Ey ey,

Dit is de begroeting die een echte Garifuna uit Livingston gebruikt om je te begroeten :-) Livingston is n dorpje van ongeveer 7.000 inwoners aan de Caribische kust, vlakbij de grens met Belize. Livingston is n leuk, relaxed stadje met n apart tintje. Het grotendeel van de bewoners zijn Garifuna. Garifuna is n compleet eigen cultuur met n eigen taal. Onverstaanbaar, het is n mix tussen een aantal Afrikaanse talen, Engels, Frans en Spaans. De Garifuna herken je meteen want ze zijn zwart en dus compleet anders dan de Maya´s. Er zijn verschillende theorieën over hoe deze zwarte bevolkingsgroep in Livingston terecht is gekomen. De meest logische, volgens de Garifunaman van t museumpje, is dat ze vanuit het Caribische eilandje St.Vincent (in de buurt van Barbados) naar Livingston zijn getrokken. Ook in Belize is er nog n gebied waar Garifuna´s wonen. Sommigen beweren dat ze slaven waren vanuit Afrika, maar volgens Garifunaman is dat niet waar en waren ze vrij en zijn ze vrijwillig overgestoken naar Belize, Guatemala en Honduras. De mensen op het eilandje Roatán waar we hebben gedoken waren oorspronkelijk ook Garifuna maar zij spreken geen Garifuna meer maar die gekke onverstaanbare variant op het Engels, zoals ze op Jamaica ook praten (niet dat we daar zijn geweest, maar dat hebben we van 2 Noorse meisjes gehoord).

De boottocht vanuit Rio Dulce naar Livingston is n mooie tocht over de rivier met mooie waterlelies en jungle. Jammer was dat wij bij aankomst in Livingston erachter kwamen dat het ook meteen een toerischtische tour was...hmmm, niet veel van gemerkt dus. We vonden t wel al vreemd dat we n rondje draaiden bij het kasteel San Felipe bij Rio Dulce aangezien dit in tegenovergestelde richting ligt dan Livingston :-) Maar t kwartje viel niet echt bij ons ha ha!

We hadden gehoord dat Livingston heel leuk, relaxed en mooi was. Tis n leuk rustig dorpje en wat heel grappig is dat er veel van die rastamannetjes rondlopen en heel veel BIG momma´s :-) Apart om te zien is dat er ook n hele grote groep Maya´s woont, n minderheid Hindu´s en heel veel Ladino´s (gemixt ras tussen de Maya indianen en de Spaanse overheersers). Er wordt wel gemixt tussen de Maya´s, Ladino´s en Garifuna´s maar het gebeurt nog niet echt veel. De Garifunaman was heel stellig en wilde absoluut geen niet-Garifunakindje maken met een Maya, Hindu, Ladino of Europese. K vond dat n beetje discriminerend eigenlijk. Volgens hem kon hij gewoon niet wennen aan t idee dat er dan n lichtbruin kindje rondloopt en dat dat dan zijn kind zou zijn, nee dat kon gewoon niet. Hij had er geen probleem mee als andere Garifuna´s wel met n Maya trouwden, maar voor zichzelf wilde hij het niet. Ik deed nog n poging in de trant van, ja maar kleur zegt toch ook niet alles. Het gaat toch ook vooral om jullie cultuur, gewoontes en taal? Als je je hele cultuur en taal doorgeeft is je kindje toch ook n Garifuna? Want zoals ik begreep van hem zijn natuurlijk niet alle negers in de regio Garifuna, het gaat om de tradities, cultuur en taal. Ja, dat was misschien wel n beetje zo, maar toch, n lichter kindje dan heel zwart kon er niet in bij hem :-) Het was een heel interessant gesprek met hem en ik ben veel te weten gekomen over deze unieke groep mensen. We moesten natuurlijk entree betalen voor het museumpje en natuurlijk was dat véél te duur, wel 10 Quetzales ( = 1 euro) dus besloot Gerben dat ik maar alleen het museumpje moest bezoeken. Heel nobel hè :-) Gerben offerde zich wel op door in het parkje te gaan zitten en sudoko te spelen in de zon, wat heeft hij toch veel voor de cultuur over hè ha ha!!!

Verder was er niet heel veel te doen in Livingston, er was 1 belachelijk dure tour. Een tour naar een heel mooi strand en watervallen voor maar 100 dollar per persoon!! Amerikaanse dollar wel te verstaan!! We besloten om maar zelf naar de watervallen te lopen en mooie stranden zien we straks nog genoeg. Volgens Garifunaman was t maar 40 minuutjes lopen als je rustig aan slenterde en als je goed doorliep maar 25 minuten. Na al onze reiservaring hadden we natuurlijk kunnen weten dat dit nooit zou kloppen. Je moet minstens het dubbele rekenen, dus toen we na n uur er nog niet waren, bedachten we dat t dan waarschijnlijk 80 minuten lopen zou zijn. Dit was iets te optimistisch hi hi, na bijna 2 uur arriveerde we bij de watervallen.

Als watervallen zouden wij het alleen niet omschrijven. Alleen in en na het regenseizoen zijn er watervallen, nu was het compleet vrij van enig straaltje ha ha! Het waren een soort van ieniemienie-Semuc Champey-achtige-baden. We hebben daar ons broodje gegeten en lekker gezeten met de nietbestaande watervallen op de achtergrond en toen weer rustig 2 uur terug gelopen. Al met al was t n heerlijk rustig ontspannend dagje. We hebben heerlijk over t strand geslenterd met de voetjes in het superwarme Caribische water en lekker gekletst over alles en nog wat!

We zaten trouwens in het meest dramatische hostel ooit. Aangezien we nog steeds druk bezig zijn met zo min mogelijk geld uitgeven hadden we besloten (ook al zag t r niet echt geweldig uit) om in dit goedkope hostel te slapen (70 Quetzales = bijna 7 Euro). Een grove fout! Het matras was alsof het een badkuip was, er was maar 1 plek om te liggen en dat was in het midden. Aangezien het bloedheet en vochtig warm was, was dit niet echt ideaal. Wat ook niet meehielp was dat de klamboe te klein was en de hele tijd in mn gezicht hing. Wat ook niet fijn was, was dat er alleen koud water was. We hebben de eerste nacht geen oog dicht gedaan! Maar de volgende avond bedacht mijn eigen MacGyver een oplossing. Het bovenste matras eraf gehaald zodat we allebei weer op ons eigen helft konden slapen. Maar mevrouw MacGyver had ook n goede oplossing voor het irritante net dat in ons gezicht hing. Gewoon weghalen! Liever een paar muggebulten dan geen oog dicht doen. K was wel trots op mn oplossing. Gerben was er iets minder blij mee omdat die de 20 muggebulten al kon voelen. Helaas was zijn voorgevoel wel juist en had ik wel n beetje spijt van mijn MacGyver-oplossing!

Na Livingston hebben we de bus genomen naar Honduras om de ruïnes van Copan te zien. Een lange busrit met 5 keer overstappen in een ander busje, maar we zijn veilig en wel bij de grens aangekomen. Ik had in mn hoofd dat we naar El Florido moesten, de laatste plek voor de grens met Honduras. De busrit verliep vlekkeloos en ´s middags werden we gedropt bij El Florido. Maar El Florido was iets anders dan we dachten... Het is niet echt een plaats namelijk. Het is de grens. Zeg maar een spoorboom met een douanekantoor en n winkeltje en that´s it! We moesten ook wel heel erg lachen eigenlijk dat we daar beland waren. Ons plan was om in El Florido te slapen maar er was helemaal niks ha ha!! Maar zoals we ook wel konden weten, kom je altijd wel weer verder en staat er altijd wel weer n busje klaar om je verder te brengen. Zo nu ook, dus we konden na de stempels gehaald te hebben, zo in n busje rechtstreeks naar Copán. Achteraf perfect, want Copán was n heel knus stadje met n mooi plein en leuke gekleurde huisjes!

Ps. ons persoonlijk record van 25 mensen (om met zoveel mogelijk Guatemaltecen in 1 piepklein busje te zitten) is verbroken! Dankzij de buschauffeur van de rit van Livingston naar Copán staat het record nu op 30, wiehieeee, jippieeee!!!