het in het Nederlands is. Zusterhaaien ? :-) Verder zag hij weer de Green Moray Eel maar dan niet alleen de kop zoals tijdens onze laatste duik maar zijn hele lange slangelijf, op ongeveer 2 meter afstand! Ook weer schildpadden en een rog.

Onze laatste dag op Caye Caulker zijn we nog meegegaan met een snorkeltour. Eigenlijk had ik niet zo'n zin, ik was nog steeds ziekig en had de afgelopen geen klap uitgevoerd op t strand natuurlijk dus was alweer helemaal in mijn favoriete stand: de liever-lui-dan-moe-stand :-) Maar Gerben overtuigde me dat dit natuurlijk wel mijn kans was om haaien te zien. Achteraf maar goed dat 'ie me heeft overgehaald! Wat ik nog veel liever wilde zien dan haaien waren roggen en dat is gelukt! 's Ochtends voor de tour gingen we nog ff naar de pier van de duikschool waar Gerben mee had gedoken want hij had daar een zeepaardje gezien. Die wilde ik natuurlijk ook wel zien! Na heel lang zoeken, want ze zijn zo klein en moeilijk te zien (ze lijken bijna op zeegras) zagen we het zeepaardje! Zo lief en schattig. En dat was niet alles, terwijl we aan t zoeken waren naar t zeepaardje zwom er gewoon een zwarte rog met witte stippen langs! Omdat het water zo helder is kon ik
gewoon een foto maken boven water (zie foto)We zagen ook nog een echte rode zeester en krabbetjes, en dit allemaal gewoon vanaf de pier! Wat een begin van de dag :-)

Toen we stopten bij de voorkant van het rif om te gaan snorkelen kwamen de haaien al meteen op de boot af. Vanaf de boot zag je n stuk of 4,5 bij elkaar met nog wat andere hele grote vissen. Het was dus de bedoeling dat wij daar tussen gingen springen... hmmm. Ik vond t toch wel n beetje eng en zag t niet zo zitten om tussen de haaien te springen terwijl de snorkelgids voer gaf aan de haaien. Gerben wilde een foto van mij maken tussen de haaien en drong er sterk op aan (en nu druk ik me heel subtiel en beleefd uit :-)) (eigenlijk dramde hij gigantisch!) dat ik snel in t water moest springen omdat anders de haaien weer weg zouden zijn. Ik stond daar maar te draaien en te doen op de boot en kon niet echt n goede manier vinden om met de flippers op de rand van de boot te komen om in t water te kunnen springen. Maar jullie begrijpen t wel, eigenlijk wilde k r gewoon nog niet in! Toen ze n beetje uit zicht waren ben k r ook ingesprongen en heb ze op n paar
meter afstand kunnen zien. Gaaf om in t zelfde water te zitten als die haaien, maar k was blij dat ze wat verder weg waren. Ook al doen ze niks, k weet niet, t blijven toch wilde roofdieren...

Daarna kwam er meteen al n grote rog aan (deze was zonder stippen), zo gaaf!! Wat een bijzondere dieren. In totaal hebben we er wel n stuk of 7 gezien waarvan een hele grote, met wel een breedte van een meter! Er zijn natuurlijk nog wel grotere roggen op de wereld maar wij waren toch wel heel erg onder de indruk, ze zweven zo mooi over de bodem met hun golvende lijven, geweldig!!

Allemaal mooie gekleurde vissen, (maar niet veel anders dan we in Roatan ook al hadden gezien) koraal en grote groupers. Ook weer schildpadjes gezien en weer n Green Moray Eel! Wat n grote beesten zijn dat! De gids liet wat kreeften, zeesterretjes en andere grappige kleine beestjes zien.

In de ochtend hebben we 2 stops gedaan daarna zijn we wezen lunchen op San Pedro,n ander eilandje (groter, duurder en toeristischer dan Caye Caulker). Op weg naar onze laatste stop zei de gids dat het onze 'lucky day' was. Wij dachten ja hoor, tuurlijk, dat zegt ie tijdens elke tour. Hij zei: jullie gaan niet alleen een Manatee zien (een zeekoe, staat in de top 10 van meest bedreigde diersoort ter wereld) maar jullie gaan er ook mee zwemmen. We stopten en 1 man was ons al voor in t water en zei dat er een mantee precies onder hem was. Wij dus ook als n gek in t water en daar was ie! Onder ons, heel rustig aan t zwemmen, zich niks aantrekkend van ons. Wat bijzonder!!!! Ze hebben een staart net als n zeemeermin en ze zijn zo log maar zien er zo lief en vredig uit. We konden gewoon niet geloven dat we zoveel geluk hadden. Er bestaan tours om Manatees te zien maar je mag er nooit mee zwemmen en wij zwommen gewoon toevallig op 5 meter afstand van een
Manatee!! Zo bijzonder!! Maar dat had ik al gezegd... Er zijn gewoon geen woorden voor om zo'n uniek en speciaal dier zo vlakbij te zien. Wat een snorkeltour!!!!!!!!

Na Caye Caulker was er nog steeds geen nieuws over Cuba dus zijn we nog maar in Belize gebleven. We zijn 4 uurtjes naar het zuiden gereden (richting Guatemala)en zijn 4 nachten in Placencia gebleven. Voor de verandering ook aan t strand hi hi! Een beetje bewolking en regen gehad, maar tussendoor gelukkig ook nog n paar hele mooie dagen. De zee was natuurlijk niet zo mooi als bij Caye Caulker, maar een echt zandstrand, heerlijk!!

In Placencia hebben we besloten om niet langer af te wachen maar om naar Guatemala te gaan om vanaf daar de vlucht naar Cuba te nemen aangezien er nog steeds geen nieuws was dat het vanaf Cancun kon. Via Flores zijn we naar Guatemala City gegaan. Daar hebben we lekker een dagje uitgebreid gewinkeld, nieuwe kleren gekocht, zonnebrillen gekocht, visa voor Cuba geregeld en naar de kapper geweest (in Gerben's geval een succes in mijn geval beetje een drama....)

Uiteindelijk hebben we dus gelukkig toch onze vlucht naar Cuba kunnen nemen alleen een dagje later dan gepland. De 16e zijn we vanaf Guatemala City naar Havana gevlogen. We wilden eerst in Havana blijven, want we wilden graag de sigarenfabriek bezoeken waar we de laatste keer geen tijd voor hebben gehad. Maar we hebben nog steeds geen genoeg van mooie blauwe zeeen dus zijn we meteen doorgegaan naar Varadero. Varadero ligt op 2 uurtjes rijden van Havana af. We werden afgezet bij het goedkoopste hotel, waar wij toch nog heel erg schrokken van de prijs, maar ja het was all in en we hadden na de hele dag reizen echt geen zin meer om nog verder te zoeken.

Het regende toen we aankwamen en de lucht in Varadero zag er niet veel beter uit. Maar het geluk lachte ons eindelijk weer toe en de volgende dag was het een stralende dag en lagen we op onze strandbedjes met uitzicht op de turquoise zee van Varadero. Ook hier weer: WAT EEN MOOI WATER!!! De verhalen beginnen nu zo langzamerhand wel een beetje saaier te worden voor jullie maar voor ons is nu echt het vakantiegevoel begonnen. Onze laatste 2 weken zijn ingegaan en om de pijn te verzachten dat onze reis aan het eindigen is moeten we ons maar troosten met luieren op het strand, met het drinken van Mojito's en met zwemmen in het heerlijke caribbische water! :-)

Sinds vandaag zijn we in Havana en slapen in een casa particular. Net als tijdens onze vakantie 3 jaar geleden is het weer superleuk om bij mensen thuis te slapen. Dat heb ik wel gemist hoor!

De volgende keer weer meer over onze Cubaanse avonturen....

"De illegalen" en Tikal

Hola!

Na onze eerste Maya-ruine in Copan, Honduras waren we toe aan de 2e in de rij: Tikal! (Maya: Yax Mutal)

Tikal ligt op een uurtje rijden van Flores, een plaatsje op een eilandje in het meer Peten Itza. De rit van Copan naar Flores was de grootste afstand afgelegd in Guatemala. We gingen vanuit Copan eerst richting Rio Hondo, een kruispunt waar alle grote wegen bij elkaar komen.. In Rio Hondo namen we de rechtstreekse bus naar Flores. We dachten de hele tijd dat we in de verkeerde bus gesleurd waren omdat iedereen in en rond de bus zei dat dit de rechtstreekse bus naar Flores was maar de bus ging via Rio Dulce (helemaal in het oostelijkste puntje van t land en Flores ligt helemaal in t noorden...), waar we net een paar dagen daarvoor waren, wat ons heel onlogisch leek maar achteraf de enige route naar het noorden. We konden niet naast elkaar zitten en in het begin konden we helemaal niet zitten. Uiteindelijk kwam Gerben achter in de bus terecht tussen n tiental Hondureze illegalen op weg naar Amerika ha ha! Tussendoor hadden we een paar stops en elke keer hoorde ik weer meer over de verhalen die Gerben in geuren en kleuren kreeg te horen van de Hondureze gang. Ik baalde zo dat ik niet naast hun zat! Ik had ze graag t hemd van t lijf gevraagd :-) Tijdens een politiecontrole moesten alle mannen uit de bus. Toen ik vroeg aan de politie waarom alleen de mannen uit de bus moesten zei hij dat het slecht weer was (t was bewolkt en t leek alsof t ging sputteren :-) ) en de vrouwen daarom binnen konden blijven zitten...OK...zal wel dacht ik.. Toen verdwenen ineens al Gerben z'n ' homies' naar het kantoortje van de politie ha ha!! Achteraf vertelde Gerben me dat eentje heel zenuwachtig werd en de ander juist heel overdreven aanwezig was, allemaal verschillende tactieken om niet gepakt te worden. We snapten er niks van... 5 Minuutjes later zat iedereen weer in de bus te wachten op de illegalen. Ze hadden allemaal geen paspoort
en moesten daarom mee het kantoortje in. Ze hadden allemaal hun rijbewijs bij zich en op een Hondurees rijbewijs staat alle gegevens net als bij ons op je paspoort. Maar volgens hen waren ze allemaal F**CKING SONS OF B****** en vette HIJOS D P**** !! ha ha. Ze hebben ze dus gewoon wat smeergeld gegeven en toen mochten ze weer verder op weg naar Amerika. Een paar van 'Gerben's homies' spraken engels; dezelfde 'poetische' ganstarap-termen als 50 Cent, en legde uit hoe hun route hopelijk zou verlopen. Ze vertrokken vanuit San Pedro Sula in Honduras om heel Guatemala te doorkruisen (bijna dezelfde route als wij) om daarna heel Mexico door te reizen om zo uiteindelijk de grens met de VS te bereiken. De meesten hadden niet eens genoeg geld om de hele route met bus af te leggen. In Mexico gaan ze proberen illegaal de grens over te steken via de rivier of via ondergrondse tunnels! We hebben thuis een keertje een film hierover gezien, dus je weet dat het bestaat maar het is zo maf en onwerkelijk als je dan in het 'echt' zulke jongens tegenkomt. Zo onzeker, gevaarlijk en doodeng zeg! Als ze worden opgepakt worden ze linea recta weer naar huis gestuurd en beginnen ze weer te sparen voor de reis naar de VS. Wat een leven... De homie die naast Gerben zat had al 10 jaar in Miami gewoond en heeft daar n vrouw en 2 kinderen maar was opgepakt door de immigratiedienst en terug naar Honduras gestuurd. Toch een doodeng idee als je erover nadenkt, dat je toekomst zo onzeker is en dat een tunnel je enige kans tot een toekomst is... Dit laat ook maar weer eens zien, ook al ist op n totaal andere manier, hoe blij we toch mogen zijn dat we in zo'n rijk land zijn geboren. Wij hebben kansen en mogelijkheden om een 'normaal' leven op te bouwen zonder jaren te hoeven sparen, zulke enge sluiproutes te moeten doorlopen, kans om opgepakt te worden omdat je illegaal bent en totaal geen zekerheid hebt op een normale toekomst en niet te vergeten rustig kunt genieten van het leven zonder de eeuwige angst om ontdekt te worden!

Maar ik dwaal weer af :-) Om een lang verhaal proberen niet TE lang te maken zal ik vertellen over Tikal.

Tikal is de bekendste/grootste Maya site van het hele Mayarijk. In tegenstelling tot Copan zijn de stellae hier niet heel erg goed bewaard gebleven dus het was mooi dat wie die in Copan al hadden gezien. Copan had niet echt veel tempels/pyramides maar Tikal daarentegen weer wel. Supermooie uitzichten over de jungle waar dan af en toe bovenkanten van tempels boven uit kwamen! We gingen al heel vroeg op pad wat maar goed was, want 's middags was t door de brandende zon niet te harden. We hebben een hele uitgebreide tour gehad van onze gids Cesar. Zo interessant!! (vond ik dan, Gerben natuurlijk 'ietsjes' minder :-)) Hij wist echt zoveel te vertellen over het verband tussen de tempels en de melkweg, de zon etc, indrukwekkend! Interessant feitje: De Maya's voorspelden (en de overgebleven Maya's geloven nog steeds) dat het jaar 2012 een omslagpunt betekent. Dat er in 2012 een poort geopend wordt die de mens naar een hoger bewustzijnsniveau zal brengen.. (trouwens voor de Azteken betekent 2012 het einde van de mensheid)

De Maya's deden hun voorspellende uitspraken over het moment waarop de gong zal klinken op basis van berekeningen die vandaagdedag nog steeds standhouden. Centraal hierbij staan hun kalenders waarvoor zij rekenden met perioden van 26.000 jaar en groter. Die perioden kwamen voort uit een eigen tijdsberekening die in nauwkeurigheid superieur schijnt te zijn, ook aan onze eigen kalender. Volgens hun berekingen is 2012 het einde van een periode van 26.000 jaar. De Maya's waren haarscherp in hun berekeningen en konden in het verlengde hiervan ook haarscherp voorspellen. Ze waren zelfs zo specifiek dat ze in die enorme cyclus van 26.000 jaar tot op de dag nauwkeurig waren: 21 december 2012. Die datum markeert het einde van de grote kalender en van de cyclus van dertien zogenoemde baktuns en waarna de aarde begint aan de 'periode van de vijfde zon'. Volgens hun berekeningen, die astronomisch nog steeds accuraat zijn, komt ons zonnestelsel dan op één lijn te staan met Hunab K'u (het centrum van de Melkweg, de plaats die de Maya's de kosmische baarmoeder noemen). Volgens de Maya staan in 2012 onze Aarde en onze zon op één lijn met elkaar in het hart van de melkweg, dus met Hunab K´u, de Bron.

Je moet er van houden, maar ik vind dit echt zo interessant! Het is toch ongelofelijk dat zij door middel van de positie van hun bouwwerken, astronomen, astrologen en wiskundigen superaccurate dingen hebben ontdekt! Maar genoeg hierover want ik denk niet dat jullie dit net zo interessant vinden als ik :-)

Een ander heel erg indrukwekkend en bizar feit vind ik gaat over het uiterliik van de Mayakoningen en de edelen. De koningen en de mensen van adel vonden/dachten dat ze de goden op aarde waren, dat ze heel dicht bij de echte goden stonden. Ook het gewone volk geloofde dat omdat ze dat natuurlijk werd wijsgemaakt door de mensen met macht. Doordat ze zichzelf als een soort van goden zagen moesten ze er natuurlijk wel anders uitzien dan het gewone volk. Wanneer een prins/prinsesje werd geboren of een adellijke baby werden er meteen maatregelen getroffen om ze er anders uit te laten zien. Hun voorhoofdjes werden vanaf een bepaalde leeftijd misvormd, naar achteren geduwd zodat ze een heel ander aangezicht kregen. Aan de voor- en achterkant van het hoofd van pasgeboren baby's werden twee planken gebonden om zo het klassieke Maya profiel te krijgen. Ze hingen grote zware juwelen aan een haarband zodat die constant op het voorhoofd van de kleintjes bleven drukken, maf he! Ook deden ze iets met hun lippen zodat de onderlip heel erg naar voren ging staan, als k t me goed herinner, door middel van schijven in de mond (net als sommige andere inheemse stammen doen) Oh ja, het was natuurlijk heel erg handig dat ze uiteindelijk zo'n groot voorhoofdoppervlakte kregen zodat alle mooie juwelen er voor konden hangen. Maar de juwelen dienden ook om ze scheel te laten kijken. Dat vonden ze mooi! Dat snap je toch niet!? Dus al die koningen en adelijke types waren zo scheel als n aap, ha ha!! Het werd dus als goddelijk gezien als je zo scheel mogelijk was, hmmm... tsja, heel goddelijk ha ha!! Ook ' versierden' ze hun lichaam door gaatjes in de tanden te boren en daar jadestenen in te zetten. Wat een trendsetters he, daar hebben de mensen met gouden tanden vast n voorbeeld aan genomen :-)

Oh ja, nog iets! Omdat zij geloofden dat de eerste Mayamens uit een maiskolf vermengd met bloed is geboren vinden ze dat ze iets terug moeten doen naar de goden toe. Daarom gingen ze met de staart van een pijlstaartrog (heeft allerlei tandjes) zichzelf besnijden en dit bloed stond dat symbolisch voor het bloed dat hun gecreeerd heeft... wat een toewijding he. Ook de belangrijke vrouwen moesten ook een bijdrage leveren. Het bloed geven moest via de pijnlijkste plek op het lichaam, bij de man dus de genitalien en bij de vrouw... de tong! (bijna hetzelfde he ha ha!!)

Ander bizar feit (maar eigenlijk niet zo heel raar want de Europese koningen deden het ook) is dat de koninklijke en adellijke jeugd natuurlijk niet met het armoedige gewone volk kon trouwen. Dus ze trouwden allemaal met hun neefjes en nichtjes. Door jarenlang incest plegen zagen de meeste koningen en de edelen er op een gegeven moment zo misvorm als wat uit! Een van de bekendste koningen (weet zn naam ff niet meer) liep heel erg krom en mank vanwege een soort vergroeiing aan zn staartbotje waardoor hij een ' creepy' soort van staartje kreeg! En dan zeggen ze dat de mensheid tegenwoordig steeds gekker wordt... Nou, als dit geen voorbeeld is van mensen die rare dingen doen weet ik het ook niet meer! :-) Trouwens, dit heeft helemaal niks met dit verhaal te maken maar wil ik toch ff vertellen omdat t zo maf is. Een andere toerist uit de groep vertelde, ivm met dat incestverhaal van de Maya's, dat er een dorpje in Mexico bestaat (ze waren er zelf geweest) waar ze allemaal familie van elkaar zijn. Er wonen iets van 700 mensen in dat dorpje ofzo en ze zijn ALLEMAAL familie van elkaar!! Ze zeiden ook dat t zo maf was als je daar rondliep; overal misvormde en raarlopende mensen. En echt bijna iedereen daar was scheel!! Dat geloof je toch niet?! Zielig eigenlijk he.. Het is ook verboden in Mexico, iedereen weet dat t daar gebeurt, maar niemand doet er iets aan.. Maf he?

Terug naar Tikal. De haardracht van de belangrijke Mayas waren ook dezelfde gevlochten stukken door het haar als de vrouwen nu nog in de hooglanden dragen. Herinneren jullie het verhaal over Nebaj, met die foto met die gekleurde stof door het haar heen gevlochten? Dat dus is exact hetzelfde zoals de hogere Maya's het toen droegen.

Precies zoals in Copan leefden alleen de rijke en belangrijke mensen in de stad en de arme werkers in de heuvels buiten de stad. Tikal was echt megagroot, nu hebben we er zelfs al iets van 4 uur met de gids rondgelopen en we hadden nog niet eens alles gezien. Zo inmens groot. In Tikal was nergens water te vinden dus hebben ze een soort van waterbassins gebouwd. Dit schijnt ook de ondergant te zijn geweest van Tikal. In de begin- en hoogtijdagen van de stad, tussen 300 en 850, (de stad werd bewoond van ongeveer 400 v.Chr. tot 1000 n.Chr.) regende het gigantisch veel, iets van 4000 mm per jaar als k t me goed herinner. Tegen het einde van het Tikal-tijdperk regende het amper nog en daardoor was er geen water mee om de mensen in leven te houden in deze eens zo machtige stad.

Doordat de ruines omring worden door een jungle hoor je als je langs de ruines loopt constant allerlei dierengeluiden. Ook hebben we onze geliefde brulapen weer gehoord en gezien! Hier hebben ze alleen een beetje een andere kleur dan in Zuid Amerika. Ook de spidermonkey's waren weer van de partij, maar natuurlijk lang zo lief niet als die wij op onze schoot hebben gewiegd :-) Ook weer toekans gezien, deze waren iets kleiner en met andere kleuren, ook heel mooi! Ook waren er weer Macaws, maar ipv blauwgekleurd waren ze hier vooral knalrood met allerlei andere kleuren. Het blijft nog steeds super om al die tropische dieren te zien, ik raak er maar niet op uitgekeken...

Ook leven er jaguars (dat was het dier op het bord Annelies :-) ), hele aparte kalkoenen (zie foto), coati's, eekhoorns en megaveel bijzondere vogels. Als je in een van de hotels slaapt aan de rand van de ruines hoor je 's nachts en 's morgens vroeg de jaguars brullen!

Na de laatste culturele stop in Guatemala waren we toe aan onze eerste Mexicaanse. We hadden al buskaartjes gekocht om de volgende dag naar Palenque te gaan. Gelukkig keken we nog op het internet en lazen we dat Mexico alle archeologische sites had gesloten vanwege de Mexicaanse griep. En ook was het niet zeker of de grens wel open was. Voor 1 keer waren we zo dom om kaartjes te kopen bij een man die bij ons in het busje stapte en meeliep om een hostel voor ons te zoeken... Het leek alsof de man, we zullen hem maar ff Grote Oplichter noemen, bij het hostel hoorde. Hij dramde heel erg dat er nog maar 6 plaatsen waren voor de bus naar Palenque en dat we nu moesten beslissen anders moesten we 2,3 dagen wachten in Flores. Gerben zag het al niet zo zitten met die vent, die raakt altijd heel erg zwaar geirriteerd als mensen heel erg zitten te drammen. En in dit geval had Gerben gelijk, maar ja daar kwamen we helaas te laat achter. Op de avond voordat we zouden vertrekken kwamen we Grote Oplichter weer tegen en zeiden we dat we ons geld terugwilden omdat alles gesloten was. Nog n beetje boos op hem geworden dat hij ons dat hoort te vertellen als de grens dicht is. Hij beloofde de volgende middag om 5 uur ons geld terug te geven. Ik vertrouwde het al niet dus heb hem het zwart op wit te laten zetten, ik dacht dan heb ik tenminste bewijs en n poot om op te staan als hij morgen moeilijk gaat doen. Achteraf had k m nooit moeten laten gaan, want jullie raden het al, de volgende dag om 5 uur geen Grote Oplichter te bekennen natuurlijk. We hebben tot 8 uur gewacht en toen rondgebeld. We werden van het kastje naar de muur gestuurd. En ineens wist iedereen in ons hostel en de buren wel dat hij een Grote Oplichter was en zeiden ze dat we NOOIT met hem in zee moesten gaan. JA, verdorie daar hebben we wat aan zeg achteraf! De man van ons hostel zei dat ie mij wel seintjes had gegeven achter de rug van Grote Oplichter maar dat ik er niet oplette... Ja, HALLO! Weet ik toch niet dat ik op n vage knipoog van die man achter de balie moet letten, makkelijk zeggen hoor! Nou om niet te veel energie aan hem te verspillen, want dat is ie niet waard! Uiteindelijk hebben we na veel omwegen, discussies en verwijten een gratis buskaartje naar Belize City gekregen van de eigenaar van ons hostel (die de Grote Oplichter in zn busje meeneemt en zn hostel inlaat om zijn klanten lastig te vallen, maar die volgens eigen zeggen absoluut niet met de Grote Oplichter samenwerkt....uhu, tuurlijk!!) Helaas zijn we wel veel meer geld kwijtgeraakt, maar ach als je t weer omrekent in Euros valt t altijd weer heel erg mee :-) Wat n gigantische heisa en vervelende ervaring, maar ja daar leren we weer van. Een tip: geloof nooit dat er geen plek meer is, ok, in Nederland zou het wel geloofwaardig zijn, maar in Zuid- en Midden Amerika zijn er altijd duizenden busjes die je ook naar de plek van bestemming brengen. Achteraf bleek ook gewoon dat de voucher die hij ons had gegeven helemaal niet echt was! Het bedrijf dat er opstond werkt helemaal niet met hem! (zeiden ze, maar misschien zaten ze ook wel in het oplichtkomplot :-) ) En koop nooit bij iemand die geen kantoor heeft... :-)

Na deze oplichtellende konden we ook nog niet eens ons oorspronkelijke plan (onze laatste weekjes van relaxen op de prachtige Mexicaanse stranden) uitvoeren en moesten we uitwijken naar het tropische Belize. Na de eerste teleurstelling bedachten we ons dat het toch eigenlijk helemaal niet zo'n ramp is om naar een paradijselijk tropisch eilandje af te varen om daar een weekje te wachten op het nieuws van de Cubaanse regering :-) Zoals jullie misschien weten zouden we 15 mei vanaf Cancun, Mexico naar Havana,Cuba vliegen. Maar sinds de Mexicaanse griep staat de regering van Cuba geen vluchten uit Mexico toe met buitenlanders. Alleen Cubanen of mensen die in Cuba wonen worden toegestaan op het vliegveld... helaas vallen wij daar niet onder (het feit dat ik een nieuwe Cubaanse tante in de familie heb telt helaas niet :-) ). Het verbod zou voor 2 dagen zijn en na 2 mei zou er meer nieuws vanuit Cuba komen over de verdere verloop van het verbod. Dus we dachten dan wachten we wel een weekje in Belize (griepvrij, tropisch, een prachtige Caribbische zee en toch nog dichtbij Cancun voor het geval we wel 15 mei kunnen vliegen) en vermaken we ons ondertussen wel met luieren op t strand, duiken en snorkelen :-)

Zo gezegd, zo gedaan...

Copan

Hola!

El Florido was dus totaal iets anders dan we dachten... Het is niet echt een plaats namelijk. Het is de grens. Zeg maar een spoorboom met een douanekantoor en n winkeltje en that´s it! Dus na het stempelen van onze paspoorten met een busje richting Copan.

Achteraf perfect, want Copán was n heel knus stadje met mooi plein en leuke gekleurde huisjes. En we konden lopend vanaf ons hostel naar de ruïnes. En deze keer was het gelukkig ook de waarheid dat het dichtbij was :-)
We zijn samen met een Amerikaans stel en een hele irritante Guatemalteek, die bioloog, planeetexpert, wetenschapper, cultureel antropoloog en weet ik veel wat nog meer in 1 was. Hij verbeterde de gids continue! Die vent zei elke keer dat 't niet waar was wat de gids zei en op een gegeven moment moesten we naar hem luisteren en kwam de echte gids er gewoon niet meer tussen. Vond het heel sneu voor de gids. Achteraf zei hij ook dat het z' n moeilijkste rondleiding in 18 jaar was haha!!

Copan had op het hoogtepunt van zijn bestaan ongeveer 200.000 inwoners. Alleen de koning, mensen van adel, priesters en astronomen/astrologen/wiskundigen woonden in de stad, alle boeren en de rest van het gewone volk leefde in de omringende bergen. Alles werd naar de stad gebracht, gedurende de dag was 't dus heel druk omdat alle werkers (slaven) aan 't werk waren. De tempels werden gebouwd ter ere van speciale gebeurtenissen. Als een koning dood ging werd 1 kant van de stella (= soort totempaal met verhalen, rood/geel/blauw geverfd) om hem af te beelden. De andere kant werde de zoon afgebeeld en weer een andere kant de kleinzoon. De tempels werden gebouwd om macht en rijkdom van de koning te laten zien (om op te scheppen) maar ook om de maan, zon, melkweg en heelal te bestuderen. Een andere niet geuite reden van de koning en mensen van adel was om het gewone volk aan 't werk te houden, maar dat wist 't gewone volk natuurlijk niet.

T was n mooie archeologische site met HET pronkstuk de trap met hiërogliefen. Deze hele hoge trap heeft in elke trede een verhaal maar het is allemaal nog steeds niet ontcijferd. De wetenschappers dachten dat ze eruit waren en hebben een paar treden in goede volgorde gelegd, maar heel lullig, een aantal jaren later kwamen de codeontcijferaars (weet het juiste woord hiervoor ff niet...) erachter dat ze het verkeerd vertaald hadden. Ook was er een ' ball court' dit spel/ritueel werd door de adel en koningen gespeeld en het doel was om de bal hoog te houden door middel van knieen, ellebogen en schouders. De bal werd tussen 2 schuine wanden hooggehouden. Soms werd het hoofd van de verliezer eraf gehakt en op een soort van pilaar gezet waar een gootje in was gemaakt voor het bloed.. Maar ik geloof niet dat dit tijdens een normaal potje gebeurde anders waren er uiteindelijk niet veel spelers meer over voor de competitie hi hi!

De tempels/pyramides werden bovenop elkaar gebouwd. Als bijvoorbeeld koning Smoke Shell (dit is de engelse vertaling van de echte Maya namen) overleed bouwde zijn zoon zijn nieuwe tempel bovenop die van zn vader. Er is 1 tempel/pyramide gevonden met het graf van een vrouw, misschien een koningin. Ze was in ieder geval heel belangrijk want er lagen kilo's aan jadestenen rond haar graf. Soms werden er ceremoniele ruimtes boven in de pyramide gebouwd (dan was het dus een tempel) om daar te mediteren of rituelen uit te voeren. Verder zijn de pyramides dicht van binnen, gevuld met limestone, bladeren, zand en troep. Ze werden niet, zoals veel mensen denken, gebruikt als graftombes zoals de pyramides in Egypte.

De pyramides/tempels zijn allemaal in een bepaalde lijn gebouwd, het heeft allemaal te maken met de zon, maan, sterren en planeten. Ik weet het niet meer precies, maar 3 pyramides stonden op een bepaalde dag van het jaar, bijvoorbeeld 21 maart, 21 juni en 21 december precies in dezelfde lijn als de riem van Orion (of een andere ster of planeet). Ook zijn de pyramides individueel weer gebouwd zodat je op verschillende dagen van het jaar precies schaduw op een bepaalde hoek hebt, om 6 uur 's ochtends schijnt de zon exact op de linkerhoek van de eerste trede van de pyramide en om 12 uur 's middags precies op een bepaalde tekening op de pyramide/tempel en om 6 uur 's middags weer precies op de rechterhoek van de eerste trede van de pyramide, of zoiets... K weet het niet meer helemaal precies maar je snapt t idee wel :-) Het klopt allemaal precies, heel maf! Bij 1 tempel was het verloop van de schaduw zo bijzonder dat het lijkt of de schaduw een slang is die vanaf de tempel naar de stella (soort stenen totumpaal) ervoor sluipt, over de stella heen kruipt en vervolgens over het offeraltaar sluipt.

Het was bloedheet op de site, t was ongeveer 45 graden maar gelukkig was er een briesje! De tempels/pyramides waren niet zo indrukwekkend als die van Tikal (die we hierna hebben bezocht) Maar de stellae zijn zo goed bewaard gebleven, je ziet heel duidelijk de tekeningen en hiërogliefen.

De Maya hadden een eigen manier van tijd aangeven door middel van strepen, punten en cirkels en ze hadden een eigen kalender. Dit nummersysteem staat tegenwoordig zelfs nog steeds op het briefgeld van Guatemala, heel grappig. Hun eigen getallensysteem wijkt erg af van wat wij nu gebruiken. Het lijkt misschien een beetje op Romeinse cijfers maar zit toch nog net iets ingewikkelder in elkaar. Ze gebruikten slechts twee tekens om getallen weer te geven, geen enen en nullen als een computer maar een punt en een streep. De punt is 1 waard en de streep 5. Een groot getal bestaat echter uit meerdere lagen en elke bovenliggende laag is 20 maal zoveel waard.

Aangezien Gerben doodmoe was na een hele morgen (vriendelijk gedwongen) naar culturele en historische feitjes over de Maya's te hebben geluisterd ging hij Sudoku spelen terwijl ik het museum bekeek :-)

Copan was nog een aardig grote site maar het grote werk moet nog beginnen: de ruines van Tikal. Wel een beetje jammer dat we 3 ruines achter elkaar gingen bekijken maar dit was nou eenmaal de meest efficiente route voor ons. Na Copan zijn we op weg gegaan naar Flores om vanuit daar de bekendste ruines van het hele Maya-rijk te bekijken. Tikal is ook alweer de laatste stop in Guatemala (dachten we) en daarna door te reizen naar Palenque, Mexico. Dat was tenminste het plan... Maar dankzij de Mexicaanse griep zijn de afgelopen 2 weken heel anders verlopen dan gepland, maar daar wijden we nog wel een ander verhaal aan :-)

Tot in Tikal!

Ey Ey vanuit Livingston!

Ey ey,

Dit is de begroeting die een echte Garifuna uit Livingston gebruikt om je te begroeten :-) Livingston is n dorpje van ongeveer 7.000 inwoners aan de Caribische kust, vlakbij de grens met Belize. Livingston is n leuk, relaxed stadje met n apart tintje. Het grotendeel van de bewoners zijn Garifuna. Garifuna is n compleet eigen cultuur met n eigen taal. Onverstaanbaar, het is n mix tussen een aantal Afrikaanse talen, Engels, Frans en Spaans. De Garifuna herken je meteen want ze zijn zwart en dus compleet anders dan de Maya´s. Er zijn verschillende theorieën over hoe deze zwarte bevolkingsgroep in Livingston terecht is gekomen. De meest logische, volgens de Garifunaman van t museumpje, is dat ze vanuit het Caribische eilandje St.Vincent (in de buurt van Barbados) naar Livingston zijn getrokken. Ook in Belize is er nog n gebied waar Garifuna´s wonen. Sommigen beweren dat ze slaven waren vanuit Afrika, maar volgens Garifunaman is dat niet waar en waren ze vrij en zijn ze vrijwillig overgestoken naar Belize, Guatemala en Honduras. De mensen op het eilandje Roatán waar we hebben gedoken waren oorspronkelijk ook Garifuna maar zij spreken geen Garifuna meer maar die gekke onverstaanbare variant op het Engels, zoals ze op Jamaica ook praten (niet dat we daar zijn geweest, maar dat hebben we van 2 Noorse meisjes gehoord).

De boottocht vanuit Rio Dulce naar Livingston is n mooie tocht over de rivier met mooie waterlelies en jungle. Jammer was dat wij bij aankomst in Livingston erachter kwamen dat het ook meteen een toerischtische tour was...hmmm, niet veel van gemerkt dus. We vonden t wel al vreemd dat we n rondje draaiden bij het kasteel San Felipe bij Rio Dulce aangezien dit in tegenovergestelde richting ligt dan Livingston :-) Maar t kwartje viel niet echt bij ons ha ha!

We hadden gehoord dat Livingston heel leuk, relaxed en mooi was. Tis n leuk rustig dorpje en wat heel grappig is dat er veel van die rastamannetjes rondlopen en heel veel BIG momma´s :-) Apart om te zien is dat er ook n hele grote groep Maya´s woont, n minderheid Hindu´s en heel veel Ladino´s (gemixt ras tussen de Maya indianen en de Spaanse overheersers). Er wordt wel gemixt tussen de Maya´s, Ladino´s en Garifuna´s maar het gebeurt nog niet echt veel. De Garifunaman was heel stellig en wilde absoluut geen niet-Garifunakindje maken met een Maya, Hindu, Ladino of Europese. K vond dat n beetje discriminerend eigenlijk. Volgens hem kon hij gewoon niet wennen aan t idee dat er dan n lichtbruin kindje rondloopt en dat dat dan zijn kind zou zijn, nee dat kon gewoon niet. Hij had er geen probleem mee als andere Garifuna´s wel met n Maya trouwden, maar voor zichzelf wilde hij het niet. Ik deed nog n poging in de trant van, ja maar kleur zegt toch ook niet alles. Het gaat toch ook vooral om jullie cultuur, gewoontes en taal? Als je je hele cultuur en taal doorgeeft is je kindje toch ook n Garifuna? Want zoals ik begreep van hem zijn natuurlijk niet alle negers in de regio Garifuna, het gaat om de tradities, cultuur en taal. Ja, dat was misschien wel n beetje zo, maar toch, n lichter kindje dan heel zwart kon er niet in bij hem :-) Het was een heel interessant gesprek met hem en ik ben veel te weten gekomen over deze unieke groep mensen. We moesten natuurlijk entree betalen voor het museumpje en natuurlijk was dat véél te duur, wel 10 Quetzales ( = 1 euro) dus besloot Gerben dat ik maar alleen het museumpje moest bezoeken. Heel nobel hè :-) Gerben offerde zich wel op door in het parkje te gaan zitten en sudoko te spelen in de zon, wat heeft hij toch veel voor de cultuur over hè ha ha!!!

Verder was er niet heel veel te doen in Livingston, er was 1 belachelijk dure tour. Een tour naar een heel mooi strand en watervallen voor maar 100 dollar per persoon!! Amerikaanse dollar wel te verstaan!! We besloten om maar zelf naar de watervallen te lopen en mooie stranden zien we straks nog genoeg. Volgens Garifunaman was t maar 40 minuutjes lopen als je rustig aan slenterde en als je goed doorliep maar 25 minuten. Na al onze reiservaring hadden we natuurlijk kunnen weten dat dit nooit zou kloppen. Je moet minstens het dubbele rekenen, dus toen we na n uur er nog niet waren, bedachten we dat t dan waarschijnlijk 80 minuten lopen zou zijn. Dit was iets te optimistisch hi hi, na bijna 2 uur arriveerde we bij de watervallen.

Als watervallen zouden wij het alleen niet omschrijven. Alleen in en na het regenseizoen zijn er watervallen, nu was het compleet vrij van enig straaltje ha ha! Het waren een soort van ieniemienie-Semuc Champey-achtige-baden. We hebben daar ons broodje gegeten en lekker gezeten met de nietbestaande watervallen op de achtergrond en toen weer rustig 2 uur terug gelopen. Al met al was t n heerlijk rustig ontspannend dagje. We hebben heerlijk over t strand geslenterd met de voetjes in het superwarme Caribische water en lekker gekletst over alles en nog wat!

We zaten trouwens in het meest dramatische hostel ooit. Aangezien we nog steeds druk bezig zijn met zo min mogelijk geld uitgeven hadden we besloten (ook al zag t r niet echt geweldig uit) om in dit goedkope hostel te slapen (70 Quetzales = bijna 7 Euro). Een grove fout! Het matras was alsof het een badkuip was, er was maar 1 plek om te liggen en dat was in het midden. Aangezien het bloedheet en vochtig warm was, was dit niet echt ideaal. Wat ook niet meehielp was dat de klamboe te klein was en de hele tijd in mn gezicht hing. Wat ook niet fijn was, was dat er alleen koud water was. We hebben de eerste nacht geen oog dicht gedaan! Maar de volgende avond bedacht mijn eigen MacGyver een oplossing. Het bovenste matras eraf gehaald zodat we allebei weer op ons eigen helft konden slapen. Maar mevrouw MacGyver had ook n goede oplossing voor het irritante net dat in ons gezicht hing. Gewoon weghalen! Liever een paar muggebulten dan geen oog dicht doen. K was wel trots op mn oplossing. Gerben was er iets minder blij mee omdat die de 20 muggebulten al kon voelen. Helaas was zijn voorgevoel wel juist en had ik wel n beetje spijt van mijn MacGyver-oplossing!

Na Livingston hebben we de bus genomen naar Honduras om de ruïnes van Copan te zien. Een lange busrit met 5 keer overstappen in een ander busje, maar we zijn veilig en wel bij de grens aangekomen. Ik had in mn hoofd dat we naar El Florido moesten, de laatste plek voor de grens met Honduras. De busrit verliep vlekkeloos en ´s middags werden we gedropt bij El Florido. Maar El Florido was iets anders dan we dachten... Het is niet echt een plaats namelijk. Het is de grens. Zeg maar een spoorboom met een douanekantoor en n winkeltje en that´s it! We moesten ook wel heel erg lachen eigenlijk dat we daar beland waren. Ons plan was om in El Florido te slapen maar er was helemaal niks ha ha!! Maar zoals we ook wel konden weten, kom je altijd wel weer verder en staat er altijd wel weer n busje klaar om je verder te brengen. Zo nu ook, dus we konden na de stempels gehaald te hebben, zo in n busje rechtstreeks naar Copán. Achteraf perfect, want Copán was n heel knus stadje met n mooi plein en leuke gekleurde huisjes!

Ps. ons persoonlijk record van 25 mensen (om met zoveel mogelijk Guatemaltecen in 1 piepklein busje te zitten) is verbroken! Dankzij de buschauffeur van de rit van Livingston naar Copán staat het record nu op 30, wiehieeee, jippieeee!!!

Semuc Champey

Hoi!

Zoals ik in mn vorige verhaal vertelde zouden we ´s morgens om 5 uur met de bus rechtstreeks naar Cobán reizen met het openbaar vervoer (minibusje) We zijn er maar vanuit gegaan dat dat verhaal over de wegopbreking van 3 maanden onzin was. Wat uiteindelijk ook bleek, want we hebben geen enkele wegopbreking gehad onderweg :-) We konden ons al niet voorstellen dat er 3 maanden lang niemand langs zou kunnen aangezien dit de enige weg is vanuit de bergen naar Cobán. Om kwart over 4 liepen we met onze rugtassen op de rug richting een tankstation vanwaar de bus zou vertrekken. Je staat er versteld van hoeveel mensen er om kwart over 4 ´s morgens (´s nachts!) al op een bus staan te wachten!! Gelukkig kwam er meteen al n mannetje naar ons toe die vroeg of we naar Cobán moesten, dat betekende dat we op de goede plek waren. Ook hij zei dat de bus rechtstreeks naar Cobán zou gaan. Jippie!! Wat n geluk, we hoefden dus helemaal niet over te stappen of lang te
wachten met onze tassen. Gelukkig waren we ook de enige toerist in het busje dus zouden we niet zo opvallen. We twijfelden of we wel met openbaar vervoer moesten gaan ivm berovingen etc. Maar het is gewoon 10 keer zo goedkoop en zo´n luxe toeristenbus leek ons veel opzichtiger dan zo´n sjoemelig vies klein busje :-) Het was een hele leuke weg langs bergdorpjes en een mooie omgeving. We waren natuurlijk de eersten in het busje ´s morgens maar tegen n uur of 8 hebben we een record aantal mensen in het busje geteld. Het busje is normaal gesproken (in Europa) bestemd voor ongeveer 9 klanten maar in Guatemala halen ze het onderste uit de kan; er zaten tegen 8 uur 25 mensen in ons busje gepropt ha ha!!! GEWELDIG!! We lagen echt helemaal in een deuk!

Tegen half 10 kwamen we in Cobán aan. Vanuit Cobán moesten we nog weer een busje nemen naar Lanquin, dit duurde ongeveer 2 uur(toen zaten we gelukkig met iets minder mensen in het busje: n stuk of 16 :-)). Tegen half 1 ´s middags werden we precies voor ons hostal afgezet. Zo´n spannend verhaal was dit niet hè hi hi, net GTST waarbij de cliffhangers ook altijd spannender zijn dan het vervolgverhaal :-))

We hadden al veel backpackers over dit hostal gehoord (¨El Retiro¨) en het was een geweldig advies! We hebben lekker luxe gedaan en een eigen houten hutje genomen mét hangmat voor de deur, heerlijk! Alles is van hout gemaakt; het restaurant, de receptie, de douches en wc´s en de dorms. Alles is gebouwd op een mooie groene heuvel met uitzicht op de rivier Cahabón. Aan de andere kant van de rivier zijn mooie groene bergen met grazende koeien. Perfect uitzicht vanuit de hangmat!

De volgende dag hebben we de tour naar de Marías grotten en Semuc Champey gedaan. We vetrokken staand in een truck met grote laadbak hi hi. Gelukkig duurde de rit maar 45 minuten want je traint je biceps wel hoor met je vasthouden aan de stangen in de scherpe bochten en de berg op ha ha! Als eerste kregen we allemaal een kaars en moesten we in onze badkleding de grot in. We wisten eigenlijk niet zo goed wat deze tour door de grot ging inhouden. Deze grotten zijn gevuld met water, sommige konden we helemaal niet staan en moesten we zwemmend met het kaarsje in de handen naar de overkant. Af en toe waren er hele steile ladders (of een klimtouw voor de liefhebbers) om naar een andere verdieping van de grot te komen. T was best eng in het begin om zo in het pikkedonker door het water te waden. Ok, we hadden een kaars bij ons, maar zo heel veel licht geeft dat ook niet hoor. Op een gegeven moment hoorden we gepiep boven in de grot: vleermuizen, ieks!!! T was
hartstikke leuk en ook wel n beetje spannend om door deze grotten te gaan!

Na de grotten gingen we Semuc Champey. Semuc Champey is echt een natuur wonder! Boven op de rivier hebben zich limestone terrassen gevormd die perfect zijn om in te zwemmen en er ook nog eens super mooi uitzien. Als eerste hebben we een pittige klim door de jungle (je kon weer brulapen horen! Maar helaas niet gespot) naar boven gemaakt om de natuurlijke baden van bovenaf te bewonderen. Wauw, wat een supermooi gezicht!! Helaas was t zonnetje ff verdwenen, maar zelfs nu was het water prachtig groen gekleurd! Er zijn n stuk of 7 baden die in elkaar over lopen. Zo mooi!
Daarna zijn we naar de baden gegaan en hebben we er lekker in gezwommen en gegeten.

De gids nam ons nog mee naar watervallen en er was een grot onder de baden vanaf waar je in de rivier kon springen (3 meter hoog) Zag er eng uit, niet de hoogte zo zeer maar als je te ver of te hoog sprong lag je boven op de rotsen. Ook al zijn wij natuurlijk normaal gesproken gigantische dare-devils (ahum...) deze spannende sprong hebben we overgeslagen :-)
Toen we op de terugweg over een hele hoge brug reden deed de gids nog ff voor hoe je vanaf de bovenkant van de brug (10 meter hoog! en het water was niet heel diep!) de rivier in kon springen. Wat eng!!! Je snapt wel: ook deze adrenalinekick hebben we aan ons voorbij laten gaan....

De tour naar de grotten en de baden van Semuc Champey was echt n geweldige belevenis. Dit, samen met genieten van de stilte, het uitzicht, muziek luisteren, luieren en kletsen in de hangmat waren het weer een paar heerlijke dagen.

Nu op weg naar nog meer relaxen in het stadje Livingston aan de Caribbische zee!

ps. er komen snel nieuwe foto´s hoor maar we moeten eerst wat oude foto´s verwijderen :-)

Nebaj - de hooglanden

Hoi allemaal!

Na het luieren rond het meer van Atitlán hebben we ons maar weer eens ff van onze actieve kant laten zien. We zijn samen met Rob en Marlous via een interessante kronkelweg naar boven, langs authentieke dorpjes, geëindigd in het bergstadje Nebaj. Nebaj heeft ongeveer 10.000 inwoners op ligt op +/- 1900 meter hoogte.

Nebaj maakt deel uit van de zogenoemde Ixil-triangel. De Ixil-triangel bestaat uit San Maria Nebaj, San Juan Cotzal en San Gaspar Chajul en ligt midden in het 'Los Cuchumatanes' gebergte. Het stadje is dan ook omringd door prachtige hoge, groene bergen. Bovendien is Nebaj nog een echt Maya-dorp en zie je bijna alle meisjes en vrouwen in traditonele Maya-kleding lopen (huipiles en rebozos: de rokken en sjaals) en hebben ze pom-pommed hairbreads (geen idee hoe dit in het Nederlands wordt genoemd, maar jullie zien het wel op de foto) in allerlei kleuren door hun haar gevlochten. Het is een prachtig gezicht om al die rode rokken overal om je heen te zien. Hele modern geklede jongens met hippe kapsel naast meisjes met traditionele Ixil-kleding, een maffe combinatie.

De taal die gesproken wordt is een van de vele Maya talen; het Ixil en verstaan ze moeilijk spaans. Zo had ik een hele discussie met een Ixil-vrouwtje over hoe een kers in het spaans genoemd werd. Ik wist dat het iets met een c was en ze bleef maar manzana roepen wat appel betekent. Ik liet haar het plaatje van het snoepje zien en zei dat dat toch echt geen appel was maar ander fruit: een kers dus! Nou ja, we zijn er uiteindelijk niet uit gekomen want ze bleef maar volhouden dat een kers in het spaans een appel werd genoemd.... Toen we later buiten waren zei Rob tegen mij: ¨waarschijnlijk begreep ze je hele vraag niet eens en kan ze geen spaans. Weet je nog dat er hier heel veel mensen zijn die helemaal geen spaans spreken of verstaan maar alleen Ixil?¨ Was ik dus helemaal vergeten, het kwam niet eens in mij op dat ze misschien wel niet zo heel goed Spaans kon. En misschien wel niet eens kan lezen en/of schrijven. Stom, stom! Ik voelde me heel lullig. Maar door dit soort situaties besef je wel heel goed dat dit een echte Ixil omgeving is waar Spaans minder vanzelfsprekend is dan in andere gebieden.

In de hooglanden (traditionele Ixil dorpjes) wordt op school les gegeven in Spaans, Ixil en Engels. Maar de volwassenen hebben alleen maar Ixil geleerd dus velen spreken daarom dus geen of amper spaans. Ook zijn er veel jongeren van rond de 20 die slecht spaans verstaan en/of spreken. De gidsen hebben ons een paar woordjes in Ixil geleerd maar het is echt n hele moeilijke taal met net als in het Quechua (door de Inca's gesproken) veel komma's bevat midden in de woorden waardoor je helemaal de draad kwijtraakt.

Het gebied rondom Nebaj is het zwaarst getroffen door de burgeroorlog, die van '81 tot '96 heeft plaatsgevonden in Guatemala. Er heerst nog erg veel armoede. De bevolking is erg sceptisch tegenover de regering. Toen in ´96 een pact van vrede werd getekend werden er ook heel veel beloftes gedaan die volgens de gidsen nog niet waar zijn gemaakt.

Wat we alle 4 heel erg grappig vonden in Nebaj is dat wij niet alleen onder de indruk waren van hen, maar zij ook van ons. We waren zo´n beetje de lokale attractie in Nebaj ha ha!! Er zijn bijna geen toeristen, dit merkte je vanaf het moment dat we daar aankwamen. Iedereen vond ons erg interessant en bleef ons maar aankijken en naar ons lachen en zwaaien ha ha!!

De 1e dag zijn we met zn viertjes naar een waterval gelopen. Heel weinig verkeer, weinig mensen en stilte. Tijdens deze wandeling kwamen we langs mooie glooiende heuvels met minder mooie huisjes. De huisjes waren helaas niet meer dan veredelde schuurtjes. Het grotendeel van de bevolking in en rond Nebaj zijn boeren. Je ziet dan een paar koeien staan en die houten schuurtjes en dat is dan alles wat deze mensen hebben. Ook al hebben we inmiddels al veel arme mensen en belabberde huisjes gezien het blijft vreselijk om te zien, elke keer weer. Je kunt je gewoon niet voorstellen dat mensen gelukkig kunnen zijn in zulke situaties. Na een gesprek met onze lokale gids de volgende dag legde hij uit dat de mensen die op het platteland wonen (bijvoorbeeld Cocup: een gehucht van 150 families waar we de volgende dag heen zijn gelopen) heel erg gelukkig zijn. Het enige was ze nodig hebben is voldoende eten voor de hele familie en dat hebben ze. Iedereen heeft een stukje grond waar alles op wordt verbouwd wat ze nodig hebben. De mensen leven vrij op hun eigen stukje grond, hebben genoeg geld om spullen te kopen die ze zelf niet kunnen produceren, halen hout uit het bos en meer hoeven ze niet. Overal, rond elk dorp zie je jong en oud met gigantische bossen hout op hun rug lopen. Ze kunnen gas kopen, maar een gasfles is bijvoorbeeld na een week op en met 8 kilo hout kunnen ze anderhalve maand doen. Je ziet zelfs hele oude opa en oma-tjes de steile berg opsjouwen met 8 kilo hout op de rug! Het is moeilijk voor te stellen dat dit voor deze mensen echt genoeg kan zijn. De gids vertelde ook dat wij natuurlijk niet meer zo zouden kunnen leven omdat wij veel meer luxe gewend zijn. Moet je je voorstellen dat je de halve dag bezig bent met de was van 7 mensen handmatig te doen! Voor ons lijkt zo´n leven ongelofelijk zwaar zonder wasmachine, zonder electriciteit, zonder keuken, zonder douche. Maar deze mensen hebben het nooit gehad en kennen dit makkelijkere leven vol luxe natuurlijk niet. En alle mensen die we tegenkwamen waren zo vriendelijk en zagen er zeker niet depressief uit dus het zal toch wel echt zo zijn. Stom is dat eigenlijk hè? Wij vinden het dan zielig voor hen dat ze zoveel moeten missen, maar zo zien wij dat. Wij zien het als missen, maar zij missen het helemaal niet. Zij vinden de mensen die in Nebaj wonen zielig. Die mensen die allemaal dicht op elkaar wonen en geen eens een eigen stukje grond hebben! Veel mensen zijn tijdens of na de burgeroorlog hun bergdorpjes uitgevlucht naar Nebaj en alles kwijt geraakt. De gids vertelde dat veel van deze mensen heel ongelukkig zijn omdat ze niet meer hun eigen stukje grond hebben met een huisje en niets meer voor zichzelf kunnen verbouwen. En ze zouden met alle liefde willen ruilen met de mensen die in de omringende bergen wonen! Zo zie je maar weer, dat gelukkig zijn en een goed leven hebben vele betekenissen kan hebben...

Na de wandeling zijn we hebben we een wandeltour door het stadje gedaan met een lokale gid om alle heilige Maya plekken te bezoeken. Er zijn 4 publieke plekken om Maya rituelen en ceremonies uit te voeren; eentje voor de zieken, eentje voor de moeders van pasgeboren kindjes en zwangere vrouwen , voor een goede oogst en eentje op het kerkhof om de verjaardagen van de doden te vieren.

De dag erna hebben we onze 2e tour gedaan. Dit was een flinke steile wandeling naar het dorpje Cocup waar ik eerder al over vertelde. Onderweg veel boeren gezien die hun land aan het verbranden waren om het vruchtbaar te maken. Overal in het land worden op dit moment vuurtjes op t land gestookt. Dit was volgens de gids ook de oorzaak van de ¨mistige¨ lucht en waarom we geen mooi uitzicht hadden (nee nog steeds niet, in heel Guatemala nog geen strakblauwe lucht gezien....) Wij hebben zo onze twijfels over deze bijzondere theorie :-)

We hebben een traditionele Maya lunch gehad bij een familie thuis. De lunch bestond uit soep van een soort spinazie-achtige groente met ei. Ik zag het somber in maar het was heerlijk! We werden op hele kleine stoeltjes geplaatst en de familie ging aan de kant op de grond zitten en wachten totdat wij waren uitgegeten. Het was heel interessant om hun ¨keuken¨ van binnen te zien. De keuken bestond uit wat takken en een kastje van hout. Verder stond er nog een tafeltje met een plastic bak wat fungeerde als gootsteen. Zeg maar erg ¨back-to-basic¨ :-)

Het was een vermoeiende (qua lopen) en interessante tour. Veel dingen geleerd over de Ixil mensen. Daarna zijn we via Rio Azul weer terug naar Nebaj gelopen. Onderweg kwamen we nog voetballende jongetjes tegen die heel graag op de foto wilden. Ze smeekten om een foto. Nou daar had ik natuurlijk helemaal geen probleem mee hi hi. Zie de gekke bekken als resultaat :-)

Op een gegeven moment hadden Gerben en ik het wel een beetje gehad met wandelen (inmiddels was het wel een kilometertje of 14 ofzo, terwijl de tour 9 km zou zijn!). We zouden de bus pakken als ie langs zou komen maar er kwam een nog leuker vervoermiddel langs! Gelukkig was er een man zo aardig om ons een rit aan te bieden achter in de bak van zn pick-up. Het leek ons altijd al leuk om n keertje à la Peking Express te reizen:-) Wat dan weer niet zo à la Peking Express was dat we achteraf wat geld moesten betalen ha ha!!

´s Avonds voor de laatste keer met onze NLse reisgenootjes gegeten want de volgende dag vertrok onze bus om 5 uur ´s ochtends richting Cobán. We zouden met openbaar vervoer rechtstreeks naar Coban gaan maar aangezien we ook al verhalen hadden gehoord dat de weg opgebroken was en dat het 3 maanden zou duren voordat we er langs konden hadden we hier een hard hoofd in. Hoe dit is afgelopen lezen jullie in het volgende verhaal. (Wat een geweldige cliffhanger weer hè hi hi!!)

Hasta la próxima historia!!