Santa Cruz is een grote moderne stad. Veel hippe winkels en een aangenaam klimaat. De stad ziet zichzelfmeer als een Braziliaanse stad dan een Boliviaanse en nu we in Sucre zijn geweest merken we zeker een verschil tussen Santa Cruz en Sucre. We hebben niet veel meer gedaan in Santa Cruz dan rondslenteren, praktische boodschapjes doen en mn megalange kaaimanvehaal schrijven :-) We zaten in een heel mooi hostel met patio en 2 tamme Toekans. Zielig dat ze niet in het wild leven maar het was wel heel mooi om ze van zo dichtbij te kunnen bewonderen.

Afgelopen zaterdag kwamen we aan in Sucre. Supermooie stad! Veel mooie kerken en mooi geschilderdegebouwen. Sucre was trouwens ooit de hoofdstad van Bolivia. Prachtige koloniale gebouwen, pleintjes, heel veel gezellige chaos, veel kraampjes, indiaanse mensen en heeeeel veeel vieze uitlaatgassen! Zaterdag hebben we meteen tickets gekocht om naar de beroemde Indiaanse markt in Tarabuco te kunnen. Deze markt is een hele authentieke markt met allerlei prachtige geweven kleden, tassen, mutsen en nog veel meer (ze zijn volgens mij niet allemaal handgemaakt door de mensen die ze verkopen maar toch zag het er prachtig uit) En het is allemaal zo onvoorstelbaar goedkoop, niet normaal! Aangezien ik helemaal gek ben op felle kleuren kwam ik daar ogen tekort. Ik kon de hele markt wel leegkopen, maar ja, die stomme rugtas is niet groot genoeg!! :-) Toch hebben we nog een paar mooie spulletjes gekocht dienog net in de tas passen.

En die kindjes...ooh..zucht... je wilt ze zo allemaal in je rugtas stoppen en meenemen!! Zulke beeldschone schatjes!! Elke indiaanse vrouw die langs kwam met een doek op de rug had er zo´n prachtig kindje inzitten... De kindertjes hier zijn best wel afstandelijk vergeleken met de kindertjes in Argentinië. (Net als de volwassenen trouwens) Als ik in Argentinië naar een kindje glimlachtte kreeg je meteen een big smile terug. Hier kost het iets meer moeite, maar als ze dan ook glimlachen..oooh dan smelt je helemaal!! (nou ja, vooral ik dan. Gerben moest me soms meesleuren omdat ik mn ogen niet van ze af kon houden :-))

Ik had wel verwacht daar veel bolivianen te zien met de traditionele kleding maar dat het er zoveel zouden zijn... ongelofelijk!! Het was net of je een filmset opliep. Zo mooi!! Niet alleen vrouwen met 2 lange vlechten, rokjes en hoedjes, maar ook heel veel mannen met traditionele poncho´s en hoofddeksels. Je hebt verschillende soorten, sombrero´s (nee, niet zoals de mexicaanse sombrero) die lijken op ouderwetse helmen, heel grappig. En nog hoeden die lijken op hoge generaalsmutsen met een bolletje er boven op. Geweldig om te zien. We zullen gauw wat foto´s ervan op de site zetten. Ook werden er allerlei snacks, (die wij niet durven te proberen)sandalen, fruit, vlees en groenten verkocht. Het leuke is dat het geen markt voor toeristen is. De mensen die op het platteland wonen gaan 1x per week naar die markt om al hun spullen te kopen. Ik sprak met een man die fruit verkocht en die woonde naar eigen zeggen vlakbij Tarabuco; 1 uurtje lopen maar! :-)

Op weg naar de markt (Tarabuco ligt +/- 1.5 uur rijden van Sucre af) zagen we al allerlei mensen in traditionele kleding lopen langs de kant van de weg. Soms met een ezel of paard. En heel veel kleine kindjes alleen langs de kant van de weg. En heel veel mensen op het land aan het werk, met handgereedschap. Net of je terug gaat in de tijd, zo maf! Allerlei huisjes van een soort van klei met gras ofzo. Heb er duidelijk geen verstand van, maar daar leek het in ieder geval op -:)

Verder zondag nog de stad verder bekeken. We kwamen op een heel groot plein met een park wat blijkbaar de speelplek voor de rijke kindjes was. Wel vreemd om dat verschil zo te zien. Op het hoofdplein van Sucre zijn allemaal schoenpoetsertjes, die helemaal vies zijn en kapotte schoenen en kleren hebben. En dan zie je aan de andere kant van de stad die rijke kindjes met het duurste speelgoed. We wisten dat Bolivia het armste land van Zuid-Amerika is en daarom hadden we dus eigenlijk niet ook nog zoveel luxe verwacht. Wel moeilijk om te zien...

Het allermoeilijkste vonden wij de nog nog armere kindjes dan de schoenpoetsertjes. Wat ik begreep van de schoenpoetsertjes is dat zij wel naar school gaan en ze verdienen dus nog wat geld met schoenen poetsen. Maar er waren ook 3 jongetjes op het plein die helemaal niets hadden. Ik weet niet hoe ik moet omschrijven wat voor gevoel je ze gaven, maar ik had zo´n medelijden met ze. Het was echt verschikkelijk. We zaten op het plein een beetje te kletsen met de schoenpoetsertjes (nou ja; ik kletste en gerben luisterde :-)) toen er op een gegeven moment 3 jongentjes naast ons kwamen zitten. De oudste ging helemaal tegen gerben aanzitten en vroeg om geld voor nieuwe schoenen of voor eten. Er komen per dag ongeveer 20 arme oude mensjes en kindertjes je om geld vragen... Maar ze bleven maar bij ons zitten. Na een beetje navragen bleek dat de oudste 8 jaar jong was, de middelste 6 en de jongste 4. En de meest trieste blik in de ogen....

De oudste ging voor me zitten in kleermakerszit en hij had een gat in zn broekje (die veel te kort was) en k zag dat hij helemaal geen onderbroekje aanhad. Echt verschrikkelijk! Toen ik dat zag en dat de andere jongetjes ook geen onderbroekjes aanhadden en te kleine sandalen met gaten, drong het pas echt tot me door wat voor een verschikkelijk leven ze moeten hebben. Ze zijn dakloos. Moet je voorstellen hoe moeilijk, koud en eenzaam het voor een volwassene moet zijn om op straat televen, laat staan voor een kindje van 4! Niemand die voor ze zorgt, ze hebben alleen elkaar. Een schoenpoetsertje vertelde me dat sinds hij schoenen poetst op het plein, 2 jaar nu, dat deze jongetjes in ieder geval al onder de bankjes slapen. Eerst had ik nog niet door dat ze dakloos warenen vroeg ik nog wanneer hij weer naar huis ging. Je hoort wel vaker dat arme mensen hun kindertjes naar de stad brengen om te bedelen om geld, dus ik dacht dat dat met deze jongetjes ook het geval was. De oudste vertelde me dat hij niet wist wanneer hij naar huis ging. Ik vroeg waar zijn moeder was. Hij antwoordde dat zijn moeder op het platteland was. Ik vroeg hem of zijn moeder hem niet kwam ophalen. Toen schudde hij nee.. Zijn moeder had hem daar achtergelaten en was weer terug gegaan naar het platteland, zoverschrikkelijk. Toen keek hij me zo zielig aan..ik kon echt wel huilen. Ik had een megabrok in mnkeel. Het liefst wil je ze meenemen, een douche geven, nieuwe kleren en warm eten geven. Maar ja, de volgende dag hebben ze weer dezelfde problemen. Wij hadden nog stokbrood die hebben we gegeven en later kwamen we ze weer tegen en hebben we ons fruit ook aan ze gegeven. En later ook nog geld gegeven. Maar ja, het helpt natuurlijk niets. Zo frustrerend en moeilijk. Het idee gewoon dat zulke jonge kindertjes geen huis hebben, niemand die ze eens knuffelt of ze beschermt, of ze warm houdt... hartverscheurend. De volgende dag kwamen we ze weer tegen. Toen vroeg de oudste of we pizza voor ze wilden kopen. De avond ervoor had ik al de hele tijd aan ze zitten denken, ik kreeg die intrieste gezichtjes gewoon niet van mijn netvlies. Weet je, die andere arme schoenpoetsertjes (die ook een hard leven hebben) die hebben nog lol met elkaar. Die nemen toeristen in de maling, die stoeien met elkaar, die lachen nog. Maar wat je ook zei of deed, die 3 arme jongetjes bleven zo verschrikkelijk treurig kijken. Ik weet wel dat het niets helpt, maar ik wilde toch graag een pizza voor ze kopen. Wie weet hoe vaak ze echt warm eten krijgen? Ze zouden ons wel aanwijzen waar we pizza konden kopen. Toen we zeiden dat we wel een pizza voor ze wilden kopen, glimlachtten ze voor het eerst. Wij die pizzatentbinnen. Het kostte 33 boliviano. Omgerekend is dat 3 euro, geen geld. Toen vroeg hij of ze ook wat drinken er bij mochten. Geen pizza zonder drinken natuurlijk, dus hebben toch ook nog maar 3 flesjes cola voor ze gekocht. Tsja...niet echt gezond en voedzaam eten natuurlijk voor hongerige kindjes. Maar ik vond dat ze toch ook wel 1x lekker mochten smullen, ik kan me voorstellen dat ze graag pizza willen eten na wie weet hoe lang alleen maar droog brood te hebben gegeten. Ze bleven buiten staan, want ik had niet het idee dat het erg werd gewaardeerd als we deze zwervertjes mee naar binnen zouden nemen.

We stonden bij de kassa en keken om. Ach en toen zag je die drie vieze snoetjes tegen het raam gedrukt te kijken naar zo´n springkussen waar de rijke kindjes op zaten te springen en lol hadden. Verschrikkelijk zielig... Ze keken ons zo zielig aan en toen ik zei dat het 10 minuutjes zou duren voordat hun pizza klaar was, kwam de allergrootste glimlach ter wereld te voorschijn :-) Goud waard, die blik in hun ogen! Maar aan de andere kant, je weet ookdat het hun leven utiendelijk niets beter maakt...

Ik blijf het zo moeilijk vinden, vooral als je dan in een warm restaurant een lekker biefstukje eet. Ik voel me dan zo verschrikkelijk slecht. Het is zo oneerlijk...

Op onze laatste dag in Sucre (13 januari) wilden we naar een plek gaan die de 7 watervallen heet. Staat verder niet in de gids ofzo, maar iemand van een reisbureau het ons hierover verteld. We gingen ´s middags met de bus dus we konden ook niet heel veel doen. Wij de bus gepakt die ons helemaal buiten Sucre bracht. Ik denk dat het een soort buitenwijk was. Nou ja, buitenwijk kun je het niet echt noemen. De straten waren gewoon van zand en stenen, de huisjes(hokjes) van klei zonder ramen. Heel troosteloos zag het eruit. We waren ook de enige gringo´s daar.We werden eigenijkeen beetje genegeerd. Echt spontaan of open zijn de meeste Bolivianen niet, als je naar ze glimlacht of hallo zegt, krijg je 8 van de 10 keer een starre blik terug. Wel wennen... Maar ik dwaal weer af.

In ieder geval, we waren dus in die soort van buitenwijk op weg naar de watervallen. Op het eindpunt van de route zei de buschauffeur dat het vlakbij was. Deze straat uitlopen en dan naar rechts en dan was je er al. Nou mooi, dat klonk goed.
Die weg hield maar niet op! Na 4 kilometer lopen zaten we nog steeds tussen de weilandjes en huisjes. Hmm, vreemd. Af en toe eens vragen aan kindertjes, de een zei: ¨Oh, tis vlakbij, 20 minuutjes lopen.¨ De ander zei: ¨Tis nog heel ver, wel 2 uur lopen.¨ Tsja, wie moet je nou geloven he?
Nou het was dus echt niet vlakbij! Na 6 km gelopen te hebben en we in de verste verte nog geen berg zagen dat een waterval leek te herbergen hebben we maar besloten om terug te gaan. We hadden hartstikke honger, we dachten we kopen wel wat als we bij de watervallen zijn...fout gedacht dus! Dus we gingen ff zitten, de pennywafels opeten die we gelukkig nog in de tas hadden, van t prachtige uitzicht genieten en daarna maar weer terug.

We zaten daar rustig te genieten van de mooie groenen vergezichten totdat we opeens een megagrote condor zagen!! Wauw, wat een groot beest! En zo dichtbij! We zaten aan de rand van een vallei en er kwamen steeds meer condoren overzweven. Op een gegeven moment waren er wel een stuk of 10. Waarvn 3 gigantische groten!! Zo mooi! Wat een mooi gezicht als ze zo zweven in de lucht. Natuurlijk 1000 pogingen van mijn kant om de perfecte foto te maken :-) Het ¨tochtje¨ ging totaal anders dan verwacht maar het was zo mooi. We waren daar ook helemaal alleen, geen enkele andere toerist, alleen maar machtige groene bergen, kleien huisjes en prachtige condors om ons heen. Heel speciaal.

Oh ja nog 1 ding over Sucre. We hebben gegeten bij La Repizza. Een heel gezellig restaurant vlakbij het grote plein. Elke zaterdag en zondagavond is erwas live muziek. Een band uit Sucre speelde typische Boliviaanse en Argentijnse liedjes begeleid door trommels, panfluiten, fluiten en gitaren. Heel gaaf!

´s Middags de bus genomen naar Potosí. Potosí is de hoogst gelegen stad ter wereld, 4060 meter hoogte! Dus bus zou om 5 uur vertrekken wat uiteindelijk bijna een uur later werd. Helaas hadden we de Boliviaanse Schumacher als buschauffeur. De weg van Sucre (2700 meter hoog) naar Potosí vond ik heel erg mooi. Gerben heeft vooral zn ogen dicht gehad om te zorgen dat hij niet beroerd werd :-) (wat goed is gelukt trouwens)Ik moet mijn verhaal corrigeren van Gerben; hij keek wel af en toe met een half oog!

De eerste anderhalf uur was t gelukkig nog licht. Overal waar je keek bergen. In het begin kwamen er nog allerlei prachtig begroeide groene bergen langs met bosjes, planten en cactussen. Maar op een gegeven moment werden de groene bergen steeds kaler en uiteindelijk zelfs zwart, net vulkanisch gesteente. Heel maf. Af en toe een kleine huisje met een bewerkt veldje, wat mannetjes met bossen takken op de rug en wat kindertjes langs de kant van de weg. Maar verder niets dan bergen, bergen en bergen. Onvoorstelbaar dat er hier mensen wonen. Het dichtsbijzijnde dorp is op anderhalf uur rijden. En bijna niemand heeft een auto, ze doen alles lopend..(wel goed voor de slanke kuiten)

Bij aankomst in Potosí was het een flink stuk kouder dan in Sucre.
Vandaag is de eerste dag in Potosí. We hadden veel verhalen gehoord dat mensen last hadden van de hoogte. In Sucre had ik wel last van zware benen en licht in mijn hoofd zijn. Hier hebben we allebei ook wel last van in Potosí. Maar ik ben ook weer verkouden en heb knallend koppijn dus misschien heeft het daar ook wel mee te maken. Bovendien hebben we om kwart voor 12 ontbeten en om half 5 geluncht. Dit werkt denk ik ook niet echt bevorderlijk...

Vanmorgen prachtig stralend weer (terwijl er alleen maar regen was voorspeld) maar vanmiddag barstte de hel los hier! Megagrote hagelstenen creeërden rivieren in de straten! Trouwens de weerberichten betreffende dit gedeelte van Bolivia kloppen echt nooit! De hele 4 dagen dat we in Sucre waren zou het keihard gaan regenen en onweren. Geen enkele drup gevoeld... Hopelijk blijft het steeds het tegenovergestelde van de weersverwachtngen :-)

Volgende keer meer over Potosí.

Liefs vanuit de hoogste stad ter wereld!!