Hola!!

Vanuit Puno ons eerste Peruaanse verhaal. Dit is onze eerste ervaring in Peru en meteen al een van de allerbesten!! We hebben 2 onvergetelijke, indrukwekkende en speciale dagen achter de rug.. Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen, we zijn 2 uurtjes terug in Puno (de havenplaats vanaf waar we de boot hebben genomen het Titicacameer op, hoogte van het meer is 3810m) enmijn hoofd zit nog vol met alle gezichten en indrukken. (gerben heeft daar altijd iets minder last van :-)) Jullie kunnen wel zijn aan het aantal foto´s dat het grote indruk op ons heeft gemaakt...Nou, laat ik maar gewoon bij het begin van onze tour beginnen.

Gistermorgen tegen half 9 vertrokken we met de boot vanaf Puno naar de drijvende eilanden (1.5 uur vanaf Puno). Deze eilanden worden bewoond door het Urus volk. Dit volk leeft al +/- 2000 jaar drijvend op totora- wortels(een soort riet dat groeit in het meer). Men denkt dat de Urus mensen van de Amazone indianen afstammen en dat ze +/- 4.500 jaar voor Christus vanuit de Amazone naar de Altiplano zijn getrokken. Het waren oorspronkelijk jagers en aangekomen bij het meer ook vissers. Tegenwoordig jagen ze niet meer, maar vissen ze alleen nog en maken ze ambachtelijk handwerk voor toeristen. Er zijn in totaal +/- 83 drijvende eilandjes. Er zijn veel verschillende eilandjes, sommige eilandjes bestaan maar uit 1 of 2 huizen. Het is ongelofelijk. Wij hebben 2 redelijk ¨grote¨ eilanden bezocht, op de eerste woonden +/- 8 families en op de tweede 10 families. Er zijn 3 scholen die weer op andere eilandjes zijn gebouwd. De kindjes van het eiland dat wij bezochten, gaan `s morgens om 6 uur met het bootje naar school en peddelen `s middags om 5 uur weer terug. De tocht naar school duurt 2 uur! Dus ze zitten elke dag 4 uur te peddelen, helemaal alleen zonder ouders... zo maf! De huisjes (hutjes) zijn simpel en dat is nog zacht uigedrukt. Er is niets in de hutjes! We hebben eentje bekeken en er lagen alleen wat handgemaakte kleden op de grond en verder alleen maar riet. Ik dacht eerst dat het een opslaghutje was voor haar koopwaar. Maar toen vertelde Judith (20 jarig Urusmeisje) dat ze daar ook slaapt, op de grond. Ze legt ´s avonds wat dekens neer en daar slaapt ze dan. Haar ouders slapen in het hutje naast haar. Ze koken buiten als het niet regent. Op de foto kan je zien hoe de ¨keuken¨er uit ziet. Als t regent hebben ze een apart klein hutje waarin ze koken. Ik heb geen wc of douche kunnen ontdekken, dus ik ga er vanuit dat ze dat aan de rand van het eilandje doen...

Er werd ons uitgelegd hoe de eilanden worden gemaakt. Ze hebben blokken tortorawortel en die binden ze met touw (vroeger met een ander soort riet) omdat er natuurlijk niet zulke grote wortels bestaan om een eiland van te maken. Nadat ze verschillende blokken aarde met wortels aan elkaar hebben vastgebonden leggen ze er een laag tortorariet op. Een eiland heeft meerdere lagen riet, ze leggen het ongedroogd op elkaar. Elke maand moet er 2 keer op het eiland een nieuwe laag riet opgelegd worden. (op de foto zie je in het klein waar het eiland uit bestaat)

Het was wel heel toeristisch, toen we aankwamen met de boot stonden ze allemaal in hun prachtige mooie kleren ons welkom te heten en te zwaaien. Net iets te aardig zeg maar :-) Maar eerlijk is eerlijk, het ziet er wel heel mooi uit.

Na de uitleg mochten we nog wat tortora riet eten. Ze halen de buitenste lagen eraf en het binnenste is heel zacht en sappig. Het smaakt eigenlijk niet heel erg ergens naar, beetje zoals komkommer ofzo.We hebben 2 prachtige kussenslopen gekocht, tsja...we konden het weer niet weerstaan. Echt waar, het is zo moeilijk, overal zijn zulke prachtige dingen. En omdat we de drijvende eilanden zo uniek vonden wilden we toch wel graag iets van deze mensen kopen.

Allemaal vissen ze en ruilen ze soms het vis op het vasteland voor aardappelen. En dat is volgens mij ook het enige dat ze eten, want ze hebben geen landbouwgrond natuurlijk :-)

Als laatste mochten we nog op hun traditionele rieten boten varen naar het tweede eiland. Deze boten noemen ze Wampu (denk niet dat ik het goed schrijf, want het is in Quechua) of in het spaans balsas. Vroeger hadden de Urus hun eigen taal, maar ze hebben de taal van de Aymara en Quechua indianen overgenomen toen ze overmeesterd werden. Heel veel Urus mensen zijn ook gemixed met Quechua en Aymara indianen. Er zijn nu dus niet veel meer ¨pure¨Urus over.

Na dit interessante bezoek gingen we weer een uurtje op de boot op weg naar een ander eiland in het meer: Amantaní. Amantaní is een heel tradtitioneel eiland midden in het meer. Er wonen ongeveer 800 familie, 5000 mensen op dit eiland. Bij aankomst in de haven stonden onze gastvrouwen al klaar om ons mee te nemen naar hun huis. Ze hadden allemaal hun traditionele kleding voor speciale gelegenheden aan. Prachtige felgekleurde roze rokken met witte blouses met handgemaakte borduursels. Geweldig gezicht! Wij werden meegenomen door Monica, 16 jaar oud. Het eiland bestaat uit allemaal terrassen die al voor de Inca´s zijn aangelegd, ongeveer 2000 jaar geleden. Door de terrassen is alle grond altijd vochtig en heel vruchtbaar. Het is niet alleen heel nuttig maar het ziet er ook nog heel mooi uit natuurlijk. We liepen achter Monica aan de berg op. Nadat ze wachten schaapjes had weggejaagd konden we het stenen trapje op naar ons ¨hotel¨ voor de nacht. Het huis waar we sliepen vannacht was eigenlijk best groot. Volgens mij waren er in totaal wel een stuk of 6-8 kamers. Allemaal slaapkamers, want een woonkamer daar hebben ze volgens mij nog nooit van gehoord. We sliepen op de 2e verdieping, we waren verbaasd hoe netjes het was. (Natuurlijk ontbrak de ¨heerlijke¨ indianengeur niet in het beddegoed, maar ach t was maar voor 1 nachtje) We hadden zelfs een lampje. Niemand op dit gedeelte van het eiland heeft elektriciteit, niemand heeft TV, maar sommige mensen hebben zonnepanelen. Onze familie had dus zonnepanelen. Er was n hee klein binnenplaatsje waar alle was hing te drogen. De wc, was in de tuin in een apart hokje. Die viel ons nog mee. We hadden een gat in de grond verwacht, maar er was gewoon een echt wc-pot. Wel zelf gemaakt van steen en met emmers water moest je doorspoelen, maar er was zelfs wc-papier. We hebben wel ergere wc`smeegemaakt :-) Alleen `s avonds in t donker n beetje lastig. T regende ook nog, dus moest je door de blubber naar de wc. Als ze willen douchen doen ze dat in het meer. Mijn neus zegt me dat ze dit niet heel vaak doen...

De keuken is een apart gebouwtje tegenover het huis. Er wordt op hout gekookt met van die ouderwetse zwarte potten. Dit zag er heel primitief uit, nou ja, dat is het natuurlijk ook, maar toch presteerde Sebastiana, onze gastvrouw, het om een uitgebreide lunch klaar te maken. Aan een klein tafeltje met houten planken eromheen mochten we de lunch nuttigen. De lunch bestond uit quinoasoep met groenten. Quinoa is n soort couscous (had k geloof k al n keertje verteld). Nou ik heb dus echt n hekel aan dikke soep. En dit was dikke soep, vol met aardappelen, quinoa, worteltjes, bonen en ui. En we kregen ook nog elk n schaal waar wel drie mensen soep van konden eten. Daarna kregen we gebakken kaas met gekookte aardappelen en sla, tomaat en komkommer. Elk huis heeft trouwens eigen landbouwgrond en verbouwen hierop precies wat ze nodig hebben. Sommige dingen die hier niet groeien zoals tomaten, of zout en olie moeten ze kopen. Iedereen heeft schapen en/of ezels, maar ben er niet echt achter kunnen komen waarom ze die hebben. Ze eten ze niet op, ze melken ze niet.. Onze gastvrouw zei dat ze ze verkocht, maar ze heeft er maar 7, schiet volgens mij ook niet echt op.. Maar een ander zei weer dat ze het gras kort houden..:-)

´sMiddags gingen we ons weer verzamelen (want iedereen sliep bij een andere familie) om de berg te beklimmen. Vanaf de berg had je een prachtig uitzicht over het eiland en het meer. Bovenop de berg stond de tempel voor pachatata (vader aarde) en tegenover deze berg was een andere berg met ook precies bovenop een tempel voor pachamama (moeder aarde) In deze tempels worden op 31 januari (als k t me goed herinner) ceremomiële feesten gehouden ter ere van pachamama en pachatata (positieve en negatieve energie) en in het midden staat een gebouw waar ze dan feesten.

Na het avondeten (wéér die heerlijk rijk gevulde groentesoep, rijst met een mix van tomaten, (ik kon ze niet vinden) ui, aardappelen en bonen en kaas (diezelfde kaas die we altijd op de markten zien liggen in de zon met zo´n lekker zuur luchtje eraan)) werd ik in de traditionele kleding gehezen. Erg toeristisch, maar aangezien ik van traditionele dansen en kleding hou vond ik het wel leuk. Gerben vond t helemaal niks en had ook helemaal geen zin om ¨gezellig¨ samen te gaan dansen hi hi) Maar Gerben mocht niet klagen want die hoefde alleen maar een poncho over zn hoofd te trekken en n muts opdoen. Ik daarentegen kreeg drie rokken aan en mijn buik werd helemaal ingesnoerd met een band, net als met een korset. Het is al lastiger ademen op die hoogte gaan ze je ook nog helemaal insnoeren! Als ik diep in ademde deed mn buik gewoon pijn. Maar ja wie mooi traditioneel wil zijn moet pijn lijden hè....

Op weg naar de plek waar we gingen dansen. Van elke gastfamilie ging 1 vrouw mee om ons te laten zien hoe we moesten dansen. Nou zo moeilijk was dat niet. Vreselijk uitputtend wel! Jeetje!! De hele tijd heen en weer springen, en de liedjes duren zooooo lang! We waren buiten adem. En helaas moesten we wel 4 keer dansen, maar het heeft hele lollige videofilmpjes opgeleverd. Vooral die van Gerben natuurlijk, glimlachend als een boer met kiespijn, samen met onze Monica hi hi!! Hilarisch!

Ons ontbijt bestond gelukkig uit pannekoekjes met thee met muña (weet niet of je het zo schrijft, maar het is een kruid dat smaakt naar citroen met mint, heerlijk!!!) Ze vertelden ons dat zij normaalgesproken `s morgens soep eten (WEER DIE SOEP!) We waren al bang dat we voor de 3e keer achter elkaar die soep moesten eten, maar gelukkig was het ontbijt aangepast :-)
Nog wat familiekiekjes gemaakt en een souveniertje van ze gekocht en toen weer op weg naar de boot.

Oh ja! Dat vergeet ik nog helemaal te vertellen! Voordat we de berg gingen beklimmen ging Monica dansen vanwege het carnaval. Ik wilde dat natuurlijk heel graag zien, maar we hadden nog maar n half uurtje. Maar Sebastiana was zo aardig om ons nog even mee te nemen naar het grasveld waar ¨the big party¨ zou zijn. Alle vrijgezelle jongens en meisjes van het dorp gaan met carneval de dans van de vrijgezel doen. 3 mannetjes met gitaar en 2 vrouwtjes die 2 zinnen opzeggen (wordt hier zingen genoemd...) In weer supermooie kleding, de meisjes dan, blijkbaar hoeven de jongens geen moeite te doen om er mooi uit te zien.. Ze houden elkaars hand vast en rennen dan de hele tijd als gekken rond. En dat is het dansen.. Choreografisch gezien niet echt spectaculair, maar de ervaring was onvergetelijk. We waren de enige buitenlanders en dan zie je die jongens en meisjes in die eeuwenoude traditionele kleding rondrennen, met allerlei prachtige kleuren op een terras tegen de berg op met het Titicacameer op de achtergrond... Het was zo speciaal dat we daar bij mochten zijn!

Leuk feitje: Titicaca betekent grijze puma (Titi = puma en caca = grijs) Het heet zo omdat het meer de vorm heeft van een puma, als je de kaart omdraait dan :-)

Vanmorgen na het onbijt gingen we weer een dik uur het meer op naar het laatste eiland: Taquile.

Taquile is ook een traditioneel eiland. Er wonen ongeveer 3000 mensen. Ondanks dat t zo dicht bij Amantaní ligt zijn ze heel anders gekleed en zijn ze in onze ogen minder vriendelijk. Achteraf kwamen we er achter dat de meeste toeristische tours naar Taquile gaan. Dit verklaarde de bedelende kindertjes en chagerijnig kijkende vrouwtjes.... De mensen op Amantaní waren zo ongelofelijk vriendelijk, ze zeiden allemaal hola en alle kindjes glimlachen naar je (moet je natuurlijk wel eerst zelf glimlachen...) Dit eiland bestaat ook uit allerlei terrassen en is net zo stil en vredig als Amantaní. Het enige geluid wat je hoort is het gebalk van ezeltjes, schapen en gefluit van vogeltjes.. zo vredig!

We hebben deberg opgeklommen en het centrale pleintje bekeken. Geluncht (gegrilde forel uit het meer met rijst en patatjes met vooraf , ja je raadt t al, Quinoasoep met groenten! Maar die hebben we overgeslagen deze keer..) Na de lunch weer 530 treden naar beneden gelopen met prachtig uitzicht op de haven. Ondertussen heb ik natuurlijk nog weer een armbandje gekocht en 2000 foto´s gemaakt van die supermooie kindjes :-) Toen weer 3 uur ongeveer terug met de boot naar Puno.

We gaan nu nog ff eten met een paar mensen van de tour en dan lekker douchen (lang leve de warme douche!) en morgenvroeg weer in de bus naar onze tweede stop in Peru: Arequipa.

Puno zelf is trouwens n redelijk grote plaats met een heel mooi centraal plein met een kathedraal. Eergisteren waren er weer allemaal carnevalsoptochten met dezelfde variatievolle dansen. Weer leuk om te zien. Hier is carneval net begonnen en iedereen, maar dan ook echt iedereen spuit elkaar er onder met schuim. We zijn met de muts op, hoofd naar beneden, rennend door de hoofdstraat gegaan en een restaurant ingedoken. Geweldig gezicht vanaf het balkon van het restaurant op al die witte hoofden. Hier doen ze gelukkig niet echt veel aan waterballonnen gooien. Na het avondeten waren ze helaas nog steeds aan het schuimspuiten dus we moesten weer rennend voor ons leven door de hoofdstraat terug naar het hostal. Is wel goed voor de lijn.... :-)

We gaan eten; buen provecho!!