Hola!

Van 16-19 december waren we in ElChaltén. Een afgelegen bergdorpje 3,5 uur met de bus vanaf El Calafate.El Chaltén bestaat pas sinds 1985 en dat is te merken. Heel klein en overzichtelijk dorpje. Iedereen komt hierheen om of debergtop Fitz Roy te beklimmen ofte bewonderen. Dinsdagnacht hebben we in het hostel Pioneros del Valle geslapen.Een nieuw, groot net hostel. We zijn voor t eerst maar in n dorm gaan slapen (50 pesos pp) We hadden een kamer met 2 stapelbedden maar gelukkig waren er geen andere mensen dus we hadden t rijk voor ons alleen.Superluxe dus!Een mooie,grote keuken tot onze beschikking dus we konden weer mooi goedkoop koken.Op de dag van aankomst hebben we een korte route genomen naar de vallei van de Condor. Supersteil!! pfff....maar heel mooi uitzicht op Fitz Roy en het dorpje. Lekker geluierdbovenop deze megarots, daarna boodschapjes gedaan en een tent plus isoleermatjes gehuurd voorhet avontuur van de volgende dag.

We (lees Gerben) wilden eerst2 nachten gaan kamperen.Er zijn in de bergen rondom El Chaltén echt 10- tallen mooie routes maar we konden natuurlijk niet alles doen dus hebben we gekozen voor de route van 7,5 km naar de kampeerplek Poincenot, wat ook het basiskamp is voor de klimmers naar Fitz Roy. Het beginwas volgens het informatiecentrum steil en zwaar maar daarna was t n makkie..uhu...tuurlijk... Maar ik zag het helemaal zitten want het was n stralende dag en ik zag ons al helemaal relaxed liggen in de weide met ons stokbroodje kaas uitkijkend op de mooie besneeuwde bergtoppen.... NIET DUS!

Woensdagochtend staan wij bepakt klaar voor ons avontuur in dewildernis enwat zien wij buiten? Vele grijze, donkere wolken klaar om de regen te laten vallen op onze enthousiaste hoofden! Balen.... Toch nog maar eerst ff langshet ´kantoor´ ( veredeld houten schuurtje) van Taqsa, de busmaatschappij waarmee we naar Bariloche wilden reizen. Blijkt dat we pas op zn vroegst dinsdag naar Bariloche konden: alle bussen zaten vol, zelfs de bussen die er 36 uur overdoen vanaf El Chalten over ruta 40, dikke hobbelweg met minibusjes. Nou wij hadden geen zin om n hele week in El Chalten vast te zitten dus zat er niets anders op om kaartjes te kopen voor de bus voor vrijdag. Nou was ik persoonlijk daar niet zo rouwig om, want dat betekende 1 nacht in de wildernis ipv 2 nachten hi hi. Gerben vond t wel heel jammer, maar achteraf ook maar goed want:

Het regende en regende. De eerste7,5 km gingen best aardig. Ok, niet alleen het eerste stuk was heel steil, maar gewoon de eerst4 km ofzo waren gigantisch steil! tsss... wat nou alleen maar t eerste stuk, die jongen van t informatiecentrum had de route zelf blijkbaar nog nooit gelopen! ! We kwamen op n uitzichtpunt, maar onze vriend Fitz Roy zat helemaal in de wolken. En het waaaaaaaaaaide! ! ! ! ! Niet normaal! ! !

Ondankshet tegenvallende weer was de route naar boven prachtig. Supermooi uitzicht op de vallei, bossen, weides, meren en rivieren. Het was een heel mooi pad waarbij we vaak over een houten bruggetje of planken over snelstromende gletsjerriviertjes moesten. Zo mooi....

Door naar onze kampeerplek. Tegen 4 uur waren we bij onze -5 sterren camping. Geen zwembad, geen douches, geen biljarttafel...alleen maar n chemisch toilet.. Klinkt nog heel wat he,n chemische toilet. Vertaald is het gewoon n gat in de berg met n plastic muurtje erom heen. Tot nu toe hadden we wel wat regen gehad, maar door die megawind droogde alles ook wel weer heel snel, dus eigenlijk niet echt last van gehad. Nu konden we 2 dingen doen; of onze tent opzetten en op de kampeerplek blijven en vroeg naar bed gaan zodat we de volgende heel vroeg op weg konden naar Laguna de los Tres (uitzichtpunt op een prachtig meer en op Fitz Roy) Andere optie was om door te gaan zodat we de volgende dag meteen op weg konden naar een ander uitzichtpunt; Laguna Torre. Ik wilde blijven want ik zag het niet zitten om nog zo´n gigantisch steil pad te beklimmen in de regen. Ik had wel gedacht dat t heel zwaar zou worden en dat het weer alleen maar slechter zou worden. En hoe hoger de berg op hoe minder begroeiing dus hoe meer last van de regen. Maar de fanatieke Gerben zag dat heel anders. Ik citeer; wil nog zat, ach Angeliet, tis niet meer zo ver, kunnen we nog zat vanmiddag doen. Ok, dacht ik, het is geven en nemen.....hi hi. Maar jullie raden natuurlijk wel al wie er gelijk had ha ha! Ja, klopt Angelita!

Ik had gelijk wat betreft het hele steile pad...nog nooit zo´n steil bergpad gezien. Het viel Gerben ook wel n beetje tegen. We waren op n derde van het pad toen we onszelf al af begonnen te vragen of het wel verstandig was om verder te gaan. Onze broeken werden steeds natter. Mijn jas was gelukkig wel waterdicht, die van gerben alleen maar waterafstotend. Klinkt bijna hetzelfde, maar is het duidelijk niet! Kortom; we waren zeik, zeik en zeiknat, verkleumd en moe.

Toch nog maar n stukje verder. Ik moet toegeven, ik wilde door. We waren nu zo dichtbij het hoogst haalbare punt voor ons dat k nu ook niet meer wilde stoppen, we waren nu toch al helemaal doorweekt. Toen we nog 20-30 min moesten klimmen tot het eindpunt kwamen we al 3 mensen tegen die boven waren geweest. Ze zeiden dat je boven niets van de toppen van Fitz Roy kon zien (helemaal bedekt door wolken) en je kon het meer wel zien, maar ook maar voor 1 seconde want dan moest je alweer bukken voor de loeiharde wind en regen. Geen pretje daar boven dus... En het zanderige steile pad met losse kiezelstenen en keien werd er ook niet beter op naarmate het meer regende. Dus we hebben maar besloten om terug te gaan. Wat achteraf heel slim was, want de afdaling werd steeds glibberiger.

Tegen half 7 waren we weer terug bij onze tent. Gauw alle natte koude kleding uitgedaan. Gelukkig hadden we wat extra kleding mee voor snachts. Maar ondanks de droge kleding konden we maar niet warm worden. Ik weet dat ik het vaak koud heb, maar dit was echt KOUD!!! Zelfs Gerben vond het verschrikkelijk koud. Drie lagen kleding aan, muts op de kop, in de mummy slaapzak en nog rilden we van de kou. En daar lagen we dan om half 8 op ons isoleermatje.... we keken elkaar aan en zeiden: dit wordt n hele lange nacht.... en dat was t achteraf ook.

Maar toch, dag 2 weer vol goede moed op naar het volgende wandelpad. Het was perfect weer, n zonnetje endroog. Weer n hele mooie wandelroute gedaan naar n uitkijkpunt op n gletsjer en gletsjermeer. Echt ongelofelijk mooi! ! Daarna terug via n andere route naar het dorp. De terugweg hadden we n beetje onderschat, duurde iets langer dan we dachten en uiteindelijk waren we tegen 8 uur weer in El Chalten.

Kortom een ongelofelijk avontuur met veel regen, wind, wind, wind, prachtige bergen, valleien, gletsjersen meren! ! !

En toen vrijdag om 13.00 uur weer in de bus naar El Calafate om daarom 17.30 uur de bus te nemen naar Bariloche. Totaal dus ongeveer 32 uur in de bus gezeten. Klinkt gek, maar de tijd vloog voorbij; 7 filmpjes kijken, n beetje slapen, muziek luisteren en sudoku spelenen je bent er! ! Welterusten!