Hola!

De route die we hebbengedaan heet¨Death Road¨ omdat het de gevaarlijkste route van de wereld is. (De weg is door gevangenen uit Paraguay gebouwd in 1930). Sinds 2006 is er een nieuwe weg gemaakt waar al het verkeer langs gaat, maar daarvoor was ¨El Camino de las Yungas¨ zoals ie officieel heet, de enige manier om van La Paz naar Coroico te komen. het grootste gedeelte van de weg is niet breder dan 3.20 meter,diepe afgronden en geen vangrails. Bovendien ook veel mist en modderige ondergrond. En daar moesten dus grote vrachtwagens met boomstammen elkaar passeren.... Er zijn verscheidene vrachtwagens, bussen en auto´s naar beneden gevallen. De schatting is dater200 tot 300 mensen verongelukt zijn per jaar. In 1983 is er een bus in de canyon gevallen en daarbij zijn meer dan 100 passagiers verongelukt.

Sindsde jaren ´90 is deze route populair geworden onder detoeristen,het avontuurlijke gedeelte natuurlijk ;-)De belangrijkste redenen zijn natuurlijk de kick,64 kmlang afdalen en de spectaculaire omgeving. Toch is de route nog steeds gevaarlijker, sinds 1998 zijn er toch nog 13 fietsers omgekomen.

Van die 13 fietsers wist ik van te voren niets dus zaterdagmorgen hebben we ons om kwart voor 7 verzameld, ff n broodje gegeten bij de touroperator, onze outfits uitgekozen en toen op weg met het busje naar La Cumbre dat op een hoogte van 4700 meter ligt. La Cumbre (Altiplano) was het startpunt van onze 64 km lange mountainbiketour tot aan Coroico in Las Yungas (Regenwoud). Vanaf La Cumbre is het een ongeveer 5 uur durende afdaling van 3500 meter!

Het was verschrikkelijk koud ondanks de 2 broeken, n shirt, fleecevest en windjack. Het was rond het vriespunt dat we op onze mountainbike stapten. Het eerste deel van de weg is over asfalt, hoog in de kale bergen. Ik durf, ondanks het asfalt, nog niet echt keihard door de bochten te gaan. Naast ons zijn elke keer diepe afgronden dus ik fiets in het achterste gedeelte van de groep. We hadden trouwens een leuke kleine groep bestaande uit 4 Nederlanders, een Duits stel en wij. T was n hele gezellige groep om de tour mee te doen.

Het allermooiste van de tour is de omgeving van San Juan, omdat je daar onder 2 watervallen doorfietst, waar het water midden op de weg valt! Zo mooi! Tijdens de tour daal je steeds lager en verandert t landschap, het wordt steeds groener en steeds warmer.. Af en toe wat huisjes in the middle of nowhere... Weer van die prachtige groene bergen die zo zacht als wol lijken.

Op een gegeven moment gaat het brede asfalt over op een smalle zand/kiezelsteenweg! Ik moest wel ff slikken. We hadden supergoede fietsen met goede demping en banden, maar toch vond ik het wel een beetje eng op die kiezelweg met enorme stenen tussendoor. Je hoefde maar n halve meter naar links te vallen of je viel soms bijna 600 meter naar beneden!

Maar na een tijdje merkte ik dat er niet veel gebeurt als je over keien heen fietst, dus durfde ik het tempo wel op te voeren :-) Gerben was n echte fietssnelheidsduivel, maar stopte vaak om te filmen en foto´s te maken. Het was een geweldige rit naar beneden met adembenemende uitzichten!! Ik fietste met het zonnetje op mn gezicht onder een waterval door en keek opzij en zag prachtige groene bergen en ik dacht alleen maar: ¨ WIEEHIEEEE , wat ben ik blijjjjjjjjjjjjjjjjjjj dat ik hier ben !!!!!!!!¨

Tegen 3 uur kwamen we aan in het kleine dorpje Yolosa (hoogte 1180 meter); bezweet, uitgeput en vol met onuitwisbare indrukken!

Yolosa was het eindpunt van het fietsavontuur en van hieruit reden we met het busje naar hetstadje Coroico. Daar gingen we naar hotel Esmeralda en kregen we n lekkere lunch in de vorm van een buffet. En konden we n uurtje afkoelen in het zwembad met uitzicht op de groene bergen. De Nederlanders bleven in Coroico overnachten, de Duitsers gingen terug naar La Paz en wij gingen op weg naar La Senda Verde; het opvangcentrum voor wilde dieren.

Volgende keer meer over onze bijzondere ervaring met hele lieve aapjes!!