Ciao!

Ik heb net het verhaal over Uyuni op de site gezet en nu ook maar meteen Tupiza erachter aan. Toch proberen een beetje bij te komen met de verhalen want we gaan straks en morgen ook alweer op tour in de Chileense woestijn. Gelukkig had Gerben, mijn co-writer :-), het Tupiza verhaal algeschreven dus hier komt ie:

We zijn de 23e om 10.15 uur, 22uur later dan vertrek,aangekomen in het plaatsje Salta, Argentina.In Tupiza hadden we kaartjes voor de bus gekocht die rechtstreeks naar Salta ging.De bus zou dan 10uur laterin Saltaaankomen, maar het liep allemaal weer iets anders dan verwacht.Allereerst werden we tussen Tupiza en Villazon 2 uur opgehouden, omdat er een vrachtwagen vast was komen te zitten in het riviertje die moest worden overgestoken, hierdoor kon er geen verkeer meer door. De vrachtwagenchaffeur was druk bezig om zijn vrachtwagen uit te graven, met ondersteuning van 30 toeschouwers. Totdat devrouwen dit niet langer konden aanzien, en het initiatief namen door takken en stenen te verzamelen om de vrachtwagen meer grip te laten krijgen. Op dat moment zagen de mannen (inmiddels al opgelopen tot een kleine 100 man) in dat helpen geen verkeerd idee was. Na vele pogingen is het na 2 uurgelukt om de vrachtwagen uit het riviertje te krijgen. Direct stormde iedereen weer in de bussen en vrachtwagensen zonderook de weg door het riviertje te verbeteren/versterken gingen de bussen en vrachtwagens weer door het riviertje. Gelukkig bleef onze bus niet steken, en konden we onze route vervolgen. Zo grappig, de chauffeeur wachtte of checkte niet eens of alle mensen wel weer in de bus zaten, hij scheurde als n idioot weg omdat hij de eerste wilde zijn om over te steken.

Bij aankomst in Villazon (15.30 uur),zou iemandklaarstaan om ervoor te zorgen dat wij de benodigde stempels in ons paspoort kregen om Bolivia te verlaten en Argentina binnen te komen. Beetje naïef natuurlijk van ons, om ook maar te denken dat dit ookgeregeld is. Bij navraag bij de busmaatschappij blijkt het halen van de benodigde stempels, veleuren te duren, en kregen wehet advies om de bus van 0:00 uur te nemen.Na aandringen werden we nog wel naar de grens gebracht waar je stempelskon halen. Na 3,5 uur wachten, en een flinke regenbui op ons hoofd (buiten wachten, afdakjes moeten hier nog uitgevonden worden), hadden we eindelijk alle benodigde stempels in ons paspoort. Daarna direct een taxi genomen naar de terminal waar onze bus stond om richting Salta te vertrekken. Gelukkig hadden we nu wel tijd genoeg om eerst nog even lekker te eten. Nadat we onze bagage al in een bus richting Salta hadden ingeladen, kregen we bij het instappen te horen dat onze tickets moesten worden omgeboekt. Dit betekende andere bus, anderestoelnummers (niet meer naast elkaar), en ervoor zorgen datonze bagage weer in de juiste bus kwam. Gelukkig was er een man zo aardig om zijn stoel te ruilen met onze stoel, zodat we lekker naast elkaar konden zitten. Rond 0:15 uur zijn we vertrokken richting Salta. Net een aantal uurtjes lekker te hebben geslapen, worden rond 3:30 uur ineens gewekt door een politieagent die inonze bus staat, met het verzoek om al je spullen en bagage uitde bus te halen en te laten inspecteren. Bij navraag blijkt men op zoek te zijn naar drugs engekochte spullen uit Bolivia waarvoor belastingmoet worden betaald. Nadat iedereen zijn bagage uit de bus had gehaald, blijkt dat alleen de bagage van boliviaanse - , en localebevolking te worden onderzocht. Gelukkig maar! Na een uur in de kou te hebben gestaan, mocht iedereen zijn bagage weer in de bus laden en konden we onze weg vervolgen richting Salta. Tot zover onze busreis naar Salta.

Over Tupiza; is een klein dorpje waar niet heel veel te beleven is. Alle ouderen zitten op de bankjes op het centrale plein en de kinderen vermaken zich door het spelen van computerspelletjesin de vele internetcafés. We hadden dit plaatsjeuitgezocht om even op adem te komen van onze 3-daagse tour in de Salar de Uyuni. Maar aangezien ik slecht kan stil zitten, konden we natuurlijk geen 2 dagen niets doen. Na het raadplegen van het boekzijn we op het idee gekomen om te paardde omgevingte verkennen. (want dat hadden we ook nog niet gedaan he...) Gezien onze eerdere ervaringen, hadden we geen angst meer op paard te rijden.
Na kennismaking met onze twee gidsen, samen toch wel ongeveer30 jaar, werden we voorgesteld aan onze paarden.In vergelijk met onze eerdere ervaringen, voelden we ons iets minder zeker.De paarden waren een stuk groter, de zadels minder dik,en depaardenzagen er ookonverzorgd uit. Na op het paard te zijn geholpen, blijkt ons vermoeden te kloppen. De paarden reageren amper op de aanwijzigingen (links, rechts, stoppen). Na vijf minuten onderweg te zijn, volgt hetpaard van Angelita alzijn eigen koers. Gelukkig werd een boom dicht in de buurt nog net gemist. Op verzoek heeft Angelita het paard van één van de gidsen gekregen en konden we onze weg vervolgen. Ik had ook alle moeite om zijn paard op het pad te houden, laat staan dat het paard wilde stoppen. Je had geen tijd om van de omgeving te genieten, je was alleen maar druk bezig met het paard onder controle te houden. Na 15 minuten onderweg te zijn, zei ik dat ik het op deze manier niet leuk vond. Mijn paard wilde niet luisteren en stoppen wilde hij al helemaal niet. Zodra je aan de teugels trok, begon het paard flink met zijn hoofd te schudden en stond op het punt om te steigeren (zo voelde dat althans). Bij navraag bij éen van de gidsen, kreeg ik het advies om harder aan de teugels te trekken. Bij het proberen hiervan, begon het paard wild te worden, en begon te galoperen. Aangezien het pad vrij smal was en omgeven door bomen, was dit niet ongevaarlijk. Om deze reden heb ikmij eraf laten vallen. Gelukkig deed dit niet veel pijn. Dit was ook direct het einde van de tour.
Bij terugkomst bij de touroperator, hebben we het hele verhaal uitgelegd. Daar had men alle begrip en vond men het heel vervelend. Ze hebben direct andere paardenhouders gebeld, en gevraagd om paarden geschikt voor toeristen.
Een uur later zaten we wederom op een paard, alleen deze keer wilden de paarden wel luisten en konden we rustig genieten van de omgeving. Nadat Angelita het hele verhaal aan onze nieuwe gids (al 14 jaar) had uitgelegd, vertelde hij dat hij vanmorgen een aantal paarden had uitgeleend aan onze vorige gidsen. Maar dat deze paarden niet geschikt waren voor toeristen, maar alleen voor gidsen. Dit verklaarde alles!! In ieder geval hebben de hele route alsnog te paard kunnen verkennen. Het was prachtig...en het zonnetje scheenlekker.Het pad ging dwars door een berggebied, met alseindpunt een vallei waar vroeger Inca´s hebben gewoond.
Om 19.00uur waren we terug in het dorp. Na een douche te hebben genomen, zijn we nog even lekker uit eten geweest.

Dit was voorlopig even het laatste nieuws over Bolivia. Hierna nog een laatste verhaal over Argentinie, Salta waar we 4 dagen een auto hebben gehuurd. Het is vandaag vrijdag en morgenavond vertrekken we naar Arica, aan de kust in Chili. Na 2 maanden reizen hebben we behoefte aan wat strand en zee. Dus gaan we een paar daagjes relaxen (voor zover dat lukt met Gerben in de buurt :-)) in het surfstadje en daarna door naar of Puno, Peru (is een groot folklore feest van 3 tot 14 feb.) of naar La Paz, Bolivia om de rest van Bolivia te ontdekken.

Groetjes uit de Chileense woestijn!!