Buenas tardes!

Vanmorgen om 7 uur aangekomen in Santa Cruz, Bolivia na een busreis van 12 uur vanaf de grens van Brazilie. Het is hier megawarm/benauwd! Vandaag ff bijkomen van én de helse busreis en de indrukwekkende ervaringen in de Pantanal, Brazilie.....

Ik weet niet waar ik moet beginnen, want wat nog steeds in mn geheugen gegrift staat is de wel hele unieke, angstaanjagende en indrukwekkende ontmoeting met een wilde kaaiman.

Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik best wel aardig kan overdrijven. En dat is misschien nog wel zacht uitgedrukt :-) Maar deze keer spreek ik echt de waarheid. Ik heb Gerben gelukkig als getuige en een heel kort filmpje gemaakt door onze Amerikaanse medepassagiers Jill&Jay. Maar over onze ongewilde ontmoeting met de Kaaiman straks meer.(Ja, wat een cliffhanger hè hi hi!)

Na de 16 uur lange busreis van Foz do Iguacú naar Campo Grande (toegangspoort tot de Braziliaanse Pantanal) zagen we alleen maar regen,regen en nog eens regen. We werden op het station aangesproken door Gil van `Gilstour - Pantanal Discovery´. Aangezien deze organisatie ook in de Lonely Planet stond waagden we het ermaar op. Omdat het zo regende mochten we wel 1 nacht gratisin zijn huis slapen en wachten tot de volgende dag om dan naar de Pantanal te vertrekken. We hebben wel ff getwijfeld of we bij een vreemde man in huis wilden slapen maar hij leek oprecht en had veel goede reviews in de gids. Achteraf was het helemaal niet nodig om te twijfelen. Gil was heel aardig en gastvrij. Hij wilde wel gezelschap want zijn vrouw en kinderen waren naar Rio dus was alleen thuis. Ik persoonlijk vond het superleuk om bij een Braziliaan in huis te slapen om zo een beetje te kunnen gluren in het braziliaanse leven.

Ik denk niet dat Gil´s huis een typisch Braziliaans huis is aangezien hij een mega flatscreen had, een elektrische poort, een zwembad en 2 auto´s waarvan 1 een cabrio :-) ´s Avonds was r n feestje waarop ik me verheugde. Op deze manier zou ik mooi met wat Brazilianen kunnen kletsen en al mijn vragen op ze af te kunnen vuren. Helaas ging dat feestje niet door. De secetaresse van Gil gaf het feestje voor haar vrienden. Zij gingen buiten feesten en Gil,Gerben en ik zaten binnen te genieten van onze zelfgemaakte pasta. Ik dacht dat wij met het feestje mee zouden doen dus ik had voor wel 10 man pasta gemaakt, wat achteraf dus niet echt nodig was. Maar achteraf kwamen we erachter dat we heel veel backpackers blij hebben gemaakt met de pasta. Later in de Pananal arriveerden er wat Ierse,Engelse en Nieuw-Zeelandse backpackers die zeiden: 'Oh, zijn jullie dat Nederlanse stel dat bij Gil heeft geslapen? Ben jij dat meisje die die heerlijke pasta heeft gemaakt?!´' Toen wij een beetje verbaasd bevestigden, werden we uit het diepst van hun hart meerdere malen bedankt hi hi! Dus veel mensen hebben hun honger gestild met onze pasta :-) Zij hadden dus ook allemaal bij Gil geslapen..

Aangezien het de hele dag regende hebben we niets in Campo Grande gedaan behalve op Gil´s bank Notting Hill gekeken en duizend Braziliaanse muziek-DVD´s hebben bekeken. Ik was natuurlijk helemaal door t dolle heen met al die Braziliaanse muziek en heb een paar namen kunnen scoren. Maar gerben was er na muziek- DVD numero 3 er wel redelijk flauw van. Helemaal aangezien Gil de hele tijd tegen heb bleef vertellen over hoe geweldig de muziek en teksten waren ha ha! Hij is naast de Braziliaanse Crocodile Hunter ook muzikant. Heeft ff wat trommeltjes bespeeld voor ons en een heel apart Braziliaans instrument waar ik de naam van ben vergeten.

Volgende dag regende het gelukkig niet meer dus zijn we om 7 uur ´s ochtends (ja je moet er wat voor over hebben) vertrokken naar het busstation. Na een rit van 5 uur kwamen we aan in Buraco das Piranhas. Een gehucht is nog een groot woord voor deze plek. Daar stond een truck op ons te wachten om ons naar onze verblijfplaats voor de komende 4 dagen te brengen midden in het zuidelijke gedeelte van de Pantanal. Een half uur over een zandweg met veel hobbels en heel veel groen om ons heen. De plek waar ons 'hotel' stond heet Paso do Lontra. Er staan 4 of 5 houten barakken van vissers. Deze mensen leven van het vissen in de rivier en ruilen dat voor ander eten in het mini winkeltje dat daar is. Hun kinderen gaan niet naar school en komen nooit in de 'bewoonde wereld'. Haast niet voor te stellen dat je leven er zo uit ziet. Het dichtsbijzijnde stadje is op anderhalf uurrijden vanCorumbá, wat ook meteen de grens met Bolivia is.

Ons 'hotel' is één groot gebouw met een dorm erin en aparte privékamers. Wij hebben een privékamer met eigen badkamer, ideaal. Alhoewel je je leven wel waagt met douchen hier. Er zit een knop op de douchekop waarmee je de douche op een warme stand kan zetten. Maar zolang ie op de warme stand staat kan je de kraan niet uitdraaien want dan krijg je n schok! Gelukkig was Gerben de eerste die dat ontdekte! :-)

Verder was het echt perfect geregeld qua eten. 3 maaltijden per dag. Uitgebreid ontbijt met 4 soorten vers fruit, vers sap, pannekoekjes, brood, cake, thee en koffie. Echt veel beter dan we hadden verwacht zo midden in de wildernis. ´s Middags en ´s avonds warm buffet met heel veel keus. Piranhasoep gehad, best lekker. Op onze enelaatste dag hadden we zelf piranhas gevangen in de rivier (niet met wurmen als aas maar gewoon n brok koeievlees ha ha) en onze gids Alex heeft deze op typische Braziliaanse wijze laten bereiden. Ik weet de naam niet meer, maar de rauwe piranha-filet wordt in hele kleine sliertjes gesneden en dan wordt t n tijdje in limoensap gezet. Door één of ander proces (waar ik niks van snap gezien mijn ontbrekende scheikundige kennis) wordt de vis dan soort van gekookt door iets wat in het limoensap zit. Maar het wordt dus niet echt gekookt. Dan zat er een lichte soja-achtige saus overheen, met groene paprika en gember. Heeeeeeeeerlijk!!!!!!!! Nog nooit zo´n lekkere vis gehad. In Peru en Bolivia schijn je ook zoiets te hebben als rauwe vis in citroen of limoensap, hopelijk komen we het nog weer tegen.

Eerste middag hebben we gedobberd in een zwarte band op de rivier. Nu klinkt dat niet zo spectaculair maar het begon al met het instappen in ons bootje. Via een paar houten tredenkun je in het bootje komen, terwijl we daaraf liepen vertelde de gids dat hij net een kaaiman had gezien die een kip had gepakt die daar op het land rondliep. Die arme kip was dus iets te dicht bij het water gekomen. Ik dacht, ja vast, leuk verhaal..Ik zat net op mn stoeltje in de boot (gerben was nog aan het instappen), ik kijk opzij en zit er ongeveer op 50 cm afstand van mij die hongerige kaaimanonder de trap met de halfdode kip in zn bek!!! Dit was de eerste kaaiman die we zagen... Op weg naar de plek waar we uit het bootje zouden springen om lekker 'rustig' te gaan dobberen zagen weaan elke kant van de rivier al een stuk of 10 kaaimannen het water inzwemmen. Dan begin je er toch wel iets anders over te denken... Dan nog het feit dat er duizenden piranhas in de rivier zwemmen en gooi daar nog bovenop dat er anaconda´s voorkomen van 5,6 meter. Terwijl we in het water lagen vertelde de gids doodleuk dat anaconda´s ookkinderen eten...... Na die kaaimannen en piranhas lagen we alniet zo relaxed in dat water maar na dit leuke feitje al hélémaal niet meer! We deden ons best om er van te genieten, wat even lukte toen we allemaal brulapen hoorden brullen langs de kant, wauw! Wat een gaaf geluid! Maar toch bij elke boomstronkje dat in het water dreef ging ik als n gek de andere kant op peddelen. Godzijdank is het water bruin en kun je niet zien wat er allemaal onder je afspeelt... Na een uurtje ofzo waren we weer afgedreven tot ons hotel en moesten wij uit die band zien te komen. Maar zoals je snapt waren wij die kipvretende kaaiman nog niet vergeten die de trap had uitgekozen tot best plek om die kip op te peuzelen. Diezelfde trap waar ik me aan vast moest gaan houden en proberen mezelf uit die band te hijsen. De stroming was zo snel dat ik voorbij dreef en de gids bleef doodleuk in het bootje aan de kant. Hij was niet echt behulpzaam. Gerben was naast de trappen terecht gekomen en die moest er daar uit ziet te komen. Maar Gerben dacht dat hij wat in het water zag en durfde er daar eigenlijk niet echt uit. Eindelijk kwam de gidsmij te hulp nadat ik zei dat ik echt niet terug kon peddelen. Gerben is op eigen kracht naar de trap gepeddeld en op de kant gekomen.Je wilt niet weten hoe snel wij uit die band wilden en die trap op wilden lopen om op het gras te kunnen staan!! Gerben en ik stonden een paar seconden aan de kant en wat denk je dat we zien als wenaar die plek kijken waar gerben was gestrand...ja precies, DIE KAAIMAN!! Oooh, gewoon precies op de plek waar gerben stil lag, lag die kaaiman...verschrikkelijk eng!! Gelukkig hoefden we die rivier niet meer in!

Om bij te komen lekker gedoucht en wat koud drinken besteld en lekker van t zonnetje genotenvan het mooie uitzicht op de rivier. We hadden geen idee wat het programma was of wie nou onze officiele gids was. 2 Boten gingen op nachtsafari maar wij hadden net ons drinken dus wij gingen wel een andere keer. Totdat later Nara kwam, het meisje van de administratie, die ging met een andere gids ff relaxen op de rivier en vroeg of we meewilden. Inmiddels hadden we ons drinken op dus dat leek ons wel wat. En dat is achteraf een geweldige beslissing geweest want tijdens dit boottochtje zagen we Capivara´s (Gerben noemt ze grote ratten, maar daar lijken ze niet op hoor, zie de foto´s) Ik vind ze zo mooi en leuk en grappig! Het zijn de grootste knaagdieren ter wereld, ze zijn echt groot voor knaagdieren! Hun kop doet me een beetje aan cavia´s denken. (zo hebben we Dossie toch nog een beetje bij ons hi hi) Heel veel kaaimannen gezien en toen werd het donker. Zo rustgevend om in zo´n bootje te zitten, briesje erbij en allemaal sterren boven je! Op een gegeven moment zagen we de twee andere bootjes langs de kant stil staan. Daar was dus iets te zien! Wij er ook heen. Zat er gewoon een baby jaguar in het hoge gras langs de rivier!!! Het is heel zeldzaam om een jaguar te spotten schijnt. Wat een geluk hadden wij zo op de eerste avond al terwij het niet eens een echte tour was!! Wat een mooie kop!! We konden de baby jaguar uitgebreid filmen en foto´s maken want ze schenen met een lamp op het beestje. Ik had verwacht dat ie dan wel weg zou vluchten of zou schrikken van het licht maar hij bleef gewoon zitten en nieuwschierig naar ons te kijken. Ongelofelijk!!! De andere twee boten gingen weg maar wij bleven nog even genieten van dat prachtige wilde dier. Ons geduld werd beloond want nog geen minuutje nadat de andere waren vertrokken kwam de moeder jaguar achter de baby zitten!!! Volgens Nara was dit super uitzonderlijk!! We hebben zo´n geluk gehad! Dat beest was wel minder schattig dan de baby natuurlijk. Ik vond het best n beetje eng om zo dichtbij een Jaguar te staan. Een jaguar met een baby is agressiever dan normaal en normaal zijn het natuurlijk ook geen lieverdjes, het blijven roofdieren. We zaten ongeveer5-6 meter van beide jaguars af. Op een gegeven moment ging de moeder staan en volgens de gids een aanvallende houding aan te nemen. Hij vertelde dat een Jaguar met gemak minstens 5 meter kan springen, genoeg om op onze boot te landen dus.. We moesten ook vertrekken om het niet gevaarlijker te maken. Heel bijzonder en indrukwekkend!

Eigenlijk hadden wij niet zo door hoe uitzonderlijk het is om ze van zo dichtbij te zien en ook zo lang. We hadden geluk dat de baby er bij was, want als een jaguar alleen is dan zie je m ff en dan is ie ook meteen weer vertrokken. Wij hebben er wel een kleine 10 minuten naar kunnen kijken denk ik.. Wauw!! Toen we terug waren drong het helemaal tot ons door hoe bijzonder het was, want iedereen wilde de film zien de we gemaakt hadden. En iedereen vroeg ons de film te mailen ha ha. Nou dat was een goed begin van ons Pantanal avontuur.

Ik weet dat dit een lang verhaal is en nou heb ik het meest specatulaire nog niet eens verteld :-) Het heeft zoveel indruk gemaakt dat ik het gewoon niet korter kan vertellen...

2e dag zijn we met de truck naar een boerderij gereden en hebben daar een uurtje door de bossen gewandeld. Daar hebben we 3 brulapen in de bomen gezien. Een Kaaiman die haar nest beschermde, zo maf midden tussen de bomen. Loop je daar rustig te wandelen, ligt er ineens een kaaiman! We begonnen wel wat meer te wennen aan die kaaimannen aangezien ze eigenlijk heel bang voor ons zijn en zodra we met het bootje dichterbij kwamen doken ze in het water. Wel fijn als je niet elke keer zo schrikt aangezien je er echt 10-tallen ziet per dag.

Op weg naar de boerderij zagen we heel veel mooie vogels. Prachtig gekleurde parkieten en allerlei andere vogels waarvan ik de namen natuurlijk niet heb onthouden. En er vlogen 2 toekans voorbij!!! We hadden ze bij Iguazú in bomen zien zitten maar nog nooit vliegend gezien, heel mooi gezicht die felgekleurde grote snavels in de lucht. Nog wilde herten en Capivara´s gezien. Er schijnen ook nog wilde zwijnen te zitten maar die hebben we niet gezien. Op de terugweg hadden we nog bijna een gordeldier onder de auto, ik zag hem helaas alleen maar wegrennen.

Na de tocht door door savanne en moerasstukken gingen we lunchen op de boerderij. Daar vlogen er een stuk of 7 hyacinth-arara`s of Macaws zoals ze ook wel genoemd worden. Er is ons verteld dat deze nu alleen nog in Paraguai en in dit gedeelte van Brazilie leven. Ze zijn een bedreigde soort. Prachtig felblauwe grote papegaaien. Als ze vliegen zijn ze zo mooi, met die lange staarten!! Ook nog een bijzondere ooievaar gezien die bovenop zn megagrote nest hoog in de bomen stond.

Na de lunch gingen we paardrijden. Zo rij je nooit paard en zo 2 keer in 5 weken tijd. Leuke tocht door een meertje en de bossen. Onderweg natuurlijk weer heel veel vogels gezien. Aan het eind nog ff in galop naar de boerderij (ja we worden al echt gaucho´s hè, hier heten ze trouwens pantaneiros) Galop ging goed alleen sturen minder... Ik schraapte langs eendode boom en nu heb ik allemaal gaten in mn broek..ach staat eigenlijk best stoer :-)

´s avonds leuk geklets met allerlei backpackers. Nog een lesje sambadansen gehad van Nara en een gids. pff....wat is dat snel en moeilijk! Nog n Capoeira-demonstratie gehad van een Ierse meid en de gids, supergezellig avond.

Nog een sunrise toer gehad.We vertrokken om half 6 ´s ochtends in het donker. Een pad langs de riviervanwaar je de kaaimannen hoorde brullen,gaaf! En echt tientallen brulapen in de bomen. Het schijnt dat het gebrul van een brulaap 100 km verderop te horen is, ongelofelijk hè!?

op de 2e volle dag gingen we om half 8 op pad met de boot. Samen met onze gids Alex en het amerikaanse stel Jill&Jay.Naast de jaguar is ernog 1 dier dat nog minder wordt gezien,dat nog zeldzamer is om te spotten, de reuzeotter. Enja hoor, we zagen 3 reuzeotters!!! Af en toe met het kopje boven water om daarna weer onder teduiken. Maar heel bijzonder, op een gegeven moment zaten de otters op een boomstronk in het watervis te eten. Wat leuk om te zien! De gids zei dat het hele moeilijk is om ze te zien en dat het helemaal onwaarschijnlijk is dat je ze vis ziet eten.Ik weet niet waar we het aan te danken hadden maar later zagen we nog 4 andere reuzeotters zwemmen! En op de terugweg zagen wedezelfde 4 weer! Dat geloof je toch niet! Het klinkt misschien niet zo bijzonder een otter..(tenminstevond ik eerst niet) Maar eigenlijk is elk wilddier bijzonder om te zien in zn eigen leefomgeving.

Deze tocht op de rivier was dus heel bijzonder. Maar het hoogtepunt, of dieptepunt, het is maar hoe je het bekijkt was de ongewilde ontmoeting met de gekke wilde kaaiman. We waren nog geen paar meter aan t varen en we zagen een hele grote leguaan op een boom aan de kant. De gids stuurde het bootje naar de wal.Ook zaten er 2 kaaimannen naast de leguaan op de grond. Normaal zitten ze lager dan de boot en zwemmen ze het water in alsde boot in de buurt komt. Maar deze wal was hoog. Als wij in het bootje stonden was de kant zo hoog als ons hoofd zeg maar. Toen we op weg waren naarde kant om de leguaan te bewonderen sprong de kaaiman links van de leguaan al vanaf dekant in het water, wat best hoog wasdus leek best indrukwekkend. Die andere kaaiman bleeft stil zitten rechts van de leguaan. Ik dacht nog: ' We gaan toch niet zo dicht tegen de kant aan met de kaaiman zo hoog boven je?' Maar de gids zei dat kaaimannen als ze bang word of in het water gaan of stil blijven zitten. Ik had 1 foto gemaakt van de leguaan (mislukt trouwens) met 1 oog altijd nog gericht op die kaaiman die een meter naast de leguaan zat. Ik had er al geen goed gevoel over, ik zei nog tegen Gerben dat we toch wel heel eng dichtbij die kaaiman zaten aangezien hij zo hoog boven ons zat. Als hij onder ons was had ik het geen probleem gevonden. Nadat ik de foto van de leguaan had gemaakt keek ik even naar de kaaiman om zeker te weten dat hij er nog rustig zat om daarna een betere foto te maken van de leguaan. Eigenlijk kon ik me niet zo richten op die leguaan, de kaaiman leidde nogalaf :-) Op het moment dat ik weer opkeek naar de kaaiman zag ik hem springen! Ik dacht:' NEEEE, dit gebeurt niet echt!!!!' Binnen een seconde lag de kaaiman in onze boot, tussen Gerben en mij en de gids met het amerikaanse stel in! Hij lag in het midden. Gerben en ik zaten op de eerste 2 stoeltjes en Jill&Jay op de achterste 2 met Alex, de gids daarachter. Op het moment dat de gekke kaaiman in onze boot sprong, sprong Jill een beetje op natuurlijk (Jill en ik zaten allebei aan de kant van de kaaiman) en Alex trok haar over de stoel naar achteren. Gerben en ik sprongen ook op, Gerben was zo slim om al wat verder naar de voorkant te springen, maar ik was niet veel verder verwijderd van mijn stoel. Echt, ik kan niet uitleggen hoe bang ik op dat moment was, het is onvoorstelbaar. Dit is voor het eerst in mijn leven dat ik echte doodsangsten heb gevoeld volgens mij. Als je mij van te voren had gevraagd hoe ik zou reageren zou ik zeggen dat ik hele erg hard zou gillen. Maar er kwam geen enkel geluid uit mij.... Ik dacht als eerste, shit waarom sta ik niet achter de gids! Dat was het vervelende dat de groep nu verdeeld was door die kaaiman. De kaaiman wilde natuurlijk helemaal niet in de boot springen, hij wilde wegspringen in het water, maar hij kwam niet vergenoeg om over de boot heen te springen. Nu ik dit schrijf voel ik die angst weer opnieuw...ooh...verschrikkelijk. Ik stond het dichtsbij de kaaiman. Echt hij stond 40 cm denk ik van mij af, achter mij. Gelukkig zat er nog wel een stoeltje tussen.Ik stond een beetje half schuin metmijn rug naar hem toe dus ik kon hem ook niet echt goed in de gaten houden. Alex zei dat we niet mochten bewegen. Zolang we niet zouden bewegen zou de kaaiman niet bang worden en niet gaan aanvallen. Hij was eerst met zn bek naar Jill, Jay en de gids gericht, naar de achterkant van de boot. Maar hij schrok weer en draaide zich helemaal om en stond nu met zn bek naar mijn enkels toe gericht. Ik was zo bang... Alex bleef zeggen dat we absoluut niet mochten bewegen. Ik bewoog natuurlijk niet, maar ik voelde mijn onderbenen als een gek trillen! Echt letterlijk trillen. Dit had ik echt nog nooit meegemaakt. Ik probeerde stil te staan, ik stond stil, maar mijn benen van mijn enkels tot aan mijn knieën trilden compleet! Ik dacht:' oh nee, als die kaaiman dat maar niet voelt' Ik keek naar zn kop en zag het gewoon al voor me dat hij in paniek zou raken en zich bedreigd zou voelen en om zich heen zou happen. En dan was ik dus als eerste aan de beurt. Ik kan jullie niet uitleggen hoe bang ik was!! Alex zei tegen Gerben dat hij het touw wat vooraan de boot zat geknoopt moest pakken. We begrepen eerst niet dat we het touw los moesten maken, dus Gerben was druk bezig met het touw los te maken. Hierdoor was hij niet zo met de kaaiman bezig en waarschijnlijk hierdoor dus minder bang dan ik. Plus Gerben stond gewoon verder van de kaaiman af.

De boot bewoon een beetje en hierdoor zette Jay een pas naar voren en hierdoor schrok de kaaiman en sprong hij weer, ditmaal gelukkig uit de boot. Het schijnt dat hij achter mij langs het water in is gesprongen, hij raakte mijn stoel, maar ik heb dat helemaal niet meegekregen. Ik stond alleen maar verstijfd van angst zo stil mogelijk te blijven.

Ik heb me nog nooit zo opgelucht gevoeld.... Ik ging zitten op de stoel en mn hart klopte in mn keel en mn benen trilden nog. Er kwam ondertussen een ander bootje met gids aan, die dachten dat wij de jaguar hadden gezien dat we daarom in de boot stonden. Die hadden helemaal niet door dat er een debiele kaaiman in onze boot lag. Jay heeft nog een klein stukje gefilmd, ja dan ben je ook niet goed snik maar ok. Voor ons is het wel leuk om het terug te zien en het is bewijs voor jullie allemaal dat ik niet heb overdreven :-) Ik zat nog een tijdje bang te wezen in het bootje, ik kon wel janken van de schrik! Zelfs ´s avonds onder het eten, zat de angst er nog wel in bij mij. Ik heb er zelfs over gedroomd ´s nachts (ik was aan het wegrennen voor een kaaiman) Er waren mensen die zeiden, wauw, wat gaaf zeg! Die mensen zijn idioot!!! Er is niks gaaf aan een wilde kaaiman 40 cm van je voeten te hebben. Het idee wat er had kunnen gebeuren als hij bang was geworden dan was mijn been nu gewoon verbrijzeld in het meest positieve geval.

Achteraf natuurlijk een leuk en spannend verhaal. Maar ik hoop dit werkerlijk waar nooit meer mee te hoeven maken...

Na al deze avonturen hebben we gisterende bus naar Corumbá genomen. Het laatste Braziliaanse stadje voor de grens. Langs de douane´s stempels gehaald en Bolivia in om de bus te pakken naar Santa Cruz.

Zodra we Bolivia inkwamen was het meteen een andere wereld. Asfaltwegen zijn veranderd in zandwegen met gaten. Luxe touringbussen met airco zijn veranderd in oude vervallen bussen met arko :-) Er zitten soms 5 mensen op 2 stoelen. Zo gigantisch warm, alle ramen kunnen gelukkig open dus er is nog wat frisse lucht. Toen het donker werd kwamen de kleedjes te voorschijn en gingen kinderen in het gangpad liggen slapen of zittend bij de ouders op schoot.

We gingen nog stoppen om te eten. Wij hadden nog geen Boliviaans geld, maar gelukkig nog wat lange vingers en chips dus dat was onze maaltijd. Terwijl we daar zaten te eten, bood een boliviaans meisje ons een lekker koud flesje cola aan. Zo aardig. En toen vroeg ze of wij niet gingen eten. En toen zei ik dat we geen geld hadden, maar dat we nog wel koekjes hadden en toch niet heel veel honger dus het was niet erg. Kwam ze ons geld brengen zodat wij ook warm eten konden kopen. Zo aardig, zo uit het niets zonder dat we met haar aan het praten waren. Het eten was echt heel lekker en we moesten echt wat eten. Maar het voelde niet goed om geld aan te nemen. Zo aardig!

Om half 3 ´s nachts werden we wakker doordat de bus 2 lekke banden had. Half uurtje vertraging maar, dus dat viel mee. De busrit was echt verschrikkelijk. Ongeveer8 uur (van de totale 12 uur) op een onverharde weg met megagaten!! En het was zo warm in de bus!!! En haast geen beenruimte, ik mis de Argentijnse camabussen nu heel erg :-)

Vanmorgen om 6 uur aangekomen in Santa Cruz, een grote stad. We zitten in een heel fijn hostel, een redelijk dure voor Boliviaanse begrippen (15 euro voor ons tweeën) maar we vonden dat we dat wel hadden verdiend na die verschrikkelijke nacht.

Vandaag ff bijkomen en informeren naar Jezuïtendorpjes buiten de stad. En anders gaan we morgen verder naar Sucre.

Nou, hopelijk zijn jullie dit megalange verhaal doorgekomen zonder in slaap te vallen:-)

Tot de volgende keer!